Microsoft Word saodat asri 1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
141
Натижада Жаброили Амин илоҳий девондан қатъийлашган, ўзгармас бир ҳукмни 
Расулуллоҳга (с. а. в.) етказди: 
«Абу Лаҳабнинг қўллари қуригай (ҳалок бўлгай)! Аниқки) у қуриди (ҳалок бўлди)! 
Молмулки ва касб қилиб топган нарсалари унга асқотгани йўқ! Яқинда унинг ўзи ҳам, унинг 
ўтин орқалаган, бўйнида пишиқ толадан, эшилган арқони бўлган хотини хам (ловуллаб турган) 
алангали дўзахга киражак!» (Масад сураси, 1—5. 240) 
Олий бир ҳақиқат ва адолат бор эди бу сурада. Пайғамбарнинг амакилари бўлса ҳам, Ҳаққа 
бўйин эгмаган, Мавлойи Зулжалолга итоат этмаган киши ўз бошини ейиши, жазосини тортиши 
муқаррар эди. 
Бу сура айланиб, Абу Лаҳабнинг қулоғига ҳам етиб борди. Қаттиқ ғазабланиб кетди: 
— Мана кўрасан, эй Муҳаммад, ҳақиқий уруш энди бошланади. Кимнинг қўли қуриши, 
ким мағлубият азобини тортиши аслида энди ойдин бўлади! — деб ғўлдиради. 
Шундан кейин девордан ахлат ташлашлар янада авж олди ва Расулуллоҳнинг ҳовлилари 
юриб бўлмас ҳолатга келтирилди. Жаноби пайғамбаримиз эса, бу разилликларга жавобан: 
— Эй Абду Маноф ўғиллари, бу қандай қариндошлик, ахир?! Бу қандай қўшничилик? — 
дердилар. Ҳар куни алоҳида бир сабртоқат, алоҳида бир сабот билан бу азиятларга нисбатан 
юракларини кенг қилдилар. 
Пайғамбар жанобимиз эшикдан чиқишлари билан дуч келадиган фожиавий манзарага 
орасира бир нодон хотиннинг қаҳқаҳаси ҳам қўшиладиган бўлди. Бу хотин ўзини тия олмай: 
— Амр этгинда, шайтонинг келиб ҳовлингни тозалаб кетсин, — деб бақирар эди. 
Бир куни Абу Лаҳаб ғалати бир ҳолга дучор бўлди. Ҳар кунги одатини килиб, ахлатларни 
бир ифлос челакка солиб, Муҳаммаднинг ҳовлисига тўкиш учун кетаётган эди. Энди тўкаман 
деб турганида, аллақандай бақувват қўллар орқасига чанг солганини ҳис этди. Ўгирилиб 
қаради. Қаршисида укаси Ҳамза турарди. 
— Нима қиляпсан?.. — деди Абу Лаҳаб довдираганча. Ҳамза ортиқ кутиб турмади: 
— Менга бер челакни! — дея шартта олдида, бир ҳамла билан акасининг бошидан тўкиб 
юборди. Сочсоқоли расво бўлган, юз-кўзидан ювиндилар оқаётган Абу Лаҳаб руҳи сингари 
жирканч бир овоз билан чинқирди: 
— Аҳмоқ, динсиз! 
Ҳамза ғурур билан, расвойи жаҳон бўлган акасига тикилиб турар, енгил кулимсирар эди. 
Абу Лаҳаб ғўлдиради: 
— Уялмайсанми шундай қилишга? 
Бу ҳали ҳолва эди. Чунончи, Ҳамза дедики: 
— Йўқ, сира ҳам уялмайман. Қайтага, жуда мамнунман. Сен ўзинг ҳар куни укангнинг 
ўғлига шундай ифлосликни қилганда, нега уялмадинг? Бу ишни бошқалар қилса, олдини олиш 
ўрнига, сенинг бу қадар пасткашлик қилишинг айб эмасми? 
Абу Лаҳаб Масад сурасини ўкиди: 
— Хўш, бунга нима дейсан? Одам ўз амакисини ҳам дўзахи қиладими? 
Сен шунга лойиқ бўлдинг, ё Абу Лаҳаб. Қани айтчи, унга бу даражада телбаларча 
разиллик қилган ёки қилаётган яна ким бор? Олдин сен унга қарши душманларча ҳаракатга 
киришдингми ёки у сенга бекорданбекорга шу сўзларни айтдими? Нега бошқа амакилари 
ҳақида бундай демадию, сен ҳақингда шундай гапирди? Мен қўрқаманки, эй Абу Лаҳаб, 
укангнинг ўғли томонидан берилган бу хабар, бежиз эмасдир... 
Абу Лаҳаб асабийлашган тарзда тезтез юриб, уйига кириб кетди. 
* * * 
Бир томондан амакилари Абу Лаҳабнинг битмастуганмас одобсизликлари, иккинчи 
томондан эса, бошқа қўшни Уқба ибн Абу Муойтнинг худди Абу Лаҳаб билан рақобат 
қилаётгандай кўрсатаётган азиятлари натижаси Расулуллоҳ (с.а.в.) Каъбага яқин бир жойда 

---

Саодат асри қиссалари. 1-китоб. Аҳмад Лутфий