Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

шундай қилганига иймоним комил. Чунки ҳамма оналар 
шунақа. Айниқса, узбек оналаримиз учун бу ҳаракатлар 
оддий ҳол, деб ўйларди Толиб. Ҳа, Санжар ҳам ишлар ҳақида 
ў й л аб, кечалари м иж ж а қ оқ м аган . Балки о н а м н и н г  
ўлимларида у ўзини айбдор деб билгандир. Демак, қасос 
олиш ниятида Неъматни \а м , унинг гумаштаси Аҳмадни 
ҳам ажал домига ўзи билан олиб кетибди-да. Нималар қилиб 
қ ў й д и н г д ў с т и м , у л а р н и н г ўл и м и қ ол ган ум р и н гга 
арзирмиди, дўстим? Энди мен қандай яшайман? Энди мен 
нима қилай? Энди мен кимман, дўстим?!»
Докторлар жасадни одам шаклига келтириб ўраб-чирмаб 
беришди. Соли ака бир кунда қариб кетганди. Ота учун 
ўғли н и н г м ур даси н и кўтариш нақадар оғир м у си б а т  
эканини бошига тушган одам билади. Ҳеч кимнинг бошига 
бундай кулфат тушмасин! Маҳаллага боришганда, бутун 
маҳалла ахай йиғилиб уларни кутиб туришарди. Санжарнинг 
онаси Фарида опа сочини юлиб, ўзини ерга отар, бор овози 
билан йиғларди. Маҳалла катта-кичиклари чуқур қайғуда 
эдилар. Ҳамма Санжарни қўли очиқ, мард йигит эди , деб 
йиғлашарди. Лекин баъзилар яхши сўзлардан кейин, бу 
касофат оғу манаман деган йигитни ҳам йиқитар экан-да, 
деб қўшиб қўйишарди. Фарида опа ҳам бир кундаёқўн ёшга 
қариб кетгандай эди. Толиб ота-онаси қабрининг ёнига 
дўсти н и ҳам кўмди. У билан бирга о р зу-ум и дл ар и н и , 
келаж агини, ш одлигини кўм гандай эд и . С ан ж ар н и н г 
таъзияси анча кунга чўзилиб кетди. Келиб-кетаётганларнинг 
кети узилмасди.
Толиб бўлса қабристондан бери келмай қўйди. Ҳатто 
баъзида дадасининг машинасида бориб, ўша ерда қолишни 
Хам одат қилиб олди. Унинг кўнглини ҳеч нарса к>тара