Abdulla avloniy pandlar, hikoyalar, kitobidan

 

 

 

 

 

HAYO 

 

 

Hayo  deb  ishda,  so'zda  adabni  rioya  qilmakni  aytilur.  Hayo  dilni  ravshan 

qiladurgan bir nurdurki, inson har vaqt shul ma'naviy nurning ziyosiga muhtojdur. 

Shariat  buyurmagan,  odamlar  suymagan  ishlarni  ishlamak  —  g'iybat,  hajv, 

masxara,  safsata,  so'kuv  kabi  odamlarning  nafsiga,  iffatiga  tegadurgan  adabsiz 

so'zlami  so'zlamak  zo'r  hayosizlikdur.  Iffatning  pardasi,  vijdonning  niqobi 

hayodur. 

 

Shuning  uchun  har  bir  harakatimizda,  so'zimizda  hayoni  qo'ldan  bermaslik 

lozimdur.  Hayo  pardasi  ila  o'ralmish  insonlarning  iffat  pardasi  yirtilmas.  Va  bu 

chodir shunday muborakdurki, ancha-muncha sahv-xatolarni berkitub yo'q qilur. 

Ibn  Sino  hakim:  «Insonda  doim  turadurgan  husn  va  latofat  hayo  ila  iffatdur. 

Hayosiz yuzjonsiz jasad kabidur», — demish. 

 

Rasuli akram nabiyyi  muhtaram afandimiz:  «Alhayo  minal-imoni» — hayo 

imondandir;  «Iza  lam  tastah  fasna'  moshi'ta»  —  hayo  qilmaz  esang,  istagan 

ishingni  ishla»,  —  demishlar.  Muhyiddin:  «Insonning  suratidagi  qizillik  sekin-

sekin ketar, hayo qizilligi aslo ketmas. Yoshlik husnining qizil rangi(ning) hayo ila 

ziynat-latofatga ega bo'lurlar», -demishlar. 

 

Suqrot  hakim:  «Xotunlarning  eng  go'zali  hayo  va  iffat  pardasiga 

o'ralganlaridur», — demish. 

 

 

 Hayo, nomus imona dalildur,  

 

 

Hayosiz doimo xor-u zalildur.  

 

 

Uyalma ma'rifat hosil qiluvdan,  

 

 

Maorifsiz kishilar murda dildur.