Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг муборак 101 дуолари

121
83. Ёмғир сўраш дуоси
َّمُهللا ا َنيِق ْسا َّمُهللا ا َنْث ِغَأ َّمُهَّللا ا َنْث ِغَأ َّمُهَّللا ا َنْث ِغَأ َّمُهَّللا
ىَل َع َّمُهَّللا ا َنْيَل َع َلَو ا َنْيَلاَو َح َّمُهَّللا ا َنيِق ْسا َّمُهللا ا َنيِق ْسا
ِر َج َّشلا ِتِبا َنَمَو ِةَيِدْو
َلا ِنو ُطُبَو ِباَر ِّظلاَو ِلاَبِ ْلاَو ِما َكلآا
Аллоҳумма ағисна. Аллоҳумма ағисна. Алло­
ҳум ма ағисна. Аллоҳуммасқийна. Аллоҳуммас­
қийна. Аллоҳум масқийна. Аллоҳумма ҳавалайна 
вала ъалайна. Аллоҳумма ъалал окоми вал жи
-
бали ваз зироби ва бутунил авдияти ва манаби
-
тиш шажари.
Маъноси:
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ёмғир 
ёғиши учун Аллоҳ таолога «Ё Аллоҳ! Бизга ёмғир ёғ­
дир. Ё Аллоҳ, бизга ёмғир ёғдир. Ё Аллоҳ, бизга ёмғир 
ёғдир! Ё Аллоҳ! Ёмғирни атрофимизга ёғдир, зиё
-
нимизга ёғдирма. Ё Аллоҳ! Тепаликларга, тоғларга, 
баланд ерларга, дараларга ва яйловларга ёғдир», деб 
дуо қилардилар.
Шарҳ:
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) бир 
куни Масжиди саодатда жума хутбасини ўқиётган 
эдилар. Чўлдан бир аъробий келди. Расулуллоҳ (сол­
лал лоҳу алайҳи ва саллам) ҳузурларига бориб, хитоб 
қилди: «Ё Расулуллоҳ! Очликдан, қурғоқчиликдан 
ҳай вонларимиз ҳалок бўлди. Аллоҳга биз учун дуо 
қилинг, бизга ёмғир ёғдирсин». Расулуллоҳ (сол­
лал лоҳу алайҳи ва саллам) дарҳол муборак қўл­
ларини самога очиб: «Аллоҳумма ағисна, Алло­
ҳумма ағисна, Аллоҳумма ағисна» – «Ё Аллоҳ, биз
-

---

Пайғамбаримиз (с.а.в.)нинг муборак 101 дуолари
122
га ёмғир ёғдир», деб уч марта дуо қилдилар. Ўша 
дақиқаларда Мадина устини булутлар қоплади. 
Саҳобалар ҳали мас жиддан чиқмаган ҳам эдилар, 
кўк гумбурлаб, чақмоқ чақиб, қаттиқ ёмғир ёға 
бошлади. Бу ҳол олти кун давом этди. Мадина кў­
чалари юриб бўл майдиган аҳволга келди. Еттинчи 
кун жума куни эди. Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи 
ва саллам) яна Масжиди саодатда хутба ўқиётган 
эдилар. Ўша пайт ҳалиги аъробий яна масжидга 
келди ва Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва сал
-
лам)га: «Ё Расу луллоҳ! Ёмғир кўплигидан ҳайвон­
ларимиз ҳалок бўлмоқда. Йўлларда бориб­келиш 
қийинлашиб кетди. Дуо қилинг, ёмғир тўхтасин», 
деди. Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) 
бунга жавобан кулимсирадилар. Қўлларини само
-
га очиб, юқорида зикр қилинган дуони ўқиди лар. 
Яъни, «Ё Аллоҳ, ёмғирни атрофимизга ёғдир ва зи
-
ёнимизга ёғдирма. Тепаликларга, тоғларга, ба ланд 
ерларга ва яйловларга ёғдир», деб дуо қилдилар. 
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) мин
-
бардан тушган эдилар ҳамки, ёмғир бирданига 
тўхтади. 
Ҳазрат Ойша онамиз (розияллоҳу анҳо) ривояти
-
га кўра, Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) 
ёмғир ёғаётганида: «Аллоҳумма саййибан нафиан», 
яъни «Ё Аллоҳ, бу ёмғирни бизга фойдали қил», деб 
дуо қилардилар.