Microsoft Word kr shaytanat4 ziyouz com doc

4 

---

Шайтанат (4-китоб). Тоҳир Малик 
www.ziyouz.com kutubxonasi 
223
Жалил ошнасининг буйруғига итоат этиб, Муҳиддин отани олиб келди. Сибирдаги номсиз-
нишонсиз қабристонда ётган биродарларини ташлаб келиши руҳини парчалаганми ё ота 
маконнинг ҳавосига кўникиши қийин кечдими, ҳар нечук у илгаригидек дадил эмасди. Шунга 
қарамай, тўйнинг дарагини эшитиб, баҳонаи узрини айтиб ўтирмасдан отлана қолди. Жалил 
уни тўғри Асадбекникига бошлаб келди. Манзура Чўлпоной билан Муштарийни келинсаломга 
олиб чиқди. Муҳиддин ота худди ўз набираларининг бахтини кў-раётгандай тўлқинланиб, 
кўзларига ёш олди-да, дуо қилди. Кейин Манзурага қаради: 
— Раҳматли қайнотангиз «уйга қайтаман, ўғилларимни уйлантириб, келинларимнинг 
қўлларидан бир пиёладан чой ичсам бутун ғам-андуҳларим тарқаб кетади», деб ишонарди. 
Унинг бу саодати менга насиб этди. Оллоҳ биродаримнинг умрини ҳам меникига қўшиб, набира 
келинларнинг саломига алик олиш бахтини ҳам берди. 
Муҳиддин ота шундай дегач, тиловат қилиб, ўтганларнинг пок руҳларини эслади. Тўй тадориги 
билан юрган ака-ука куёв тўралар ош пишгунга қадар келиб, боболарининг қиёматли биродари 
билан қучоқлашиб кўришдилар. 
— Дунёнинг ишлари ажабтовур-да, — деди Муҳиддин ота уларни дуо қилгач, — раҳматли 
бобонгиз Олмонда юз очган уруш зулмидан азият чеккан эдилар. Сизлар эса унда билим 
олмоқдасизлар. Сизларга билим бераётганларнинг оталари ёки боболари ҳарб майдонида 
балки сизнинг бобонгиз билан тўқнашгандирлар, бир-бирларини танимаган, билмаган ҳолда 
ўлдирмоқ қасдида бўлгандирлар, валлоҳи аълам. Сизларга кўз тегмасин. Оллоҳ сизларни ҳарб 
майдонига рўпара қилмасин... 
Муҳиддин ота бу гапдан сўнг уларга боболари ҳақида сўзлаб берди. 
Палов ейилиб, дастурхонга дуо қилингач, Жалил уйга қайтишга изн сўраганда Муҳиддин ота 
«Мен-чи?» дегандай унга ажабланиб қаради. 
— Болалар сизга рухсат берадиганмас, — деди Жалил отанинг мақсадини тушуниб. 
— Бўтам қайтганларида келарман, — деди Муҳиддин ота. 
— Уйда йигитлар бор-ку? 
— Уларнинг йўриғи бўлак. Хонадон хожаси бўлмаса, қолишим дуруст эмас. Мен бирон 
меҳмонхонада тура турарман. 
Бу гапдан Жалил «уйингизга таклиф қилмасангиз кўчада қолмасман», деган маънони уқиб изза 
чекди. Сир бой бермаслик учун: 
— Вой отам, вой отагинамей, — деб кулди. — Бўпти кетдик бўлмаса. Сизни энг зўр 
меҳмонхонага олиб борай. 
Муҳиддин ота унинг гапига ишонган эди. Жалил уйига бошлаб боргач, ўзининг соддалигидан 
кулди. 
Асадбек Муҳиддин отанинг келиб, сўнг Жалилникига кетиб қолганини эшитиб, ошнасидан 
аччиқлан-ди. Манзура бир пиёла чой ичишга даъват этса ҳам ўтирмай, Жалилникига қараб 
кетди. Йўлда бозор яқинида тўхташиб, Жамшид учта қоғозхалтани тўлдириб чиқди.
Асадбек Муҳиддин ота билан қучоқлашиб кўришди, ошнасига эса қўл учини берди. Ҳол-аҳвол 
сўралгач, кутилмаган шошқич сафар туфайли ўзи боролмагани учун узр сўради. Ана шундан 
кейингина Жалилга қошларини чимириб қаради. 
— Ҳа, яна нима бўлди, менга заҳрингни сочмоқчимисан, сочавер, отам сенинг феълингни 
биладилар, уялма, — деди Жалил. 
— Отамни бошлаб келганинг учун раҳмат. Лекин ошнажон, кулбадеккина бўлса ҳам уйимиз бор 
эди, ё уйимдан илон чиққан эканми? 
Жалил ширингина жавобини тайёрлаб турган эди. Муҳиддин ота бунга йўл қўймай, Асадбекка 
ўзининг узрини айтди-ю, икки ошна орасидаги масалани оппа-осон ҳал этди. Асадбек бир 
поғона пастга тушиб, гинахонлигини бас қилгач, «қани, кетдик», деб ўрнидан турди. Ана 
шунда заҳарли сўз игналарини санчиш навбати Жалилга тегди. «Ҳа, укахон, 

---

Шайтанат (4-китоб). Тоҳир Малик