Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
56
singib ketdi. Ko‘ngli aynib, a’zoyi badani qaqshadi. Go‘yo ichiga katta ilon kirib olib, 
buralib, to‘lg‘ona ketdi. Sharif shu yoshga kirib sira bu holga tushmagan edi. Tumov kabi 
ne’matlardan el qatori bahramand bo‘lib yurardi. Ammo bunaqa azobli dardni sira 
tortmagan edi. «O‘ladiganga o‘xshayman, — deb o‘yladi u. — Ichimda buralayotgan jon 
bo‘lsa kerak. Jon chiqishi shunaqa og‘irmi?» azoblar mavji bir oz pasaygan damda 
otasini esladi. Otasi muloyim gapira turib jon  taslim qilgan edi. Go‘yo gapdan horib 
picha tin olish uchun ko‘z yumganday edi. O‘shanda «o‘lish ham oson ekanda», deb 
qo‘ygandi. Hozir bu dunyoni tashlab ketish  oson emasligini angladi. 
Sharif hayotdan to‘ygan banda emasdi. To‘g‘ri, u to‘yib yeb-ichmadi, tarallabedodlar 
unga nasib etmadi. Agar shularga intilsa, balki erishardi. Nolimay yashadi, o‘z ishini 
bildi. Shu ahvolda bo‘lsa ham yana uzoq yil umr ko‘rishni istardi. Ammo nachora... kuni  
bitganga o‘xshaydi. 
«Kunim bitganga o‘xshaydi...» Sharifning xayoliga bu fikr qattiq o‘rnashib olgan edi. 
Soqchi orqali do‘xtir chaqirishni o‘ylamasdi. Bu dard o‘lim darakchisi emas, balki 
mastligida tomiriga yuborilgan qoradorining xumori ekani xayoliga ham kelmas edi. 
Tergovchining gaplari, bilagidagi igna izi oqibatda bunchalar azoblarga qo‘yishini o‘ylab 
ko‘rmagan edi.  U giyohvandlarning telba ko‘zlarini, qiynoqdan to‘lg‘onishlarini 
televizorda ko‘rgan, ammo bu ahvolga tushib qolish mumkinligini bilmas edi. 
Uning bukchayib titrashi, o‘qchishi xona burchagida qimor o‘ynab o‘tirgan yigitlar 
diqqatini tortdi. Ulardan biri Sharifga yaqinlashib peshonasida to‘zib yotgan sochini 
siqimlab, boshini ko‘tardi-da, yarim ochiq ko‘zlariga qaradi. 
— Paxan o‘zimizdan ekan-ku, — dedi u sheriklariga qarab. — Nima qilamiz? 
— Ishing bo‘lmasin, — dedi to‘rda o‘tirgan kishi. 
— Odam qilib qo‘ya qolay, haqqini to‘lar? — dedi yigit. 
To‘rda o‘tirgan kishidan sado chiqmadi. Yigit o‘zi yotadigan karavot tomon yurdi. 
Yostig‘ini ko‘tarib, tuguncha oldi. Tugunchada em ignasi, ikki qarich ingichka rezina 
ichak bor edi. U Sharifga yaqin kelib usta hamshiralarday rezina ichakni Sharifning 
bilagiga o‘radi. So‘ng bo‘rtib chiqqan tomirga igna sanchdi. 
Sharifni azoblar tark etdi. Ichidagi ilon ham tinchidi. «Jonim chiqib ketdimi?» deb o‘yladi. 
U rohat quchog‘ida suza boshladi. 
Shirin tushlar adog‘iga yetib mast uyqudan uyg‘onish vaqti yetdi. U ko‘zini ochib picha 
karaxt yotdi. Qamoqda ekani, azob bilan to‘lg‘ongani tush emas, haqiqat ekani ayon 
bo‘lgach, yostiqdan bosh ko‘tardi. Temir panjarali deraza ortida tunning qora basharasi 
ko‘rindi. Ikki qavatli temir karavotlarda mahbuslar uxlab yotishibdi. Xona  burchagi 
odatdagiday bedor. Ular Sharifning uyg‘onganini darrov sezishmadi. Sharif qaddini 
ko‘tarib oyoqlarini pastga osiltirib o‘tirganidan keyin davradagi bir yigit o‘rnidan turdi. 
— Ha, paxan, ahvol qandoq, zo‘rmi? — dedi u Sharifga yaqinlashib. 
Sharifga uning yuzi tanish ko‘rindi. «Qaerda uchratgan ekanman?» deb o‘yladi. 
— Pastga tushing mundoq, hisob-kitob qilib qo‘yaylik. 
«Nimani hisob-kitob qilarkan», deb  o‘yladi Sharif. 
Yigit Sharifni eshik tomon boshladi. Yuvingich yonidagi qo‘pol qutini imlab dedi: 
— O‘tirib yozing, paxan. Kennayimga bizadan salom eting. Ertaga beshtagina kusok 
tayyorlab qo‘ysinla. 
— Tushunmadim, — dedi Sharif, — kusogingiz nima? 
Yigit rostdan tushunmadimi yo laqillatyaptimi, deb o‘ylanib, unga qattiq tikildi. Keyin 
qo‘pol ohangda: 
— Besh ming, — dedi. — Ertaga besh ming so‘m yetkazib bermasa tilla tishlaringni 
sug‘urib olaman. 
— Menda... tilla tish yo‘q, — dedi Sharif soddalik qilib. 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik