Microsoft Word tanbehul gofilin ziyouz com doc

OLTMISH SAKKIZINCHI BOB 
MAG‘RURLANISH 
 
Faqih Abu Lays Samarqandiy rivoyat qiladilar. Abdulloh ibn Mas’ud (r.a.): “Najot ikki 
narsada: taqvo bilan niyatdadir. Halokat ham ikki narsada: umidsizlik ila 
mag‘rurlanishda”, dedilar. 
 
Vahb ibn Mas’ud (r.a.) aytadilar: “Sizlardan avvalgilarning ichida Allohga yetmish yil 
ibodat qilgan kishi bor edi. Haftada bir kun, ya’ni shanbada og‘zi ochiq bo‘lardi. Qolgan 
kun ro‘zador edi. U Allohdan bitta hojatini so‘radi. Ammo hojati ravo bo‘lmadi. Shunda 
nafsiga, agar senda yaxshilik bo‘lganida, hojating bajarilar edi, ammo oldin gunoh ishlar 
qilgansan, dedi. Shu zahoti bir farishta tushib: “Ey odam farzandi, o‘zingni haqir 
hisoblaganing oldin qilgan yetmish yillik ibodatingdan yaxshidir”, dedi. 
 
Sha’biy aytadilar: “Bir kishiga bulutlar soya solib yurardi. Buni ko‘rgan boshqa bir kishi: 
“Albatta, uning soyasida yuraman”, dedi. Shunda haligi birinchi kishi g‘ururlanib: “Mana 
bunga o‘xshashlar mening soyamda yuradi”, deb o‘yladi. Vaqti yetib, ular ajralishganida 
esa, soya ikkinchi kishi bilan ketdi”. 
Umar ibn Xattob (r.a.) aytadilar: Tavbangning to‘g‘ri bo‘lishi gunohingni bilish, 
amalingning to‘g‘ri bo‘lishi mag‘rurlikdan voz kechishing bilandir”. 
 
Umar ibn Abdulazizdan (r.a.) zikr qilinadi. U kishi xutba qilayotganlarida mag‘rurlanib 
qolishdan qo‘rqsalar, xutbalarini to‘xtatardilar, yozayotganlarida ham mag‘rurlanishdan 
xavfsirasalar, varaqni yirtib tashlardilar va: “Ey Parvardigor, Sendan nafsimning 
yomonligidan panoh tilayman”, derdilar”. 
 
Mutarrif ibn Abdulloh aytadilar: “Kechasi uxlab qolib, pushaymon holda tong ottirishim 

---

Tanbehul g’ofilin. Al-Faqih Abu Lays as-Samarqandiy