Nizomiy nomidagi toshkent davlat pedagogika universiteti

badiiy  adabiyotning  vazifasi  hanuz  ikkinchi  darajali,  amaliyroq  ko’rinishda  edi.  Shu  davrda 
“eng  yolg’on  she’r  -  eng  yaxshi  she’rdir”  va  “eng  rost  she’r  -  eng  yaxshi  she’rdir”  degan 
iboralarda  o’z  aksini  topgan  she’riyatga  ikki  xil  yondoshuv  shakllangani  ilmiy  adabiyotlarda 
qayd  etilgan  va  bunga  muayyan darajada o’sha davr adabiyotining  mavzu qamrovi  va  vazifasi, 
ijtimoiy  voqelikda  tutgan  mavqei  ham  sababchidir.  XX  asr  adabiyotshunosligida  urf  bo’lgan 
"dunyoviy  adabiyot"  atamasi  ayni  shu  davr  adabiyotining  aksariyat  namunalariga  muayyan 
darajada muvofiq kelishi mumkin. Alisher Navoiyning badiiy ijod tariqiga oid mulohazalari bu 
davrga daxl etmaydi. 
Ikkinchi  yirik  davr  XII-XV  asrlar  bo’lib,  Alisher  Navoiy  mintaqa  adabiyotiga  oid 
nazariy mulohazalarida ayni shu davr shoirlariga e’tibor qaratadi.  
Alisher Navoiy  forsiy  “Shohnoma”ni yaxshi bilsa-da, badiiy ijod tariqi haqida mulohaza 
yuritganda  Firdavsiyni  eslamaydi,  balki  sanoqni  fors  mumtoz  she’riyati  vakillari  ichida 
birinchilardan bo’lib saroyni va madhiyaguylikni tark etib, she’riyatga jiddiy falsafiy-ijtimoiy va 
axloqiy masalalarni olib kirgan  Abdulmajd Sanoiy (1048 - 1140)dan boshlaydi. Chunki uning -