Meʼmorlik (Arxitektura)

sotsialistik arxitektura“ shiori XX asrning 2-yarmidan boshlab baʼzi ijodiy izlanishlarga yoʻl ochdi

(

Alisher Navoiy teatri

, 

Muqimiy teatri

 binolari kabi). Oʻsha davrda yaratilgan diqqatga sazovor

binolarda xalq ustalari ishtiroki bilan ijobiy natijalarga erishildi.

Mustaqil Oʻzbekiston meʼmorlik sohasida toʻgʻon boʻlgan gʻayri talablarga barham berdi,

meʼmorlik ravnaqi uchun keng ijod ufqi ochildi. Toshkent va Samarqandda maxsus Arxitektura-

qurilish institutlari malakali meʼmorlar tayyorlab bermoqda. Maxsus oʻquv yurtlarida rassom,

haykaltarosh, ganchkor, naqqosh kabi mutaxassislar tayyorlanadi. Oʻzbekiston meʼmorligi

keyingi oʻn yillik (1991—2001) ichida katta yutuqlarga erishdi. Ayniqsa, poytaxt Toshkent

qiyofasi oʻzgarib, yanada obod boʻldi, mahobatli binolar qad koʻtardi (

Turkiston saroyi

, 

Oqsaroy

,

Toshkent hokimiyati

, 

Oliy majlis binolari

, 

Oʻzbek milliy teatri

 rekonstruksiyasi, 

Oʻzbekiston

konservatoriyasining yangi binosi

, 

Temuriylar tarixi davlat muzeyi

, Amir Temur va Alisher Navoiy

haykallari va h. k.).

[1][2]

1. Zaxidov P., Traditsii narodnix zodchix Oʻzbekistana: M., 1964; Vseobshaya istoriya

arxitekturi, t., 1-12, M.-L., 1944-1975; Zohidov P., Meʼmor olami, T., 1991.

Manbalar

---