Microsoft Word tushda kechgan umrlar ziyouz co doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
90
Севера Востокка обориб қўйган эдим. Сенга ўхшаб гаплашиб кетдик. Аммо-лекин маладес! 
Кўнгли очиқ одам экан. Ўзиям Афғонистондан тўртта чамадон билан келди, азамат. «Мен 
офицерман, бунақа ишларга уқувим йўқ. Кўмаклашиб юборсанг, бизнес қиламиз», деди...
Шаҳардан чиқдик. Ям-яшил далалар бошланди. Йўл четида хўппайган толлар, осмонга 
хитоб қилган мирзатераклар... Димоғимга алланечук қадрдон ис урилди. Аввалига эслолмадим. 
Нима бу? Маст қилувчи ҳид қаёқдан келяпти? Бир чақиримча юргач ўнг томондаги кумуш 
япроқли жийдаларга кўзим тушди-ю, дилим яйраб кетди. Жийда гуллабди, жийда! 
— Ростинй айт, ука! — деди таксичи машинани шиддат билан ҳайдаб бораркан. — Чиндан 
ҳам ҳеч нима обкелмадингми Афғонистондан? 
— Олиб келдим! — дедим тоқатим тоқ бўлиб. — Пистолет олиб келдим. Чўнтагимда 
турибди. 
Худога шукр! Уни ўчди. Йўл чети ям-яшил... Бедазорлар, энди қўшқулоқ бўлиб чиққан 
пахтазорлар. Унда-мунда қўйлар, ола сигирлар ўтлаб юрибди. 
Таксичи кўчамиз бошида машинани тўхтатди. 
— Қайси уй? — деди шанғиллаб. 
— Ҳов ана! Тол соясидаги дарвоза. 
— Бўпти! Тушавер! — у азза-базза машинасини айланиб ўтиб, ўнг эшикни очди. — Аввал 
суюнчисини чўзиб қўйишсин-да, мундоқ. 
Эс-ҳушимни йиғиб олгунча такси чанг кўтариб, дарвозамиз томон елди. Узоқцан кўриб 
турибман. Машина дарвоза олдида тўхтади. Таксичи жонсараклик билан дарвозани қўшқўллаб 
муштлади. Зум ўтмай ўзини ичкарига урди. Бирпасдан кейин эгнида янги тўн, бошида дўппи 
билан қайтиб чиқди. Мен томонга имо қилиб, бир нималар деди. Дарвоза олдида турган Илҳом 
акамни кўрдим-у, юрагим орзиққанча югурдим. Таксичи дипломатни тол тагига қўйди-да, 
машинасини шиддат билан орқага қайтарди. Акам ҳам мен томонга чопди. 
Машина менга рўпара келганида бир сония секинлади. 
— Солдат! — деди таксичи деразадан бошини чиқариб. — Аканг берган уч юзига рози 
бўлсин. 
Юрагим қинидан чиқиб кетаётганга ўхшар, жонҳолатда уйим томон югурар эдим. 
Акамнинг қучоғидан чиқдиму бўйнимга осилган онамни бағримга босдим. Шунда ойим 
таниб бўлмас даражада ўзгариб кетганини оғриқ билан ҳис этдим. Рўмоли елкасига сирғалиб 
тушган, сочлари дув оқарган, билаклари косовдек қорайиб, ингичка тортиб кетган. Хиралашган 
кўзларидан дув-дув ёш оқар, нуқул «болам, жон болам», деб юзларимни силар эди. 
Димоғимга райҳон ҳиди урилиб, юрагим қалқиб кетди. Болалиқдан шууримга сингган, 
унутилаёзган қадрдон ис... Шунақа-ку, сочлари нега бунча оқариб кетган? Кетаётганимда 
бунақа эмасди-ку! Гавдаси нега бир тутам бўлиб қолди. Одамзод шунчалик тез ўзгариши 
мумкинми? 
— Йиғламанг, ойи, — дедим кулиб. — Мана, мен кеддим-ку! Ойим ҳамон бўйнимга 
осилганча ҳиқиллар эди. 
— Йиғлаётганим йўқ, болам, — деди кўз ёшларини артиб. — Сен келдинг, болажоним. Энди 
ҳечам йиғламайман. 
Қизиқ, келинойим ҳам аллақандай қаримсиқ бўлиб қопти. Пешонамдан ўпаркан, ҳорғин 
кўзларида қувонч порлади. 
— Бўлди, ойижон! — деди онамни юпатиб. — Худога шукр, Рустамжон соғ-саломат 
қайтдилар. Энди тўй қиламиз. 
— Албатта қиламиз! — Ойим кўз ёшлари аралаш жилмайди. — Худо хохдаса 
тезлаштирамиз тўйингни, Рустамжон! 
Остона ҳатлаб ўтишим билан ойим жонсарак алпозда келинойимга буюрди: 
— Салимахон! Тез бўлинг, жон болам! Патирни олиб чиқинг! Чаққон-чаққон! 

---

Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов