Microsoft Word ch aytmatov sarvqomat dilbarim ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
26
ташиб улгурамиз? Бу ҳақда ўйлаяпсанми? Одамлар бизга ишониб, у ёкда кутишмоқда!.. Уларга 
ҳар бир кун ғанимат. 
— 
Сен буларни нега менга гапиряпсан? Менинг бу ишларга нима дахлим бор? 
— 
Нима дахлим бор?! Бу нима деганинг, ё бошқа мамлакатдан келганмисан? Ёки бизга 
нақадар муҳим иш топширилганини тушунмайсанми? 
— 
Азбаройи худо, ақлдан озибсан! — деб ажабланиб, ўзимни четга олдим. 
Шу пайт яшиклар орқасидан овозлар эшитилиб қолди. Автобазамиз бошлиғи Омонжўлов 
кўринди. У камзулининг этаги билан шамолни тўсиб, пана қилиб папирос тутатди-да, сўнгра 
индамай ҳаммамизга бир-бир назар ташлаб чиқди. 
— 
Гап мана бундай, ўртоқлар, — деди у, — министрликка телефон қйлиб кўраман, балки 
ёрдам беришар. Аммо бунга орқа қилиш керак эмас. Нима қилиш кераклигини ҳозирча ўзим 
ҳам билмай турибман. 
— 
Буни уддалаш қийин, ўртоқ Омонжўлов! — деди кимдир. — Юклар жуда оғир, қўпол, 
ортишга ҳам, жойлаштиришга ҳам ноқулай. Кузовга икки-учтадан ортиғи сиғмайди. Мабодо 
кечаю кундуз ишлаганимизда ҳам, худога шукур, кўкламгача етадиган иш бор. 
— 
Ҳамма гап шунда-да, — деди Омонжўлов. — Аммо иложини топишимиз керак. Хўп, 
ҳозирча уй-уйимизга тарқалайлик. Сизлар ҳам ўзларингизча ўйлаб кўринг! 
У «Газик»ка ўтириб жўнаб кетди. Шофёрлардан биронтаси ҳам жойидан қўзғалмади. Улар 
негадир шошилмасдилар. Қоронғи бурчакда ўтирган аллақандай киши, ҳеч кимга мурожаат 
қилмай, ўзича дўриллаб гапирди: 
— 
Бўлмағур иш! Икки оёқни бир этикка тиқиб бўлмайди! Бу ҳақда илгарироқ ўйлаш керак 
эди! — деб ўрнидан туриб, папирос қолдиғини ўчирди-да, машинаси томон кетди. 
Уни бошқа шофёр қувватлади: 
— 
Бизда доим шу аҳвол, иш қисталанг келдими, бўлди, қутқаринглар, жон оғайнилар, деб 
дарҳол шофёрларга осилишгани осилишган. 
Одамлар унга ўшқириб беришди: 
— 
Бу халқаро иш-ку, Исмоил, сен бўлсанг бозорчи шаллақи хотинларга ўхшаб вайсаяпсан-
а! 
Мен мунозара-тортишувларга қўшилмай турардим. Аммо бирдан миямга бир фикр келиб 
қолди: довонда машинани қандай шатакка олганим ёдимга тугнди. Чидаб тура олмадим-да, ҳар 
вақтдагидек қизишиб кетиб: 
— 
Ўйлаб ўтиришнинг нима кераги бор! — деб ўртага отилиб чиқдим. — Машиналарга 
прицеп улаш керак! 
Ҳеч ким қимир этмасди. Баъзилар ҳатто менга қайрилиб қарамади ҳам. Бундай фикрни 
фақат телбаларгина айтиши мумкин эди. 
Жонтой секингина ҳуштак чалиб қўйди: 
— 
Кўрдингларми! 
Мен унинг овозидан танидим. Турган еримда ҳар томонга аланглайман, бўлган ишни бирма-
бир сўзлаб бергим келяпти. Аммо қандайдир сўлоқмондай йигит яшик устидан тушиб, 
қўлқопини ёнидаги шеригига берди-да, олдимга яқин келиб, ёқамдан ушлаб, ўзи томон тортиб: 
— 
Қани, «уфф» де-чи! — деди. 
— 
Уфф! — деб пуфладим мен. 
— 
Кайфи йўқ! — деди у ёқамни бўшатаркан, ҳайрон бўлиб. 
— 
Бўлмаса, жинни-минни бўлгандирда, — деди ҳалиги йигитнинг шериги уни 
қувватлагандек ва иккаласи ҳам машиналарига ўтиришиб, жўнаб кетишди. Бошқалар ҳам 
кетишга ҳозирланиб, ўринларидан жимгина қўзғалишди. Ҳеч қачон бунчалик кулги, бунчалик 
мулзам бўлмаган эдим! Ер ёрилмади-ю, ерга кирмадим. 
— 
Тўхтанглар! Қаёққа кетяпсизлар! — деб шофёрлар орасида аланглаб, у ёқдан-бу ёққа 

---

Чингиз Айтматов. Сарвқомат дилбарим (қисса)