Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

б ош л ади . Ч ўпонлар қиш лов қилиш учун ўтовларини 
пастроққа кўчиришади. Маҳкам ака, Санжар ва Отабек ҳам 
о л д и н д а н тай ёр л аб қ ўй и л ган адирга кўчиб ўти ш д и . 
Санжарнинг яралари тузалиб, оёғининг синган ж ойи битиб 
кетди. Санжар бу меҳри дарё ота-болага қўлидан келганча 
ёрдамлашарди. Унинг ҳаётидаги аччиқхотиралар аста-секин 
бу бспоён тоғлар орасига сингиб кетаётганди. Ҳаммадан 
қувонарлиси, заҳри қотилни хумор қилиши анча пасайганди. 
Ф ақат ўтирса ҳам , ётса ҳам б а д а н и н и қаш лайвериш  
Санжарни ҳолдан толдирганди.
- Д а д а , - д е д и О т а б е к С а н ж а р н и н г қ а ш и н и б
113

---

ўтирганини кўриб. — Бу сафар бозорга борганингизда бир 
янги мол тароқ олиб келсангиз бўларкан.
- Нимага? Мол тароғимиз бир эм ас, уч-тўртта-ку, -  
деди Маҳкам ака.
- Б орку-я, л ек и н уларнинг тиш и ей и л и б кетган, 
Санжар акамнинг баданларига ўтмайди-да, — деб кулиб 
юборди. Уларнинг кулгилари бутун адирни боси б кетди. Бу 
уч эркак анчадан бери бунчалик яйраб кулишмаганди.
Санжар кун сайин ўзини яхши ҳис қилиб, батамом 
тузалиб ҳам қолдп. Қишнинг совуқ, аёзли кунлари ортда 
қолди. Санжар ўзини худди онадан янги туғилгандай ҳис 
қиларди. Унинг кўзига бу ёруғ дунё ажойиб кўринарди. Я на 
ёз келди. У бу тоғдаги тинч-осуда ҳаётга анча кўнпкиб 
қол ганди.
Бир куни эрталаб ўрин-кўрпасини тўғрплаётиб, ёстпқ 
жилдининг ичида қўлига бир нарса теккандай бўлди. Бу 
ўша — унинг бошига огир кулфатларни с олган огу эди. У 
салафан пакетчадаги огу ни олиб, ташқарпга чикди.
М аҳкам ака таш қарпда гулхан ёқ и б , устига о с и б