L gece romaninda

(

Güntekin, 2011:19)

 

 

 Yazar,  bu  bölümde  sarığın  oluşturduğu  ayrımı  ve  uçurumu  öyle  bir  anlatır  ki  sanki 

toplum sarıklılar ve sarıksızlar olmak üzere ikiye bölünür. Bu paragrafta okuyucu bütüncül ve 

güçlü bir toplum olmanın şartını sarık sarmamakta görecektir.  

 

Romanda sarık ile şapka da aslında din ve teceddütün simgesi olarak gösterilmeye çalı-

şılır. Fakat romanın sonunda sarıklı din adamlarının traş  olmuş ve şapka  giymiş halleri Şahin 

Efendiyi de çok şaşırtacaktır. Bu durum yazarın temeldeki bir sancısının göstergesidir. Cumhu-

riyet toplumunun içine sızan bu softalarla başa çıkmanın uzun zaman alacağını da kabul edecek-

tir. Roman boyunca çok ehemmiyetle anlattığı bu inkılâp hareketi, yazarın kendi duygularından 

kaynaklanmaz. Sarık mevzuunu sadece kılık-kıyafet inkılâbının olumlu bir propogandası olması 

için romanda bu kadar işler. Kendisinin de kabul ettiği gerçek, kafaların değişmesi zorunluluğu-

dur.  

 

Cumhuriyet Türkiyesi'nde yeni bir kadın imajı oluşturulmaya çalışılır. Yazar da eserin-

de buna hizmet eder. Yazar, Zeynel Hocayı bize tanıtırken aslında “Medenî Kanun”un propo-

gandasına  girer.  17  Şubat  1926’da  kabul  edilen  Medenî  Kanun’un  romanda  daha  çok  kadına 

bakan yönü üzerinde durulur: 

 

“Annesi  bir  gün  babasından  şiddetli  bir  dayak  yedikten  sonra  ölmüştü.    Bunun  için 

babasına kabahat bulmaz:- Kim bilir? Kadın milleti bu... Eksik etek. Ne kabahat etti ki babam 

terbiyesini verdi. Ama eceli gelmiş... Öldü... Ne yapalım? Derdi. Elinde olsa Mecelle’ye, kadın 

erkekten  can  davası  edemez,  diye  bir  madde  ilave  edeceğini  sık  sık  tekrar  eder-

di.”