Microsoft Word ch aytmatov sarvqomat dilbarim lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 

49

Samad! — derdi u o‘g‘lini o‘pib va mo‘ylovi bilan uning bo‘ynilarini qitiqlab erkalab. Boytemirning 

ovozida va o‘zini tutishida soxtalikdan asar ham yo‘q edi. Uning barcha hatti-harakatlari shunchalik 

tabiiy ediki, go‘yo mening o‘rnimda mening rolimni ado etayotgandek edi. — Ha, toychog‘im, nega 

uxlamayapsan? Hamma narsadan xabardor bo‘lsang-a, qani, o‘rningga chopqilla-chi! 

— Oyim qani? — deb so‘radi Samad. 

— Hozir keladi. Ana kelyapti. Bor endi, o‘g‘lim, uxla. 

Asal jimgina yugurib kirdi va bizga sergaklik bilan tezgina nazar tashlab chiqdi-da, yodli 

shishachani Boytemirga berib, o‘g‘lini olib ketdi. 

Boytemir namlangan sochiq bilan yuzimdagi qonni artdi. 

— Birpas chidaysan endi! — deb hazillashdi u shilingan joylarimga yod surarkan va jiddiy suratda: 

— Bu ishing uchun seni o‘tda kuydirsa ham bo‘lardi-yu, mayli, endi, mehmonimizsan-da... Mana 

tamom, qutulding, bitib ketadi. Asal, bizga choy qo‘yib yuborsang bo‘lardi. 

— Hozir! — dedi Asal o‘g‘lini allalay turib. Boytemir polga yoyilgan kigiz ustiga ikki qavat 

ko‘rpacha solib, yostiq qo‘ydi. 

— Buyoqqa o‘tib o‘tir, — dedi u menga. — Yonboshla, bir oz damingni ol... 

— Hechqisi yo‘q, rahmat! — deb g‘o‘ldiradim men. 

— O‘tir, o‘tiraver, o‘z uyingdek bemalol o‘tiraver! — deb qattiq turib oldi u. 

Bularning hammasi go‘yo tushimda bo‘layotgandek edi. Mana hozir hammasi oshkor bo‘ladi, qani 

endi yer yorilsa-yu, yerga kirib ketsang, degan qo‘rquv va tashvishdan yuragim tars yorilib 

ketayozgandek edi. Chunki men bu yerga naqadar ayanchli ahvolda: mast, iflos va qonga bo‘yalgan 

holda kelganimni payqagan edim. Uf, onam nega tuqqan ekan meni-ya! 

Asal bizga qaramaslikka harakat qilib, samovarni oldi-da, tashqariga olib chiqib ketdi. 

— Men hozir senga yordamlashib yuboraman, Asal! — dedi Boytemir uning orqasidan. U 

Asalning ketidan endi chiqmoqchi bo‘lib turgan edi, Samad yana o‘rnidan irg‘ib turdi. Uning mutlaqo 

uxlagisi yo‘q edi. 

— Senga nima bo‘ldi, Samad! — deb mehribonlik bilan bosh chayqadi Boytemir. 

— Amaki, siz to‘ppa-to‘g‘ri kinodan chiqdingizmi? — deb so‘radi o‘g‘lim jiddiy, oldimga 

yaqinroq kelib. 

Men uning nima hakda gapirayotganini tushunmadim, Boytemir bo‘lsa xaxolab kulib yubordi. 

— Voy, tentag-ey, — deb kulardi Boytemir bolaning yoniga cho‘kkalab o‘tirganicha. — Toza 

ichaklarni uzding-ku. Biz konga kino ko‘rgani borib turamiz! — dedi u menga murojaat qilib. — U 

ham biz bilan birga boradi. 

— Ha, men kinodan chiqdim! — deb umumiy kulgiga qo‘shildim. 

Ammo Samad qovog‘ini solib oldi-da: 

— Yolg‘on! — dedi. 

— Nega endi yolg‘on bo‘larkan? 

— Bo‘lmasa, anov urishadigan qilichingiz qani? 

— Uyga tashlab keldim... 

— Menga ko‘rsatasizmi, amaki? Ertaga ko‘rsatasizmi? 

— Xo‘p, xo‘p, ko‘rsataman. Qani, buyoqqa kel-chi, sening oting nima, Samad-a, to‘g‘rimi? 

— Samad. Sizning otingiz nima, amaki? 

— Menikimi... — deya nafasim ichimga tushib ketdi.— Mening otim Ilyos amaki, — dedim zo‘r-

bazo‘r. 

Boytemir shoshib qoldi: 

— Sizlar bu yerda gaplashib o‘tira turinglar, biz hozir choy qaynatib kelamiz. — U ostonada 

to‘xtadi. — Sen, Samad, borib yot, kech bo‘lib qoldi. 

— Dada, yana ozgina o‘tira qolay! — deb yolvordi Samad. 

— Ha, mayli! — deb rozi bo‘ldi Boytemir. Samad oldimga keldi. Men uning qo‘llarini siladim: u 

---

Chingiz Aytmatov. Sarvqomat dilbarim (qissa)