Microsoft Word avlodlar dovoni ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
92
sovug‘ida olib ketib bo‘lmasligi aniq. 
Hamida bonu Humoyunga ajdahoday og‘iz ochib kelayotgan xavf-xatarning butun 
dahshatini endi ko‘z oldiga keltirdi. Beshikdagi Akbarni quchoqlab, yuzini bolaning yuziga 
bosib xayrlashdi-yu, Humoyunning ketidan hovliga chopib chiqdi. Ko‘z yoshlarini kafti 
bilan artib Humoyunning yoniga keldi: 
— Ayting, menga ham ot keltirsinlar! 
Bu orada Hasan eshik og‘aning xotini Oysha bibi ham otlanib, tayyor bo‘lib turgan edi. 
Qirqtacha erkak orasida shu ikki ayol g‘o‘ra qorni qayirib urayotgan izg‘iringa qarshi 
yurib, oqshom g‘ira-shirasida Sarimastungdan chiqdilar-u shimoli sharqdagi qorli 
tog‘larga qarab yo‘l oldilar. Havo nihoyatda sovuq. Kechasi tog‘ etagidagi o‘rmonzorga 
yetganlarida tun qorong‘isi juda quyuqlashib ketdi. Aylanma tog‘ so‘qmog‘ini topish qiyin 
bo‘lib qoldi. 
— Odamlar ham juda sovqotdi, — dedi Turdibek.— Hazratim, to‘xtab bir gulxan 
yoqsakmikin? 
— Pastdan bizni quvib kelayotgan bo‘lsalarchi? — dedi Humoyun. — gulxan yorug‘i bizni 
tutib bergay. Tepalikdan oshib, panaroq joy topmog‘imiz kerak. 
Tepalik bo‘lib ko‘ringan joy ancha baland dovon ekan. Qor urib turibdi, yurish qiyin, otlar 
hansiraydi. Ravshan ko‘kaning oti sirg‘anchiq joyda yiqilib, orqa oyog‘i qirrali toshga 
shunday qattiq urildiki, cho‘loqlab, yurolmay qoldi. Ravshanbek otdan tushib uni 
yetaklab bora boshladi. 
Tun yarmidan oshganda dovondan naridagi qoyatoshlar panasiga o‘tib, qor uncha 
tegmay qorayib turgan tog‘ kamarlari oldida to‘xtadilar. Yigitlar birpasda o‘tin olib kelib 
gulxan yoqdilar. Bu o‘rmonda bolut daraxti ko‘p edi, uning archanikini eslatadigan nina 
barglari xo‘l bo‘lsa ham gulxanda charsillab yonardi. Atrofga sal yorug‘ tushgandan keyin 
tog‘ pistasining daraxtlari ham ko‘rindi, yigitlar uning olovi taptlik bo‘ladi deyishib, 
qurigan shoxlarini sindirib gulxanga tashladilar. Humoyun bilan Bayramxon uchun 
yetovda to‘rtta salt ot bor edi. Humoyun shulardan birini Ravshanbekka berdi. 
— Cho‘loq ot endi yo‘lga yaramagay, uni so‘yinglar, — deb buyurdi. 
Odamlar kechki ovqatni yeyishga ulgurmay yo‘lga chiqishgan, hozir ularni ochlik ham 
qiynamoqda edi. So‘yilgan otning go‘shtini pishirish uchun qozon topolmadilar. 
Bayramxon bolut novdalarini pichoq bilan tozalab, six o‘rnida ishlatdi-da, ot go‘shtining 
yaxshi joylaridan pista cho‘g‘ida kabob qildirdi. Navkarlar ot go‘shtini dubulg‘alariga solib 
gulxanda qovurib yedilar. 
Hamida bonu och qolganini ham bilmas, ishtahasi yo‘q, beshikda qolgan bolasi ko‘z 
oldidan ketmaydi. Sahar palla gulxandagi pista cho‘g‘ining issiq tapti elitib, o‘ltirgan 
holda ko‘zi ilinibdi. Tushida o‘ng oylik Akbarni cho‘miltirayotgan emish. Bola sog‘, 
quvnoq, «Xayriyat-ey, yonimda ekan, tuzalib ketibdi!» deb, quvonib ko‘zini ochsa, 
atrofida qorli o‘rmon, gadir-budur qoyatoshlar, sovuqda diydirab turgan ot va xachirlar. 
Voqelikka qaytdi-yu, ayrilq dardi yana yangilanib, birdan ko‘zlariga yosh qalqdi. 
O‘sha kuni Javhar oftobachi boshliq o‘ttiztacha odam Qandahorda qolgan chodirlar, 
boshqa zarur buyumlarni olib kelib, ularga qo‘shildilar. 
— Sizlar juda vaqtida ketgan ekansizlar! — dedi Javhar. — Ketlaringdan ikki soat o‘tar-
o‘tmas mirzo Askariy katta qo‘shin bilan bostirib keldi. To‘rt tomonga izg‘ib sizlarni 
axtardi. Bizdan so‘ragan edi, «ovga ketganlar», dedik. Keyin Akbar yotgan uyga kirdilar. 
Xotinlari Saltanat begim ham birga kelgan ekanlar. Mohim enaga ikkovlarining oyog‘iga 
yiqilib: «Akbarni o‘z farzandingiz o‘rnida ko‘ring!» deb iltijo qildi. Askariy dag‘alroq javob 
bergan edi, Saltanat begim oraga tushdilar. Akbarni iliklariga olib erkalatdilar, «men 
buni enagalari bilan o‘z tarbiyatimga ol-gayman», deb Qandahorga olib ketdilar. Buni 
ko‘rib ko‘nglimiz sal tinchidi-yu, yashiriqcha yo‘lga chiqdik. 

---

Humoyun va Akbar – Avlodlar dovoni (roman). Pirimqul Qodirov