Men va bolalar bogchasi Bolajonlar mamlakati

Oqilon va non

G. Goyipov

Qadim zamonda bnr shahar nonvoylari oz hunarlari bnlan dong taratgan ekanlar. Nonni qyech kim ularchalik laznz va korkam yopa bilmas ekan.

Shunnng uchun ular yashaydigan joy «Sekrgar nonvoylar maxallasi», deb atalarkan. Biror kimsa safarga chiksa. «Yolda hamrohim, xavfu xatarlardan saklannshda madadkorim boladi», deb ozi bilan non olnb ketarkan.

Kunlardan bir kuni Qosim ismli bir yigit xam qoyniga non solib yolga chiqibdi. Yol yirtkich jonzotlar va qarokchilardan xoli emas ekan. Eng daxshatlisi, tog ongirida yovuz oqilon yasharkan. U yaqinidan otgan kimsani omon qoymas ekan. Ilon shu

kuni olja topa olmay qahriga mingan vaqtda, soqmoq yoldan kelayotgan Qosimni korib qolibdi. Xarsang tosh orqasiga otib pisibdi, yigit yaqin kyolishi bilan tosatdan sapchib uning koksiga zarba uribdi.

Lekin kutilmagan xodisa yuz beribdi. Olamni olov boroni koplaganday, toglar daxshat bilan qulaganday bolibdn. Ogrik va alamiga chiday olmagan ilon arang koz ochib. ozini yerda chnlparchin bolib yotganini koribdi. Uning zaxarli tishlari tutday tokilib ketgan emish. Ymgit esa qarshisida sog-omon turganmish. Oqilon xayraglanibdi.

- Vishshsh... bu qanakasi boldi? - deb kichqiribdi u alam bilan. – Bu kanakasi boldi? Bir zarb bilan uydan katta toshlar teshib otish menga pisand emasdi! Endi kelib kelib sendan yengilib otiribmanmi? Sen sababli tishimdan ayrildim. Bundan bir sir bor, albatta. Ayt, kimsang ozing, devmisan, parimisan?