Microsoft Word shaytanat2 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
144
— Xizmatning kattasini menga yuklaysiz. Hofiz mendan. Garniturni bu tomonlarda kuyov 
tomon oladi, a? 
— Be, — Hovuz polvon kulimsirab, qo‘l siltadi, — shu uyga garnito‘rmi? Qo‘ysang-chi! 
Bitta sandiq, to‘rtta ko‘rpa-ko‘rpacha bilan turmush-tirikchiligim o‘tdi. Garnito‘ri 
kerakmas. Xudo baxtini bersin. Garnito‘riga tilla choynak-piyolalarni terib qo‘ysa-yu, 
Xudo baxtini bermasa hammasi bir pul. 
— Bu gapingiz ham to‘g‘ri. Lekin... men shu o‘g‘lingizni ukamday ko‘rib, to‘yiga bosh 
qo‘shsam, devdim. 
— To‘yga aytib boraman, xotirjam bo‘l. 
Yana bir oz gaplashib o‘tirishgach, osh kirdi. Oshni yeb, dasturxonga fotiha o‘qilishi bilan 
Hovuz polvonni kimdir chaqirib keldi. U tashqariga chiqdi-yu, dam o‘tmay qaytdi. 
— Tog‘ang kelibdi, kir desam kirmaydi, o‘zingga aytadigan omonat gapi bor shekilli, 
chiqa qol. 
Tog‘asi hovliga kirishga ham botinmay, ko‘chada turar edi. Chuvrindi uni zo‘r bir 
tashvish yetaklab kelganini sezdi. Ertalab singlisini dafn etadigan odam rasman jiyan 
deb ataluvchi mehmonni bekorga yo‘qlamaydi. Chuvrindi tog‘asining tashvishini anglab 
tursa ham o‘zini bilmaganga oldi-da: 
— Ha, tinchlikmi? — deb qo‘ydi. 
— Dadam yubordilar, nimaga olib kirmading deb, meni ancha koyidilar. Borsangiz yaxshi 
bo‘lardi. 
— Shuni aytgani keldingmi? 
Tog‘asini sensirashi Chuvrindining o‘ziga ham xunuk tuyulsa-da, sizlashga tili bormadi. 
Tog‘asi esa bu sensirashni bo‘lajak xunuk bir voqeaning darakchisi sifatida qabul qildi. 
Keksayib qolgan odamning dovdirashi g‘alati bo‘larkan. Aytadigan gapini ham yo‘qotgan 
tog‘asi shu topda ishtonini ho‘l qilib endi onasidan shapaloq kutayotgan bola holida edi. 
Chuvrindi «o‘l, bu kuningdan», deb o‘ylab, uning bu holidan nafratlandi, ayni o‘rinda 
kulgisi ham keldi. 
— Ertalab boraman. 
— Janozani bomdoddan keyin hovlida o‘qiydigan bo‘lishdi. 
— Xo‘p, yana nima demoqchisan? Gaping bo‘lsa, ayt, ichingda qolib, sasib ketmasin. 
Tog‘asi dardini aytishi uchun undan fatvo olgan bo‘lsa ham bir oz jim turgach, keyin asta 
so‘z boshladi: 
— Menga rahmingiz kelmasa ham, otamga jabr qilmang. Qariganda shu azoblar 
kammidi? Ko‘z ko‘rmasa, chap qo‘l-oyoq ishlamasa, Xudo hech bir bandani bunday 
qiynamasin. Chaqaloqday bo‘lib qolganlar... 
— Unga bu azoblar ham kam, — dedi Chuvrindi sovuqqonlik bilan. 
— Ulg‘ayganingizda o‘zimiz aytmoqchi edik. Singlim yo‘l bermadi. Oxiri o‘zi aytibdi... Biz 
gunohkormiz... Lekin... atayin bo‘lmagan. Tasodif... to‘g‘ri, jiyan deyishga haqqim yo‘q, 
lekin... qonimiz bir... 
— Bekor aytibsan! Yigitning tomirida otaning qoni oqadi, tog‘aning emas! Nimaga 
kelding, chaynalmasdan maqsadingni dangal ayt! 
— Maqsad... maqsad... gunohimizni keching, o‘tgan ishga... 
— Salavotmi? O‘raga sichqon tushdi, guldir gupmi?— Chuvrindining qoni qaynadi. «Bular 
meni kim deb o‘ylayapti? Hammayoqni ag‘dar-to‘ntar qiladi, milisa chaqiradi, qamatadi», 
deyaptimi, qanaqa ahmoq ekan bular? Shularni qamatishdan boshqa ishim yo‘qmi? 
To‘xta, seni bir boplamaymi...» Chuvrindi bir shum qarorga kelib, qat’iy tarzda dedi: — 
Ertalab milisa kelib, karavotning tagini kavlaydi. Keyin nima bo‘lishi o‘shanda bilinadi. 
— Yo‘q, yo‘q... jon... uka... unday qilmang. Otamga rahmingiz kelsin... — Tog‘asi endi 
rosmana yig‘lamsiradi. Tiz cho‘kib yalinishga tayyor holga keldi. 

---

Shaytanat (2-kitob). Tohir Malik