Abdulla avloniy pandlar, hikoyalar, kitobidan

Ovoz 

 

 

Bir  bola  maktabdan  kelub,  kitoblarini  qo'yub,  taomlarini  yeb,  o'ynamoq 

uchun bog'ga kirub, shul kun o'qugon sabaqini qichqirub o'qugon zamon qulog'iga 

qo'shnining  devori  tarafindan  bir  bolaning  o'qugon  tovshi  keldi.  Bu  ovozni 

eshitgan zamon bog'da mandan ham boshqa bola bor ekan deb suyunub: 

 

«Kel  o'rtog'!  Ikimiz  birga  o'qushub,  birga  o'ynaymiz»,  desa,  ul  ham  shul 

so'zni  aytdi.  Bolaning  biroz  achchig'i  chiqub,  atrofni  oxtara  boshladi.  Ko'p  vaqt 

izladi,  o'zidan  boshqa  hech  kimni  ko'rmadi.  Oxirda  jahli  chiqub,  yamon  so'zlar 

aytsa,  ul  tarafdan  ham  yamon  so'zlar  eshitdi.  Bola  nihoyatda  xafa  bo'lub,  yig'lab, 

borub  onasig'a  aytdi:  «Ey  onajon!  Bog'da  bir  yamon  bola  bor  ekan,  man  nimani 

so'zlasam,  shuni  aytur.  Manga  yamon  so'zlar  so'zladi.  Qancha  izlasam  ham 

topolmadim», - dedi. Onasi bolaning o'zining ovozi ekanin bilub: «Ey o'g'lum! San 

anga yamon so'z aytma. Yaxshi so'z aytsang, ul ham sanga yaxshi so'zlar ila javob 

berur»,  —  dedi.  Bola  yana  bog'ga  borub  yaxshi  so'zlar  so'zlasa,  javobiga  yaxshi 

so'zlar  eshitdi.  Aqllik  bola  bildiki,  yaxshi  so'zga  insonlar  yaxshi  javob,  yamon 

so'zga  yamon  javob  berurlar  emish.  Bundan  so'ng  bola  hech  kishiga  yamon  so'z 

aytmaydurg'on bo'ldi.