Microsoft Word ch aytmatov sarvqomat dilbarim lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 

24

ota-onasidan tortib barcha qarindosh urug‘larigacha sovg‘a-salomlar tayyorlash lozim edi. U yoqqa 

quruqdan-quruq borishni istamas edim. 

Bu orada qish ham kirib qoldi. Tyan-Shanning qishi qattiq bo‘ladi. Kuchli dovul, qor bo‘ronlari va 

tog‘dan qor ko‘chish hodisalari tez-tez bo‘lib turardi. Bunday paytlarda shofyorlarga tashvish yana 

ortardi, yo‘l tuzatuvchilarga esa yana ham qiyinroq bo‘lardi. Ular tog‘lardan ko‘chib turadigan qor 

uyumlariga qarshi kurash olib borar va qor o‘pirilib tushishi mumkin bo‘lgan xavfli yerlarni 

oldindanoq portlatishib, darhol yo‘lni tozalab qo‘yishar edi. To‘g‘ri, o‘sha yilgi qish bir oz tinchroq 

o‘tgan edi. Yoki menga shunday ko‘ringandir, chunki ish shunchalik ko‘p ediki, uncha-muncha 

narsalarga e’tibor bermasdik. O‘sha yili bizning avtobazaga kutilmaganda katta qo‘shimcha topshiriq 

berishdi. Aniqrog‘i, bunday katta topshiriqni olishga biz shofyorlar o‘zimiz sababchi bo‘lgan edik, 

shaxsan men uning tashabbuskori edim. Men bunga hozir ham afsuslanmayman va ma’qul ish 

qilganman, deb hisoblayman. Ammo, nazarimda, mening barcha musibatlarim xuddi shundan 

boshlangandek tuyuladi. Voqea bunday bulgan edi. 

Bir kuni kechqurun avtobazaga qaytib kelayotgan edim. Asal mendan Alibek Jonturinning xotiniga 

kichik bir tuguncha berib yubordi. Men mashinani ularning uyi tomon burib, signal berdim. Alibekning 

xotini chiqdi. Unga haligi tugunchani berayotib: 

— Alibek uydami? — deb so‘radim. 

— Yo‘q, hali kelganicha yo‘q. 

— Qayoqda u, yo‘ldami? 

— Yo‘g‘-a, bugun yo‘lga chiqqani yo‘q, keyinroq borarmish. Nimagadir u yoqdan-bu yoqqa zir 

yugurib yuribdi. Aytishicha, xitoylik ishchilar avtobazaga telegramma yuborishgan emish. 

— U yoqda nima gap bo‘libdi? 

— Zavod uchun asbob-uskunalarni tezroq yetkazib berishni iltimos qilishibdi, 

— Qanaqa asbob-uskuna? Sintszyanda qurilayotgan qishloq xo‘jalik mashinalari zavodi uchunmi? 

— Bilmadim, Ilyos. O‘zing eshitib qolarsan. 

— Hozir Alibek qaerdaykin? 

— Qaerda bo‘lardi. Yuk tushirish stantsiyasida-da, hamma o‘sha yerda. Eshelonlar kelganmish. 

Men ham mashinani o‘sha yoqqa tomon haydadim. Nima gap o‘zi, aniqlab olay dedim-da. Mana, 

yetib ham keldim. Bizning yuk tushirish stantsiyamiz darada, ko‘ldan sal berida joylashgan bo‘lib, 

temir yo‘lning so‘nggi stantsiyasi edi. U yerda g‘ala-g‘ovur, g‘ira-shira qorong‘i, hech narsani payqab 

bo‘lmasdi. Dara tomondan esayotgan kuchli shamol simyog‘ochlardagi chiroqlarni tebratar, shuvillab 

shpallarni yalab o‘tardi. Vagonlarni bir-biriga tirkab yurgan parovozlar u yokdan-bu yoqqa qatnab 

turardi. Eng chekkadagi yo‘lda turgan kran ilgaklarini ko‘tarib, tebranganicha, vagonlardagi sim va 

tunuka tasmachalar bilan tang‘ib, mixlab tashlangan yashiklarni tushirayotgan edi. Yanglishmabman. 

Bu Sin-tszyandagi mashinasozlik zavodiga yuboriladigan tranzit yuklar edi. U yerda yirik inshoot 

qurilayotgandi. Avvallari ham biz u yoqqa ba’zi asbob-uskunalarni olib borgan edik. 

Avtobazamiz mashinalaridan talayginasi shu yerda ekan. Biroq hali ularning birontasi ham yuk 

ortmay turardi. Hamma shofyorlar nimanidir kutishayotgandek edi. Ular kabinalarda, mashina 

zinalarida o‘tirishardi. Ba’zilar shamoldan panalanib, yashiklarga suyanib olishgandi. Men ular bilan 

salomlashdim. Biron kimsa menga e’tibor ham bermadi. Papiroslarini tutatishib, sukut saqlab 

turishardi. Chetroqda o‘tirgan Alibekni ko‘rib qoldim. Uning oldiga bordim. 

— Salom, Alibek! 

— Salom! 

— Nima qilyapsizlar? Telegramma olibsizlarmi? 

— Ha. Zavodni muddatidan ilgari ishga tushirishmoqchi. 

— Xo‘sh, nima bo‘pti? 

— Endi gap bizda qoldi. 

— Rostdanmi? 

---

Chingiz Aytmatov. Sarvqomat dilbarim (qissa)