Озод МЎъмин буюк амир темур

 
ИТ 
Бугун ўртоғим Рустамнинг туғилган куни экан. У менга 
қўнғироқ қилиб, кечки пайт уйига ташриф буюришимни сўради. 
Бирга нишонлайлик, деди у. Кейинги кунларда, январь ойи 
бўлишига қарамай, ҳаво анча илиб, баҳор шабадалари эса 
бошлаганди. Аксига олиб, пешиндан сўнг бирдан совуқ тушди 
ва гупиллаб қор ёға бошлади. Ким Тошкент шаҳрини билса, 
аёзли кечада Юнусобод мавзеидан Ҳувайдо маҳалласига етиб 
келиш муаммосини ҳис қила олади. Айниқса, чўнтаги 
қаппаймаган, пуллари саноғлик оддий илмий ходим бўлиб 
хизмат қилувчи кишига бу туззуккина муаммо. Шунинг учун 
барвақт қайтишни дилимга тугиб, йўлга тушдим.
Туғилган кун байрами жуда яхши ва қизиқарли ўтарди. Соат 
тўққизга яқинлашганда ўрнимдан турдим, лекин Рустам менинг 
кетишимга рози бўлмади. «Бир йиғилишиб қолибмиз, сени 
Ҳамиддула машинасида Хадрага олиб бориб қўяди», — деди у.
Ҳамидулла бизга тенгдош бўлса-да, чет эл элчихоналарида 
ишлаб келаётган, дипломатия соҳасида жавлон ураётган йигит 
эди. У менга бош силкиди. “Ўтиравер, Озод! Анчадан бери 
учрашмаганмиз. Бир мириқайлик! Йўлдан хавотир олма. 
Хадрага ташлаб кетаман!”
“У ёғига-чи? – ўйладим мен. – Таксига пулим йўқ-ку?!. Бор-
йўқ маблағимни совғага ишлатдим... Майли, бир гап бўлар!” – 
хулосага келдим мен ва яна суҳбатга аралашиб кетдим.
Ўйин-кулги, турли мунозаралар билан овора бўлиб соат 
милларининг ўн иккидан хатлаб ўтганини сезмай қолибмиз. 
Ташқарида ҳаво унча совуқ эмас, ёғаётган қор ҳатто кишига 
ором бағишлар эди. Вазминлик билан олға интилаётган машина 
ичида, гўё зиёфатда кўп гапириб чарчагандек, ҳеч ким индамас, 
ҳар ким ўз хаёли билан банд эди. Мен ойна орқали шаҳар 
www.ziyouz.com
 kutubxonasi 
109

---

Озод Мўъмин Хўжа. Буюк Амир Темур ёқути 
кўчаларининг оқ либос кийган жамолини томоша қилиб, 
Рустамнинг поччаси — Содиқ ака ҳақида ўйлардим. Инсон ўз 
умри давомида жуда кўп кишилар билан мулоқотда бўлади. 
Айримлар одам онгида қандайдир илиқ хотира ёки бирон-бир 
фикр қолдиради. Мана, бугун Содиқ ака билан танишдик. У 
мени донолиги, сўзомоллиги билан ўзига жалб этди. Содиқ 
аканинг ёши қирқлардан ошган, ўзи қотмадан келган бўлиб 
атрофдагилар билан тез тил топишиб кетар экан. У 
суҳбатдошини диққат билан эшитар, сўнг ўз фикрини баёи 
қиларди. Айниқса, табрик сўзларига катта эътибор берарди. 
Ҳамидулла Рустамни йигирма олти ёшга тўлиши 
муносабати билан табриклаганда дўстлик ҳақида гапирди. 
Унинг фикрича уч хил дўст бўлар экан: баъзилар пулингга, 
ҳимматингга қараб, бошқалар сендан қандай фойда чиқар-
чиқмаслигига қараб, айримлар эса бундан мустасно равишда, 
қалбингга қараб сенга яқин инсон бўладилар. «Биз ана шундай, 
қалбан яқин ҳақиқий ўртоқларданмиз», деди у. Бу гапдан 
таъсирланган Содиқ ака ўрнидан туриб, узоқ сўзлади. Ёшлигида 
қадрдонлари кўп бўлганини, ўшанда сердаромад жойда 
ишлаганини, ҳозирги дамга келиб эса, пуллари камайгач икки-
учтагина оғайниси қолибди. Айниқса, унинг бир гапи эсимда 
қолди: “Сизга яхшилик қилганга албатта яхшилик қайтаринг, 
агар унга керак пайтда ёрдам бермасангиз, бу – итлик 
қилишдир...”
Ҳаёлим бузилди. Хадрага яқинлашиб қолибмиз. Уларнинг 
йўли чапга, меники эса тўғрига. Шу ерда тушиб, у ёғига пиёда 
кетишга қарор қилдим. Соғлиққа фойда. Ҳаво ёқимли. Гупиллаб 
қор ёғаяпти. Айни яёв юрадиган пайт. 
Ҳамидулла билан хайрлашиб тушиб қолдим. Ва йўлимга 
равона бўлдим. Чорсудан ўтганимдан кейин бозорга тушадиган 
йўл ёқасида бир дайди ит кўринди. У чопиб келди-да, 
оёқларимга суйкалиб, искади, сўнг ёнимда кета бошлади. Оддий 
www.ziyouz.com
 kutubxonasi 
110

---