Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
62
deb bilgan odamga bu idora, uning xodimlari, ularning muomalalari g‘alati tuyulardi. 
Odamni bu darajada xo‘rlash, bu darajada kalaka qilish, bu darajada tepkilash 
mumkinligini tasavvuriga sig‘dirolmas edi. Bu xo‘rliklarni o‘z ko‘zi bilan ko‘rib, tanasida 
his etgan bo‘lsa ham, ishongisi kelmasdi. Hozir qaldirg‘och mo‘ylabli yigitning yana bir 
marta «Siz ozodsiz», deyishini kutdi. Ammo yigit onasidan kamgap bo‘lib tug‘ilganmi, yo 
unga rahbarlari «faqat bir marta aytasan bu so‘zni» deb qattiq tayinlashganmi, yo bu 
shirin so‘zning qimmati falon so‘mu bu pulni to‘lashga Sharifning qurbi yetmasligini 
bilgani uchunmi — har holda takrorlamadi. Shunda Sharifning bag‘ri yondi. Noshukur 
banda! Rahmat, deb chiqib ketavermaydimi?! Hozirgina o‘limiga rozi bo‘lib o‘tirgan odam 
birdan haqiqatni aytgisi kelib qoldi. «Nimaga meni bu azobga giriftor qildinglar, nima 
haqlaring bor edi, qilg‘iliqni qilib qo‘yib, uzr so‘raydigan tillaring uzilib tushganmi?!» 
demoqchi edi. So‘z boshladi ham: 
— Nimaga... 
Har tugur yigit gapirgani qo‘ymadi: 
— Nimagaligini uyingizga borganda bilasiz. Yaxshi odamlarning nazari sizga tushibdi. 
Bo‘lmasa urug‘-aymog‘ingiz bilan qamoqda chirirdingiz. Boring, gapni cho‘zmang, — 
yigit shunday deb bir parcha qog‘oz uzatdi. 
Sharif qog‘ozga qo‘l uzatgan edi, orqasidagi soqchi chaqqonlik qilib, qog‘ozni undan 
avvalroq oldi-da, yelkasiga «yur» deganday turtib qo‘ydi. 
Sharif darvoza eshigidan tashqariga chiqib ikki-uch qadam yurgach, to‘xtab, o‘girildi. 
Tepasi sim to‘siqli devor balandligini chamalaganday uzoq tikildi. Shu payt yonida 
sutrang «Jiguli» to‘xtab, xayolini buzdi. O‘zini chetga olishiga ulgurmay mashina eshigi 
ochildi. 
— O‘tiring, okaxon, — dedi jingalak sochli yigit, mehribonlik bilan. 
— Rahmat, uka, ovora bo‘lmang, — dedi Sharif. U «yigit biror  tanishimning yo ukasi 
yoki o‘g‘li bo‘lsa kerak, tasodifan ko‘rib qoldi», deb o‘yladi. Qamoqdan  chiqa solib 
tanishga uchraganidan hatto xijolat bo‘ldi. Odamlar aybi bormi yo yo‘qmi deb mulohaza 
qilib  o‘tirishmaydi. «Qamoqda o‘tirib chiqqan», deb, ola qarashadi. 
— O‘tiring, — dedi Jamshid. Bu safar uning ovozida mehribonlik emas, qat’iylik, amr 
ohangi zohir edi. Garangsib turgan Sharif buni sezmadi. Jamshidning atayin kutib 
turgani ham uning xayoliga kelmas edi. 
— Men eski shaharga boraman, — dedi Sharif. 
— O‘tiring, o‘sha yoqqa ketyapman. 
Sharif «unda mayli, sizni ovora qilmas ekanman», deb mashinaga o‘tirdi. Tanish  yigitlar 
hech bo‘lmasa hol-ahvol so‘rab qo‘yishardi. Bu esa miq etmay ketyapti. Sharif shundan 
ajablanib, so‘radi: 
— Uka, sizni tanimayroq turibman? 
— Tanimaysiz. Bir yaxshi odamni duo qilavering. Shu odam sizga muruvvat qilmasa, 
qamoqda chirib ketardingiz. 
«Yaxshi odamlarning nazari tushibdi...» Sharif qamoqxonadagi qaldirg‘och mo‘ylovli 
yigitning gapini esladi. Kim ekan u yaxshi  odam, nima uchun unga muruvvat qilyapti? 
Sharif yaxshilik qilishi mumkin bo‘lgan tanishlarini bir-bir eslashga urindi. Uning 
tanishlari orasida bunchalar  qo‘li uzun odam yo‘q edi. Qilich Sulaymonov-chi? Avval 
qamoqqa tiqib, so‘ng olib chiqib qudratini ko‘rsatib qo‘ymoqchi bo‘ldimi? Shu fikr 
Sharifga to‘g‘riday tuyulib, so‘radi: 
— Yaxshi odam... Qilich Sulaymonovmi? 
Yigit javob bermadi. 
— Asadbekmi? 
— Sergap odam ekansiz! — yigit shunday deb  jerkib berdi. 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik