Улуғбек Ҳамдам. Мувозанат (роман)
www.ziyouz.com
kutubxonasi
126
Эртаси куни Гулшода йиғлаб келди. Ота-она қўрқиб кетишди.
Амир тинчмикин, иш?илиб?
— Нима бўлди, Гулшодахон, соғ-омонмисилар? Тушунтириброқ
айтинг?
— Омонликка омонмиз,
лекин кечани-кеча, кундузни кундуз
демай ҳафталаб тўплаган сомонимизни ўғлингиз ташиб, яна ўз
жойига обориб тўкяпти, — сувдан бир-икки ҳўплаб, тутила-тутила
гапирди Гулшода. — Тушида ҳаромлиги аён бўлганмиш. Ахир,
нимаси ҳаром? Жамоа хўжалиги оладиганини олиб бўлган, ер
ҳайдалишга тайёрлаб қўйилган бўлса, шундай жойдан йиғилган
сомоннинг нимаси ҳаром? Ахир, барибир у эрта-индин ҳайдалганда
ернинг тагида қолиб кетади.
Шуни айтсам, “сомоннинг ўрнида қоп-
қоп тилло бўлгандаям шу ишни қилардим. Уларга бизнинг
меҳнатимиз, пешона теримиз сингмаган, у бизга ҳаром”, дейди.
— Майли, қизим. Йиғламанг, сомонни биз берамиз, — деб Одил
ака оғир хўрсинди.
— Қачонгача сизлардан ташиймиз? Ахир, юз ҳам чидамай қолди,
ҳадеб сўрашга. Қолаверса, ўзларинг ҳам амаллаб кун кўраётган
бўлсаларинг, 5-6 йилдан буён мен касал эдим. Энди ўғлингиз...
сизларга ҳам жабр қилдик... — Гулшода кўз ёшларини рўмолининг
учи билан артди.
— Бу кунлар ҳам ўтади, Гулшодахон, сабр қилинг, — деди-ю
Одил аканинг ўзи ўйланиб қолди. Гулшоданинг дардиям оғир —
нафас қисиш, икки ҳафтада бир ҳалигинақа қиммат дориларни топиб
келиш... устига-устак Амирнинг бу аҳволи, яна каттаси ҳам аясига
ўхшаб дардманд... бу ёғи қандай бўлди экан?
Одил ака ўғлининг олдига ўтиб, бусиз ҳам
таранг вазиятни
таранглаштиргиси келмади. Келинга насиҳат қилиб жўнатиб юборди.
Бу вақтда Амир томбошига хотини укалари билан олиб чиқиб
босган сомонни жамоа хўжалиги даласига ташиб тугатган, энди бўлса
сомонни ташиётганда ёнбошдаги макка поясининг ораларига
тўкилганларини қандоқ йиғиштириб олсам экан, дея ўйланиб турарди.
“Ҳаромнинг бир чимдими ҳам ҳаром”, дерди у ўзига-ўзи. Амир
анчагача иккиланиб ўтиргач, сапчиб турди-да, бир боғ
пояни олиб,
тескарисини қилиб силкиб кўрди, сомон парчаларининг бир қисми
Улуғбек Ҳамдам. Мувозанат (роман)
www.ziyouz.com
kutubxonasi
127
тушди-ю, бир қисми ораларига ёпишиб қолаверди. “Падар лаънати!”
— у сўкинганча бир кўтаришда 4-5 боғ макка поясини қулочкашлаб
олиб сомоннинг ортидан таший бошлади. Бу орада қўни-қўшнию
маҳалла-кўй — ким эшикдан ошкора, ким тешикдан пинҳона Амир
ишини кузатарди. Эҳтимол, эндигина улар Амирнинг “Чинданам
ақлдан озибди”, деган тўхтамга келишгандир... Бироқ қош қорайгунча
биров жазм этиб, “жинни” воз кечган сомону хашакка яқин
боролмади. Эртасига эрталаб эса на сомондан ва на макка поясидан
ном-нишон қолган эди...
Do'stlaringiz bilan baham: