Microsoft Word saodat asri 3 ziyouz com doc

 
* * * 
Хавла бу воқеадан сўнг узоқ йиллар яшади. Жоҳилият давридан ўрин олган бир одатнинг 
бекор қилинишига ва бу ҳақда махсус оят келишига унинг сабаб бўлиши тотли бир хотирага 
айланиб қолган эди. 
Ҳазрати Умар халифалиги кунларида Қурайшнинг бир неча пешволари билан бирга 
келаётган халифани кекса бир аёл тўхтатди, анча вақт гап билан машғул қилиб туриб қолди. 
Ҳазрати Умар бу кекса онахоннинг сўзларини бир қўлини унинг елкасига кўйган ҳолда диққат 
билан эшитди. 
Ундан айрилгач, қурайшликлар: 
— Эй Умар, бугунги каби ғалати ҳолга гувоҳ бўлмаган эдик. Қари аёл сени тўхтатди, шу 
қадар вақтингни олди. Бу ёқда қанча обрўли одамларни куттириб кўйдинг, — дейишди. 
— Ёзуқлар бўлсин сизларга, биласизларми, у ким эди?! Бу аёлнинг шикоятларини Буюк 
Мавло эшитган ва бу ҳакда оят тушириб, кўнглини кўтарган, бу кампир Хавла бинти 
Саълабадир. Валлоҳи, кечгача кетмай гаиирса, заррача зерикмай, завқла эшитган бўлар эдим 
гапларини, — дея жавоб қилди Ҳазрати Умар (р.а.). 
 
* * * 
Ҳабашистонга ҳижрат қилган пайтларда эр-хотин Убайдуллоҳ ибн Жаҳш билан Умму 
Ҳабиба маълум вақтгача хаётларини хузурдаосойишталикда давом эттиришди. Аммо бир куни 
Убайдуллоҳ ҳеч кутилмаган хабар билан келди: 
— Бир қарорга келдим, эй Умму Ҳабиба! 
— Қандай қарор экан, эй Убайдуллоҳ?! 
— Ислом динини тарк этаман. 
Умму Ҳабиба довдирабгангиб қолди. Қулоқларига йўқ нарса эшитиляптими, тушими ёки?! 
Билолмади. Қўлини тишлаб кўрди, пешонасига урди. Уйқуда эмаслиги шубҳасиз. 
— Нималар деяётганингни биласанми сен?! — дея ҳайқирди. 
— Мен роса ўйлаб кўрдим: эски динимга қайтишни энг маъқул деган қарорга келдим. 
Умму Ҳабиба қўллари билан юзини беркитди. Сочларидан ушлаб деворга урилган аёл 
кандай ҳолга тушса, шундай бўлган, тирранг қотиб қолган эди. 
— Нима бўлди сенга, хотинжон, нега рангинг оқариб кетди? 
Қўллар юздан олинди. Бир жуфт ёшли кўз софлик ва покликнинг энг юксак мавқеларидан 
туриб боқди. Шафқат ва марҳаматнинг энг юқори нуқтасидан келаётган бир сас ила: 
— Мени хафа қиляпсан, эй Убайдуллоҳ, —деди.
— Бу қарорингни ҳозироқ ўзгартиришингни истайман. Ўзи шу кеча сени тушимда жуда 
ёмон аҳволда кўрган эдим. Кел, бирга слворайлик. Раббимизнинг мағфират қилишини 
сўрайлик. 
Убайдуллоҳ парво қилмади: 
— Сен ҳам менинг динимга кир, хотинжон. Ишон, биргаликда энг тўғри қарорга келган 
бўламиз. Кўрган тушинг нотўғри бўлиши мумкин. 
Умму Ҳабиба бошини чайқади: 
— Бу иш бўладиган иш эмас, эй Убайдуллоҳ. Мен Маккадан, бу ерларга насоро бўлиш 
учун келганим йўқ. Ислом динини тарк этсам, ота юртимдан нега айрилдим? Иккинчи бор 
бундай таклиф қилмагин. Исломдан чиқар экансан, сенинг дининг сенга, менинг диним 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий