Mehnat qadri

Mehnat qadri
Bir bor ekan, bir yo’q ekan, bir ferma bor ekan.Fermada ot, eshak, it mushuk yashar ekan.Kunlardan bir kuni mushuk :”Hovlida sichqon juda ko’p men ularni har kuni yeyman, lekin hech kamayishmaydi “- deb o’z hayotidan noliy boshlabdi.SHunda ferma darvozasiga bog’langan it :”Sening hayoting hech og’ir emas, mana mening hayotim juda og’ir.Men hovlini qo’riqlayman , bu juda qiyin “ deb u ham o’z hayotidan noliy boshlabdi. Og’ilxonadagi eshak, it va mushukning gapini eshitib:”Sizlarning hayotingiz hech og’ir emas.Mening hayotim juda og’ir ,men og’ir -og’ir yuklarni tashiyman, bu juda og’ir. “ Eshakning oldida turgan ot:”Mening hayotim sizlarnikidan og’ir .Meni xo’jayin qayerga borsa , minib boradi.Men bo’lsa juda ham charchadim”.Ot ,eshak, it va mushuk o’z hayotini og’ir ko’rsatish uchun tinmay mehnat qila boshlabdilar shunda ular har birlarining ishi qadrli va kerakli ekanligini tushunib olibdilar.
Xulosa: Biz bu ertakdan barcha ishlar kerakli va qadrli ekanligini tushunib olamiz.Bu ertak bizni har bir ishni qadrlashga va mehnat qadrini bilishga chorlaydi.Biz o’zimizga berilgan ishdan nolishimiz emas, uni mehr bilan bajarishimiz kerakligini bilib olamiz.
Dunyodagi eng chiroyli surat
Bir bor ekan ,bir yo’q ekan, bir rassom bo’lgan ekan .Rassom dunyodagi eng chiroyli suratni chizish uchun safarga otlanibdi rassom juda ko’p qishloqlarni shaharlarni kezibdi , lekin dunyodagi eng chiroyli suratni chiza olmabdi. Chizgan suratlarini bari unga chiroylidek tuyilmabdi .Rassom ancha yo’l yurgandan so’ng bir tog’ga yetib boribdi.Tog’ning tepasida bir qishloq bor ekan. Rassom qishloqga yetib borgach qishloqning chetidagi uyga kiribdi.Qarasa bir oila jamuljam ekan .Bolalarning ko’zida quvonch kattalar esa suhbatlashib turishar edi.Rassom ularning rasmini teskorlik va mehr bilan chizibdi .Chizgan rasmida juda quvonchli va tabbassum qilayotgan oila surati bor edi.Rassomga va oila a’zolariga rasm juda yoqibdi. Rassom uchun bu surat dnyodagi eng chiroyli suratdek tuyilibdi.Rassom dunyodagi eng chiroyli surat oila surati ekanligini tushunib yetibdi.
Tosh va olma daraxtining tortishuvi
Bir bor ekan, bir yo’q ekan .olma daraxti va uning oldida kattagina tosh bor ekan .Kunlarda bir kun ikki bola shu yerdan o’tayotib olma daraxtini ko’rib qolishibdi.Shundan so’ng ular toshning ustiga chiqib cho’ntaklarini to’ldirib olma yig’ishibdi .Bolalar ketgandan so’ng olma daraxti toshni ayblay boshlabdi :”Tosh sen shu joyda turmay boshqa yerda bo’lganingda yaxshi bo’lardi.bolalar mening mevalarimni olishmas edi deb toshni ayblay boshlabdi .”Shunda tosh :”Men shu yerda bo’lganim mening aybimmi deb o’zini oqlay boshlabdi”.Shundan so’ng ular o’rtsida tortishuv boshlanibdi .Tortishuvdan charchashibdi,tortishuv befoyda ekanligini tushunibdilar .Olma daraxti va tosh tortishmay baxtli hayot kechiribdilar.
Tog’ echkilarining paydo bo’lishi
Bir bor ekan, bir yo’q ekan.Bir o’rmonda echkilar podasi va podaning boshlig’I bor ekan.Kunlardan bir kun podaa boshlig’ning tug’ilgan bo’libdi.Tug’ilgan kunga barcha echkilar to’planishibdi.Poda boshlig’ini echkilar maqtay boshlabdilar.Lekin shu paytda daraxtga o’t tushibdi.Maslahatchi yong’in haqida poda boshlig’iga xabar qilibdi.Lekin poda boshlig’ yong’inni deb bayramni to’xtatgisi kelmabdi.Shunda poda boshlig’I yong’in boshqa tomonga buriladi deb qo’ydi, lekin yong’in to’g’ri bayram bo’layotgan tomonga burilibdi.Shunda poda boshlig’I tog’dan yordam so’rabdi.Tog’ indamabdi.Poda boshlig’i kimni ayblashni axtara boshlabdi. Ha hammasiga manashu daraxt aybdor o’t uni deb o’rmonga tushdi debdi.Bu safar ham tog’ indamadi.Poda boshlig’I kimni ayblash haqida bosh qotira boshlabdi. Ha hammasiga shamol aybdor bulutlarni u haydab keldi dedi.Tog’ indamadi, yong’in esa tobora yaqinlasha boshlabdi.Shunda poda boshlig’I hammasiga men aybdorman dedi.O’t tushganda bayramni to’xtatishni istamadim, o’zim haqimdagi maqtovlarni ko’proq eshitmoqchi edim.Shunda tog’ echkilarga sakrash qobilyatini berdi.Echkilar tog’ga chiqishdi va yong’indan qutulishdi.Shunday qilib tog’ echkilari paydo bo’ldi.

Mehnatkash chumolilar

Bir bor ekan, bir yo’q ekan. Mehnatkash chumolilar bo’lgan ekan. Mehnatkash chumolilar uyalariga don-dun tashishar edi va qish uchun zaxira yig’ishdi. Lekin dangasa chigirtkalar chumolilarning uyalariga don tashishyotganini ko’rib chumolilarning ustidan rosa kulishibdi. Bularni qara dedi chigirtkalardan biri: “Chumolilar rosa axmoqda, atrof to’la ozuqa-yu, mana bu chumolilar uyalariga don tashishyapti”-deb chumolilarning ustidan u ham rosa kulibdi. Chumolilarda biri: “Hali qish kelganda ahvolingizni ko’ramiz”-dedi. Chigirtkalar chumolilarning gapiga quloq ham solishmadi. Chigirtkalar bahor, yoz va kuz fasllarda o’ynab-kulib yurishdi. Ammo tez orada qish ham yetib keldi. Chigirtkalar sovuqdan dir-dir qaltirashib, chumolilarning oldiga borishishdi. Chumolilardan kechirim so’rab, uyalaridan bahorgacha joy berishlarini so’radilar. Chumolilar chigirtkalarning ayblariga iqror bo’lganlari uchun uyalaridan joy berishdi. Chumolilar chigirtkalarning sovuqdan dir-dir qaltirayotganlarini ko’rib, tezda uyalariga olib kirishdi, ularni issiq suvda cho’miltirishdi, issiq-issiq sho’rva ichirishdi. Shundan so’ng chigirtkalar anchagina isishda va chumolilar bilan birga bahorgacha yashashdi. Bahor faslidan boshlab chigirtkalar qattiq mehnat qilishdi. Chigirtkalar o’zlariga uchun uya qurishdi. Shunday qilib chigirtkalar qishdan eson-omon chiqib olishdi.
Ot va eshak
Bir bor ekan, bir yo’q ekan. Bir kir yuvuvchi bo’lgan ekan. Uning ot va eshagi bor edi. Kir yuvuvchi odamlardan olan kirlarining barini eshakka yuklar edi. O’zi emengasa otga minardi.
Kunlarning birida eshak otga: “Ey ot menga juda qiyin, men barcha kirlarni ko’taraman. Senga esa faqat xo’jayin minadi. Shuning uchun kirlarni teng ko’taraylik. Shunda ikkimizga ham yaxshi bo’ladi. Hech birimiz charchamas edik”-dedi. Lekin ot eshakning gapiga ko’nmadi.
Eshak esa unchalik xafa bo’lmadi. Shunday qilib kunlar o’taverdi, eshak esa tobora charchab borardi
Kir yuvuvchi bu safar eshakka juda ko’p kir yukladi. Eshak bunday ko’p kirni ko’tarolmay yiqilib tushdi.
Kir yuvuvchi esa otga kirlarni yukladi, o’zi ham mindi va otning orqasiga eshakni qo’ydi. Ot ularni zo’rg’a ko’tarardi. Otning bazo’r yurayotganini ko’rgan eshak: “Agar mening gapimga ko’nganingda hozir bunday turmasding”-dedi.
Ot o’z xatosini tushundi va eshak tuzalgandan so’ng yuklarni teng bo’lishishdi. Shunday qilib ot va eshak hech ham charchamay baxtli hayot kechirdi.
Yer shari aro sayohat
Kunlarning birida ikki dengizchi yer aro sayohat qilmoqchi bo’lishibdi. Dengizchilaryo’l uchun zaxira yig’ishdi va yo’lga tushishdi.
Ammo ular dengizga chiqishgandan so’ng to’fon boshlandi va kema uzoq yurgandan so’ng to’fon tindi. Dengizchilar allaqanday shaharga kelib qoishdi.
Bu shahar odamlari juda g’alati edi. Ular har bir ishni teskarisini qilishardi. Masalan yo’lda teskari yurishardi. Mashinalar esa teskari harakatlanardi. Dengizchilar ko’rganlarini suratga olishdi.
Dengizchilar kemalarini tuzatib, yo’lda davom etishdi. Ular to’g’lardan o’tishdi, issiq sahrolardan o’tishdi. Hattoki bir marta hinularni ham ko’rib qolishdi. Ular bilan birga raqs tushishdi.
Dengizchilar ko’pincha ko’rganlarini fotoapparat orqali suratga olishar edi.
Dengizchilar navbatdagi orolga yetib kelishdi. Shu payt dengizdan shisha idish oqib keldi. Dengizchilar shisha idishni ochganlarida shisha idish ichidan xat chiqibdi. Unda quyidagicha xat yozilgandi.
“Bu xatni topib olgan kishi xazinaga erishadi. Xazinani topish uchun xatning orqasidagi xaritaga qara