Lev nikolayeviÇ tolstoy insan neyle yaşAR? Rusça Aslından Çeviren

138
VII
Nikita kaba kumaştan örtüye sarınıp kızağın 
sırtlığının arkasına kıvrıldığından beri hiç kımılda
-
madan oturuyordu. Doğayla iç içe yaşayan ve neler 
gerektiğini bilen tüm insanlar gibi sabırlıydı ve hiç 
telaşa, hiddete kapılmadan saatlerce, hatta günlerce 
rahatlıkla bekleyebilirdi. Efendisinin kendisine ses
-
lendiğini duydu, fakat kımıldamak ve cevap vermek 
istemediğinden hiçbir ses etmedi. İçtiği çaylarla ve 
kürtünlerde tırmanırken sarf ettiği çabalarla bede
-
ninde toplanan sıcaklık hâlâ devam ediyor olsa da 
bu sıcaklığın çok uzun sürmeyeceğini biliyordu. 
Üstelik ısınmak için hareket edebilecek durumda 
değildi, çünkü tıpkı durup, kırbaçlanmasına rağmen 
daha fazla yürüyemeyen ve efendisinin, tekrar yü
-
rüyebilmesi için yemlemek gerektiğini fark ettiği at 
gibi yorgun hissediyordu kendini. Çizmesi delik olan 
ayağı üşümeye başlamıştı ve artık başparmağını his
-
setmiyordu. Bu da yetmezmiş gibi soğuk tüm bede
-
nini iyiden iyiye sarmaya başlamıştı. Aklına bu gece 
burada ölebileceği, hatta büyük bir ihtimalle öleceği 
düşüncesi geldi, fakat bu düşünce kendisine ne üzü
-
cü geldi ne de ürkütücü geliyordu. Zerrece üzülme
-
mişti, çünkü hayatı zaten güllük gülistanlık değildi, 
aksine artık bezdiği, dur durak bilmeyen bir kölelik
-
ten ibaretti. Zerrece irkilmemişti, çünkü burada bile 
hizmet ettiği Vasili Andreyiç gibi efendiler dışında, 
onu bu hayata gönderen asıl efendisine bağlı olduğu
-

---

İnsan Neyle Yaşar?
139
nu hissetmişti her zaman, ölünce de asıl efendisine 
bağlı kalacağını ve onun kendisini hor görmeyeceği
-
ni biliyordu. “Yaşanılan ve alışılan şeyleri bırakmak 
kolay mı? Ama yapacak bir şey mi var, yeni şeylere 
de alışmak lazım.”
“Peki ya günahlarım?” Sarhoşluklarını, içkiye 
yatırdığı paraları, karısını kırdığı zamanları, ettiği 
küfürleri, kiliseye gitmediğini, oruç tutmadığını ve 
günah çıkarırken papazın verdiği öğütleri anımsadı. 
“Günahım çok. İyi ya, bile bile mi işledim? Demek, 
Tanrı beni böyle yaratmış. Günahları da! Onlardan 
kaçışım var mı?”
Bu gece başına gelebilecekleri düşünüyordu, az 
sonra bu düşüncelerden eser kalmadı ve kendiliğin
-
den aklına gelen anılara daldı. Sırasıyla, Marfa’nın 
gelişi, uşakların sarhoşlukları, içkiyi reddettiği za
-
manlar, bu yolculuk, Taras’ın izbası, toprak payla
-
şımı üzerine yapılan konuşmalar, kendi oğlu, şimdi 
örtüsünün altında ısınmakta olan Muhorti, şimdi 
sağa sola döndüre döndüre kızağı gıcırdatan efen
-
disi geldi aklına bir bir. “Sanırım gittiğine pişman 
olmuştur.” diye düşündü. “Böyle bir yaşam dururken 
ölmek ister mi hiç. Benle o bir mi?” Sonra tüm bu 
anıları birbirine karışırken uykuya daldı.
Vasili Andreyiç ata binerken kızağı hafifçe sal
-
landırmıştı, Nikita, yaslandığı sırtlık tümüyle ayrılıp, 
kızağın demirlerinden biri sırtına çarpınca uyanmış, 
ister istemez yerini değiştirmek mecburiyetinde 

---

Lev Nikolayeviç Tolstoy
140
kalmıştı. Bacaklarını güçlükle toplayıp üzerlerin
-
deki karları silkeleyerek ayağa kalktı, soğuk hemen 
iliklerine işlemeye başladı. Durumu anlayınca, Vasili 
Andreyiç’in artık ata lazım olmayan yaygıyı örtüne
-
bilmesi için bırakmasını istemiş, bunun için arka
-
sından bağırmıştı.
Fakat Vasili Andreyiç durmamış ve kar bulutu
-
nun içinde kaybolmuştu.
Yalnız kalan Nikita bir an ne yapacağını düşün
-
dü. Gidip bir sığınak arayacak mecali yoktu. Eski ye
-
rine de oturamazdı, orası tümden karla kaplanmıştı. 
Örtünecek bir şeyi olmadığından kızakta ısınamaya
-
cağını hissediyordu, gocuğu ve kaftanı da artık sı
-
cak tutmaz olmuştu. Üzerinde sanki sadece gömleği 
varmış gibi üşüyordu. İçi ürperdi. “Ey Tanrım, ulu 
Tanrım!” dedi, yalnız olmadığını ve kendisini birinin 
duyuyor olduğunu bilmek biraz olsun rahatlatıyor
-
du. Derin bir nefes aldı ve başından örtüyü atmadan 
kızağa bindi, efendisinin yerine uzandı.
Gel gelelim kızakta da bir türlü ısınamadı. Yine 
tüm vücudu titremeye başladı, sonra titremesi geçti 
ve yavaş yavaş bilincini kaybetmeye başladı. Ölüyor 
muydu yoksa donuyor muydu, kendisi de bilmiyor
-
du. Fakat bunların her ikisine de aynı biçimde hazır 
olduğunu hissediyordu.

---

İnsan Neyle Yaşar?