Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

қилгандилар. Мен ҳам кўп қизлар қатори шу тўгарак аъзоси 
эдим. Тўгаракда устозимиз ўзбек қизлари қилиши керак 
бўлган урф-одатларимизни ўргатардилар. Меҳри ая мени 
кўп нарсага ўргатдилар, — дея кўзига ёш олди қўшни қиз. 
У ич-ичидан хўрланиб йиғлай бошлади. У бир йиғлаб, бир 
гапирарди.
— Ойгул оп а, мени кечиринг, о д о б си зл и к қилган 
бўлсам. Лекин Меҳри устозимни согиндим. У кишининг 
кулиб туришларини, қошимга ўсма қўйиб, сочимни ўриб 
қўйишларини. Ҳар хил ривоятларни айтиб берардилар. 
Кўзлари ожиз бўлса ҳам ўлмаганлари яхши эди. Меҳри 
устозим мени қизим, дердилар. Ўзбек қизини унинг одоб-
2 2

---

ахлоқи, ибоси, миллийлиги билан ажратиб олса бўлади, 
урф-одатларимизни ўрганиш ингиз, ўзингиздан кейинги 
ёшларга ургатишингиз керак, дердилар. Мактабимизда ҳар 
хил калта-култа юбка, шимларни кийиб, қимматбаҳо тилла 
тақинчоқларни тақиб, бўяниб келади га нлар ҳам бор. Лекин 
ҳ о з и р к а м а й и б қ ол ган . М еҳр и у с т о зи м у қ и зл ар га 
тушунтиришдан чарчамасдилар. У кишининг насиҳатлари, 
м еҳн атл ар и са м а р а с и н и м ана кур и б т у р и б с и з . Ўша 
қизларнинг бири мен эдим. Мен ҳам Европача кийиниб 
юрарди м. Мана икки ойдирки, у кишининг йук^чиклари 
ҳаммамизга билинди. Ҳ озир таътил бўлса ҳам қизларимиз 
шу уйга келиб туриш ади. М еҳри аям изнинг уйларини 
саранжом-саришта қилиб супириб-сидириб юрибмиз. Мана, 
яқинда мактаб бошланади. Лекин устозимиз булмайдплар. 
Қандай кўникаркинмиз, билмайман. Уларни согинамиз.
Ойгул бу ёшгина қиз билан суҳбатлашиб ўтириб вақт 
қандай тез ўтганини ҳам билмай қолди. У билан хайрлашиб,