Олабўжи романдан катта хикоя

бўлиб қайтасизлар... Абдуқаюм вакил-ота бўлиб боради. Ишонган 
кишимиз шу... – Сўнг у сариқ беқасам желагининг қўйнига қўл суқиб, 
бир даста пул чиқарди. Тўртта йигирма бешталикни ажратиб Ултонга 
берди. – Керак бўлади. Домлагаям берарсан... Опанг алоҳида тугун 
қилиб беради. 
“Яхши. Қистиришгаям етади”, деб ўйлади Ултон ва соатига 
қаради. 
– Уч. 
– Шошилиш керак, болам. Мактабдан келавермадинг, мен ҳам 
“улимнинг тили қисиқ бўлмасин”, дедим... Айтмоқчи, Эгамқулова 
Турсунтошгаям айтипти... Шу иш бўлса, палон-пекин бўлади, деб... 
– Аблаҳ? 
– Шу. 
– Ўзлари эрга никоҳсиз теккан эканми? 
– Балки, – жилмайди ота. – Шунинг учун ташлаб кетгандир. 
– Баттар бўлсин. 
 
– Ё монлик тиламанг улим. 
– Уф, шундай бўлса, атай... намойишкорона борсам! – деди Ултон. 
– Ота, мен қўрқмайман. Амалим бўлмаса... унга қизиқмайман ҳам. 
Комсомолдан аллақачон чиқиб кетганман. Партиясига ўтишни 
ўйлаганим ҳам йўқ. Умуман, мен озод одамман ахир!.. Айни чоғда 
мусулмон фарзандиман. Урф-одатларимиз ҳам ўлса... 
– Жон болам, шайтонга ҳай беринг. – Ялинди қария. – Бундай 
улуғ- айём кунда ҳеч кимнинг дилини ранжитмаслик керак. Таомили 
шу... Энди, замон шундай экан, унга боқишга мажбурмиз, улим. 
– Хўп, ота. 
– Оғир бўлинг. Эркак одамга оғирлик ҳусн беради... Қолаверса, 
ўша хотин ҳам сизнинг тўйингиз деб югуриб юрипти. Барибир унга 
раҳмат айтиш керак. 
– Бўпти. 

---

250 
Ултон кулбага қайтиб келгандан кейин... костюм-шим хусусидаги 
“иш” эсига тушди. 
– Ҳе-е, к чёрту! – деди-ю, телефон ускунаси жонли бир махлуққа