Giyohvandlik va alkogolizm. Ijtimoiy sharoitlarni tadqiq qila borib,
kim va qanday qilib narkotiklarni iste’mol qilishi haqida ko‘plab
narsalarni bilib olish mumkin. Tarixiy o‘zgarishlar insonlarda yuzaga
kelayotgan alkogolga qaramlik va uning oqibatlari xarakteriga kuchli
ta’sir ko‘rsatadi. Taxminan ikki yuz yil muqaddam odamlar o‘simlik
xom ashyosidan toza kimyoviy moddalar olishni o‘rganib olishdi, bu
77
esa kuchli va xavfli narkotiklar yaratilishiga olib keldi. XIX asrning
ikkinchi yarmida teri ostiga inyeksiya yuborish uchun ignaning kashf
etilishi giyohvandlarga organizmning tabiiy biologik himoya
mexanizmlarini aldash imkonini yaratdi: ular narkotiklar juda sekin
so‘riladigan, ularning achchiq ta’mi esa jirkanish va yoqimsiz
tuyg‘ularni paydo qiluvchi oziq-ovqat yo‘lini chetlab o‘tgan holda
narkotiklarni kiritishni boshladilar. XX asrda ko‘plab sintetik
narkotiklar yaratilishi bilan giyohvandlarning imkoniyatlari kengaydi,
ularning soni ortdi. Lekin madaniy muhitning narkotikka qaramlikka
ta’siri bu bilan cheklanmaydi. Shubhasiz vaqtining ko‘p qismini ko‘p
ichadigan odamlar bilan o‘tkazadigan kishilar ham spirtli ichimliklarni
suiiste’mol qiladigan bo‘lib qolishadi. Ayrim etnik guruhlar
alkogolizmga boshqalardan ko‘ra ko‘proq moyildirlar, bu esa, chamasi,
avloddan-avlodga o‘tuvchi spirtli ichimlik iste’mol qilish an’anasi
bilan bog‘liq. Narkotiklarni iste’mol qilish ustidan jamiyat nazoratining
susayishi narkotikka qaramlar sonining ko‘payishiga sababchi bo‘ladi.
Agar narkotik iste’mol qilish an’anasiga ega bo‘lmagan va uning
kishiga ta’siri oqibatlariga tayyor bo‘lmagan madaniy muhitda paydo
bo‘lsa, unga qaramlik epidemiya kabi ommaviy tus olishi mumkin.
Amerikalik hindu qabilalari alkogol bilan tanishgan vaqtda shunday
voqealar sodir bo‘lgan. Zamonaviy industrial jamiyatda giyohvandlik-
ning yuqori darajada ekanligi sabablaridan biri narkotik moddalarni
iste’mol qilishni tartibga soluvchi belgilangan qoidalarning mavjud
emasligi bo‘lishi mumkin.
O‘zini o‘zi yemiruvchi axloqning eng keskin shakli o‘zini o‘zi
asrash yoki hayotini asrash instinktining buzilishida namoyon bo‘ladi.
Bu instinkt hayvonot olami, shu jumladan insoniyat turmushida muhim
rol o‘ynaydi, chunki uning ta’siri tirik organizm faoliyatining asosiy
stimullari – «jazo, «lazzat» stimullariga asoslangan. Shuning uchun
uning buzilishi gomeostaz – hayotiy muhim funksiyalarni ta’minlash
va muvozanatlash kompleksining buzilishi bilan bog‘liq.
Gomeostaz – biron-bir tizimning ushbu muvozanatni buzuvchi
ichki va tashqi omillarga qarshi ta’sir ko‘rsatish yo‘li bilan
saqlanadigan muvozanatli holatidir.
Haqiqatdan ham, garchi ular hayvonot olamida odamlardagiga
nisbatan kamroq uchrasada, o‘zini o‘zini o‘ldirish holatlarini
hayvonlarda, masalan, o‘zini o‘zi o‘ldiruvchi kitlarda ham kuzatish
mumkin. Jonivorlar ko‘pincha sherigini yo‘qotish, erkinlikdan mahrum
78
bo‘lish va hatto egasini yo‘qotish oqibatida yuzaga kelgan og‘ir hissiy
holatlarda o‘zini o‘zi o‘ldirishga urinadilar. Ba’zan bunday holatda
ular oziqlanishdan bosh tortadilar, o‘zlariga shikast yetkazishga
intiladilar. Odam o‘z hayot yo‘lining chegarasini aniq tasavvur etuvchi
yerdagi yagona mavjudot hisoblanadi. Uning o‘limga munosabati
g‘oyat murakkab va ko‘p ma’nolidir: u xuddi doimo unga
tayyorlangandek bo‘ladi, va shu bilan bir vaqtda hech qachon uzil-kesil
tayyor bo‘lmaydi. Bu ambivalent munosabatlar bir qator badiiy
asarlarda o‘z aksini topgan. Shuning uchun, kishining o‘zini o‘zi
o‘ldirishi muammosi shuningdek, ratsional – ongli va irratsional –
ichki his bilan sezish bilimlarining nisbatiga bog‘liq. Bu jihatdan kishi
uchun o‘zini o‘zi o‘ldirish vaqtinchalik chora hisoblanmaydi. Axir
hech narsani hech narsaga almashtirib bo‘lmaydi.
79
Do'stlaringiz bilan baham: |