Олабўжи романдан катта хикоя

киргандан кўзларини юмиб қолган эди. Кейин инграниб кўзларини 
катта очди ва ёнидаги милтиқдан бирини ола солиб, ҳалиги йигитга 
тўғрилади. 
 – Убю!.. Отойдите! 
Баҳор чириллаб юборди. Чопиб тушиб, милтиқнинг стволидан 
ушлаб кўтарди. 
– Ултон ака, эсингизни йиғинг!.. 
Шу пайт гулхан ёқмоқчи бўлган икки йигит учиб келиб, милтиққа 
ёпишди. Кейин бири Баҳорни четга силтаб юборди-да, униси милтиқ 
қўндоғи билан Ултоннинг бошига солди. 
Ултоннинг кўзларидан... бинафша ўт отилиб чиқиб, ўзидан кетди. 
84 
Ултон ўзига келиб, тепасида Баҳорнинг башарасини кўрди ва 
“бемаҳал ухлагани” учун ундан узр сўрамоқчи бўлди-ю, аммо кўз очишу 
бир сониялик ўй ҳам унга оғир тушди, чамаси, чаккалари оғриб, мияси 

---

369 
зирқираб кетди. Бундан ёмон бўлмаслик учун дарҳол кўзларини юмди. 
– Ултон ака? 
Йигитнинг негадир инқиллагиси, шу асно Баҳорни ачинтиргиси 
келди. Бироқ ўз ўзидан ғижиниб: 
– Ҳозир, – дея илкис бош кўтарди. Ва тағин оғиб кетишига оз 
қолди, шунга баробар калласи чўяндек ҳамда бир нима қисаётганини 
туйди. 
Туйди-ю... содир бўлган воқеани аниқ эслаб, атрофга жавдираб 
қаради: арча ўз ўрнида, тандир олдидаги бутоқлар ҳам жойида, ўтовнинг 
ўрни очилиб қолган, аскар йигитлардан ном-нишон йўқ эди. 
– Кетишдими? 
– Қочиб кетишди! – шивирлади Баҳор шўхчан овозда. – 
Оғримаяптими? 
– Озгина... Э, боғлабсиз-ку! 
– Мошинада аптечка бор экан... 
– Керак эмас уларники! 
– Вей! Дока... ўзимизнинг пахтадан бўлган-ку? – Баҳорнинг 
кўмагида Ултон туриб ўтирди-да, тағин бошини эгиб қолди. – Ҳозир 
ўтиб кетади... – деди Баҳор. – Нима, йиқилмагансизми?