Жабборов, Рустам 100 жумбоқли ҳикоя / Рустам Жабборов. Тошкент: Янги

ҚОТИЛ ЎЗ ОЁҒИ БИЛАН КЕЛДИ
Тонг оқариб келмоқда. Лондоннинг чекка кўчалари. 
Атрофни ҳар доимгидек туман қоплаган. Гувоҳлар кўр-
сатмаси бўйича етиб келган Скотленд Ярд полицияси 
ходимлари йўл четида ётган жасадга яқинлашди.
Аёлнинг ўлимига чаккасини тешиб ўтган ўқ сабаб 
бўлгани кўриниб турарди. Нўхатдек тешикдан силқиб 
чиққан қон унинг рангпар ёноқларидан сирғалиб ерга 
оққан, йўлка устида кичикроқ ҳалқоб ҳосил қилганди. 
Изқувар жасаднинг қўлини ушлаб кўрди. Аёлнинг 
муздек қўллари қотиб қолганди. 
– Демак, қотиллик камида икки-уч соат олдин содир 
этилган, – деди кекса изқувар ёшроқ шеригига юзланиб. 
– Сумкасини қараб кўринг, балки бирор бизга керакли 
нарса топилиб қолар?
Ёш сержант унинг айтганларига сўзсиз бўйсунди. Аёл-
нинг сумкасидан минг фунт-стерлингга яқин пул, пардоз 
буюмлари ва қўл телефони чиқди.
– Демак, қотилнинг мақсади аёлни тунаш бўлмаган, 
– деди кекса изқувар ўзига ўзи гапираётгандек бўлиб. – 
Ҳарқалай сумкада анчагина пул бор экан.

---

Рустам Жабборов
48
– Қаранг, қулоғидаги сирғаси, бўйнидаги тилла зан-
жирига ҳам ҳеч ким тегмаган, – ёш сержант унинг гапи-
ни шу тахлит тасдиқлаб. 
– Телефонни менга беринг-чи? 
Кекса изқувар янги русумдаги телефонни очиб, сўнг-
ги қўнғироқлар бўлимига кирди. Охирги марта, тунги 
соат иккиларга яқин аёл эри билан гаплашгани маълум 
бўлди. Рақам айнан «эрим» деб сақланган экан. Изқувар 
унга сим қоқди. 
Бироздан сўнг эркак кишининг хийла бўғиқ овози 
эшитилди:
– Алло, Кэтрин, азизам, тинчликми?
– Мен Кэтрин эмасман, – деди изқувар бироз туриб.
– А? Сиз кимсиз? Хотинимнинг телефони сизда нима 
қилади? Унинг ўзи қани?
– Таъзиямни қабул қилинг, – деди изқувар босиқлик 
билан. – Мен Скотленд Ярдданман. Ҳозиргина чақирув 
бўйича воқеа жойига етиб келдик. 
– Бўлиши мумкин эмас, – деди эркак овози титраб. 
– Илтимос, жаноб, мен билан ҳазиллашманг, Кэтрин 
қани? У нега ўларкан? 
– Зудлик билан воқеа жойига етиб келинг. Ҳаммаси-
ни шу ерда гаплашамиз, – изқувар шундай дея алоқани 
узди.
Марҳуманинг эри келгунга қадар яна икки нафар по-
лициячи, шошилинч тиббий хизмат ходимлари ва экс-
пертлар ҳозир бўлишганди. Кўп ўтмай, ўттиз беш-қирқ 
ёшлардаги, одмигина кийинган эркак пайдо бўлди. 
У жасадни ўраб олган одамлар сафини ёриб, аёлнинг 
жонсиз танаси тепасида бир зум қотиб қолди.
– Кэтрин! Кэтрин! – дея хитоб қилди, кейин эса юзла-
рини кафти билан беркитиб ўкириб юборди. – Нима қи-
либ қўйдинг, Кэти! Мени кимларга ташлаб кетдинг? Энди 
мен қандай яшайман! – Атрофга жимлик чўккан, чама-
си, ҳеч ким уни юпатишга сўз тополмасди. – Ким? Ким 
қилди бу ишни? – деди у атрофга юзланиб. – Нега? Ким-

---

49
«
100 жумбоқли ҳикоя
»
нинг қасди бўлиши мумкин менинг аёлимда? Айтинг-
лар, ўзим ҳозироқ нимталаб ташлайман? Ким ўлдирди 
менинг Кэтринимни?
Кекса изқувар бир зум эркакка диққат билан тикилиб 
турди:
– Сиз, – деди у ўта совуққонлик билан. – Уни сиз ўл-
дирдингиз. Ўзингизни оқлаш учун баҳона тўқиманг. Мен 
буни аниқ биламан, – кейин ҳамкасбларига юзланди. – 
Дарҳол қўлига кишан солиб, олиб кетинглар буни...
Ҳамма ҳангу манг бўлиб қолган, ҳатто ҳалиги эркак 
ҳам сеҳрлангандек қотиб турарди...
Сизнингча, изқувар унинг қотиллигини қандай аниқлади?
Йигирма еттинчи ҳикоя