Mavzu;,Bolalik”qissasi avtobiografik asar sifatida Mundarija Kirish Reja; I bob. Oybek asarlarining badiiy uslub individualligini ta’minlovchi vositalar

Frazeologizmlarni qo‘llashda ham alohida munosabatdan ko‘ra
an’anaviylik, tilda mavjud variantlarga murojaat qilish ko‘proq seziladi.
Mana Navoiyni, Hofizni biram o‘qiydiki, sel qilib yuboradi (32), Ularning tili
bir, bir yoqadan bosh chiqarganlar (147), -Qilning ustida turipti hammasi:-javob
beradi onam xo‘rsinib (175), -Mo‘m tishlab o‘tirasanmi! Gapir! (215), -
Pashshalarga yem bo‘lib o‘tiravering! – deydi kinoyali tovush bilan Turg‘un
(220).
Oybek epitetlari badiiylikdan ko‘ra ko‘proq realistik obraz yaratishga xizmat
qilgan ko‘rinadi: jing‘il hassa /13/, saxtiyon mahsi /16/, qora sho‘rva /20,28/,
yovg‘on xo‘rda /38/, gardin piyola /129/, sag‘ri kovush /3/ kabi. Ba’zi o‘rinlarda
epitetlarni qo‘llash muvaffaqiyatli chiqmagan: Tor ko‘chada, qo‘shnimizning eski,
shaloq eshigi oldida mening chol bobom o‘z o‘rtog‘i – uzun soqolli, yirik jussali,
kar quloq mo‘ysafid bilan nimalar to‘g‘risidadir ezmalanib so‘zlashadi /3/. Ammo
quyidagi gapda isimlik so‘zini istarasi issiq ma’nosida original qo‘llagan: G‘affor
akaning xotini Rohat kelinoyi oppoqqina, ko‘zlari o‘ynoqi, isimlikkina juvon /39/.
Oybek uchun qorning rangi emas, muloyimligi muhim. Shuning uchun
daraxt novdalariga yopishgan qorni ham «momiq qor» deb ataydi.
Xuddi epitetlar singari o‘xshatishlarni qo‘llashda ham tasvirning aniq,
ifodaning tushunarli, kitobxonbop bo‘lishiga harakat qilingani seziladi: yosh
bolaning gapirishi to‘tining g‘ujillashiga, olmaning kichikligi yong‘oqqa /4/, qor
mayinligi momiqqa /35/ kabi. Shu bilan birga asarda noan’anaviy, Oybek qalami
mahsuli bo‘lgan o‘xshatishlar ham anchagina. Masalan: Qing‘ir-qiyshiq ko‘cha