Microsoft Word nizami g?NC?Vi-sirl?R x?Zin?SI. doc

_______________ Milli Kitabxana _______________ 
129 
 
FİRİDUN ŞAHIN CEYRAN OVU HEKAYƏTİ 
 
Bir neçə həmdəmilə Firidun səhər-səhər,  
1320
       Saraydan çıxdılar ki, bir az seyr eləsinlər. 
 
Bir çəmənə gətirdi onu ovçu duyğusu,  
Burda bir yavru gördü - gözəl ceyran yavrusu. 
 
Qulaqları, gərdəni o qədər zərif, hamar...  
Gözləri, qılçaları səndən mərhəmət umar. 
 
Şah baxdı heyran-heyran, lapdan sıçradı ceyran,  
Bircə göz qırpımında uzaqlaşdı ovçudan. 
 
Ovçunu ovladı ov. Şahın ürəyi uçdu,  
Bütün marağı, eşqi ovun ardınca qoşdu. 
 
Yanan ciyəri kimi Rəxşi od-alov aldı,  
1325
       Ahunun göbəyitək kaman neçin yumşaldı? 
 
Nə at çatır tozuna, nə ox tutur ceyranı,  
Şimşək sürətli Rəxşin ox sürəti bəs hanı? 
 
Oxdan sorur: - Hanı bəs o kin dolu uçuşun?  
Atdan sorur: - Hanı bəs o ildırım qaçışın? 
 
Heç biri kara gəlmir, hər ikisi yorulmuş,  
Otyeyən bir heyvanın önündə məğlub olmuş. 
 
- Məgər elə indicə, ey şah, - dil açdı kaman, 
- Qarşında deyildimi dilsiz-ağızsız heyvan? 
 
Gəzirdi zirehinin himayəsində yazıq,  
1330
       Kimin həddi var ki, de, zirehinə sanca ox? 
 
Böyüklərə xoş gəlməz, bəlkə dəyər kefinə,  
Gəlib özgə əl vursa çalğıçının dəfinə. 
  

---