|
Озод Мўъмин Хўжа. Буюк Амир Темур ёқути
онгимни дўппослайверади.
“Ётиб қолгунча, отиб қол!”, деган доно ҳалқимиз.
Онгим яшин тезлигида ишлай бошлади. Менда ҳозир учта
қурол бор: лазер тўппонча, Чуст пичоғи ва узун махсус таёқ.
Пичоқ – бу шароитда кераксиз матоҳ. Шунинг учун, узун махсус
калтакни ва лазер тўппончани ишлатиш зарур.
Мен ағанаган ўсимликка бехавотир масофада яқинлашдим.
Махсус таёғимни унинг новдаларига теккиздим. Улар дарҳол
чимралдилар ва таёғим исканжага тушди. Энди, биргина йўл –
лазер тўппончани ишлатиш қолганди. Охирги қуролимни
чиқардим-да, таёғимни қамраган новдаларни аниқ мўлжалга
олиб отдим. Кучли нур Махсум Назарга тегмаслиги шарт эди.
Новдалар чирт узилдилар.
“Яхши!”, фикр қилдим мен ва таёғимни тортиб олдим.
Энди, шеригимни қамраган новдаларни мўлжалга олишим
керак.
–
Махсум Назар! Қимирламай тур! Нур сенга тегиб
кетмасин! – дедим мен.
У шундоқ ҳам бемажол эди, хатто сўзлай олмасди. Бошқа
иложи ҳам йўқ эди. Менинг таваккал қилишга маънавий ҳаққим
бор эди. Акс ҳолда, шеригим ўлади.
Мен Махсум Назарни қамраган энг йўғон новданинг
асосини мўлжалга олдим-да, тепкини босдим.
Армияда хизмат қилганимда, бизнинг ротани илк бор синов
отиш майдонига олиб боришгани эсимга тушди. Ўшанда
қўлимга ўтган асрларда яратилган “Калашников” автоматини
тутқизиб, турли силуетларни якка-якка ўқлар билан отишни
буюришганди. Биринчи тепкилардаёқ барча мўлжалларга аниқ
отгандим. Ҳарбий бошлиқ ўшанда менга ҳайрат билан боқиб,
“Баракалла!” деганди.
Бу гал ҳам мўлжалга аниқ отдим. Новда чўрт узилди.
“Баракалла, Комил Пўлат!” дедим ўзимга ўзим. Сўнг, бошқа
www.ziyouz.com
kutubxonasi
100
Озод Мўъмин Хўжа. Буюк Амир Темур ёқути
новдани мўлжалга олиб отдим. Ва яна ўзимга ўзим ташаккур
эълон қилдим.
Тўрт бақувват новда узилгандан сўнг, Махсум Назарга сал
жон кирди. У қимирлай бошлади.
–
Қимирлама! – қичқирдим унга.
–
Бошқа отма! Мени ўлдириб қўясан! – базўр сўз қотди у.
–
Қимирламасанг, ўлмайсан. Балки, қутиласан! – дедим мен.
–
Йўқ, йўқ! Отма... – ингради у.
Унга сўз тушунтириб бўлмасди. Яна икки новдани узсам,
уни йиртқич ўсимлик чангалидан қутқариш осон кечарди. У
эса...
–
Сўтак! Жим бўл! – жаҳлим чиқиб, қаттиқ қичқирдим мен.
–
Бунча калтафаҳмсан!
Ниҳоят, у қимирлашни бас қилди. Фурсатдан фойдаланиб,
навбатдаги икки новдани уздим. Ва Махсум Назар қўлларини
ишлатиб, камарида осилиб турган Чуст пичоғини қинидан
суғурди-да, бошқа майда қонхўр шохчаларни шаҳд билан кесиб
ташлади. Оёқларини ҳам бўшатиб менга важоҳат билан
ўшқирди.
–
Сен – аблаҳ экансан! Сал қолса мени отиб ташлардинг!
Сенга нима ёмонлик қилгандим?!
У бемалол ҳаракатлана олмасди. Лекин, тил-жағи яхши
ишлаётганди. Менга яна алламбалолар деди. Ҳаммаси шахсимга
қаратилган салбий гаплар эди. Унинг аъзойи бадани бўзариб-
кўкариб кетганди. Терисининг очиқ жойларида суқилган
ўсимлик нишларининг излари, уларда қотаётган қон томчилари
яққол кўриниб турарди. Шеригимга ачиндим. Яна уч дақиқа
кечиксам, у кўп қон йўқотиб, аниқ ҳалок бўларди. Дарҳол
мўъжаз дори-дармон қутимни очиб, бинт ва лейкопластир
олдим-да, унинг уст кийимни ечиб, барча яраларига йод суртиб,
боғлаб қўйдим. У эса тинмай нолир, ота-боболаримнинг гўрига
ғишт қаларди.
www.ziyouz.com
kutubxonasi
101
Озод Мўъмин Хўжа. Буюк Амир Темур ёқути
Мен нима ғамдаман-у, у қандай қайғуда! Ажаб... Лекин,
ундан хафа бўлмадим, чунки у ҳозиргина экстремал ҳолатдан
чиққанди. Эс-хуши нормал ҳолатда эмасди. Бир-икки соатда
тинчланиб, айтган гапларига афсус қилса керак.
Ярим соатларда икки қутқарувчи етиб келди. Улар Махсум
Назарни дарҳол сайёраюрар машиналарига ўтказиб, қолган
тиббий ёрдамни бериш учун кемага олиб кетишди.
Мен, ниҳоят, тажовузкорлигини йўқотган ўсимлик
поясидан, новдаларидан ва баргларидан намуналар олдим. Уни
суратга туширдим. Сўнг, бир дўнгалакка ўтириб тин ола
бошладим. Ўз ишимдан хурсанд эдим. Шеригимни фалокатдан
қутқардим. Муқаррар ўлимдан олиб қолдим. Бунда менга табиат
инъом этган мерганлигим асқотди. Мерганликни армияда
ўрганмаганимда нима бўларди?..
Экстремал холларда ҳаяжонланиш ва тез ҳаракат қилиш
инсоннинг анча кучини олади. Шунинг учун, асабларимни
жойига туширгачгина, оҳиста кема томон йўлга тушдим.
Кемада мени “Хизмат вазифаси пайтида кўрсатган
топқирлиги ва шеригини нақд ўлимдан қутқариб қолганлиги
учун ташаккурнома” эмас, аксинча кутилмаган туҳматона
саволлар кутиб турган экан.
Фазовий кема бошлиғи мени ўз хизмат бўлмасига таклиф
қилди. Кириб кўрсатилган курсига ўтирганимдан сўнг юзимга
нафрат ифодаланган нигоҳини қаратди.
–
Хўш, Комил Пўлат, менга рўйи-рост айтинг-чи, сиз нега,
билатуриб, шеригингизни йиртқич ўсимлик бағрига итариб
юбордингиз?!
Ҳайратдан тилим калимага келмай қолди. Лом-мим
деёлмадим.
–
Нега индамайсиз? – яна сўради кема бошлиғи.
Амаллаб икки ибора айта олдим.
–
Хизматга туҳматми?
www.ziyouz.com
kutubxonasi
102
Do'stlaringiz bilan baham: |
