Jahongir Muhammad Tarixiy roman Qotil birinchi bob

partiyaning ro‘yxatidan deputat bo‘lgan derdi. Boshqa birov esa uni bilimdon deb 
maqtasa, yana kimdir yurtboshini saylatgan shu odam derdi. 
Rustam ular haqlaridagi bahslarga hatto qo‘shilishga cho‘chib, haqlarida gap 
aytishga istihola qilib yurgan odamlariga mana endi taqdir ipi bilan bog‘lanib 
borayotgan edi. Sobitxon qori bilan bir necha marta yuzma-yuz gaplashdi. Shu 
ketishda mufti bilan ham uchrashib qolsam kerak deb o‘yladi. 
Rustam o‘zida yengillik his etgandek, kechga tomon uyga kirib kelganda yana 
boshidan tegirmon toshi bosildi. Maxfirat xolaning faryodidan esankirab qoldi. Xola 
qo‘llari bilan tizzasiga urar, sochlarini yulib, yuzlarini timdalar va: 
-Nilufarim! Nilufarim!,-derdi bo‘g‘iq ovozda. 
Rustamning tizzasi bukilib ketdi. Nima bo‘ldi? 
“Nilufar?!” … 
Uning quloq pardalariga Maxfirat xolaning qichqirig‘i o‘q ovozidek uzluksiz 
urilayotgan edimi, yoki yuragidagi hayqiriq quloqlariga ko‘chmidi, o‘zi ham 
bilmadi. 
TO‘RTINCHI BOB 
Hamidxon Qoraboy akani ko‘ndirganidan mamnun edi. Endi Otabekni ham 
sindirsam “ish bitdi” deb o‘ylayotgan edi. Zotan ertaga ertalabki reysda Toshkentga 
uchishi kerak, uni Bosh prokuror Mustafoyevning o‘zi chaqirgan. Qaynotasining 
aytishi bo‘yicha Prezident bilan ham uchrashib qolishi mumkin. Shu bois ko‘nglida 
qilayotgan ishidan iftixor tuyayotgan edi. 
Hamidxon juda kambag‘al oilada tug‘ildi. Uch aka-uka edilar. U o‘rtancha o‘g‘il. 
Akasi va ukasi novcha, kuchli, ammo u semiz va zaif. Otasi xuddi xo‘roz urishtirgan 
kabi ularni doim kurashga tushirardi. U akasidan ham, ukasidan juda oson yengilar 
edi. Uni gursillatib yiqitib, ustiga minib olishar va “bir qop qum, gum-gum-gum!” 
deb mazax qilishardi. U har qancha kurash tushishdan qochsa ham, otasi baribir uni 
chaqirar va yiqilganda ustidan kulardi. Keyin; 
-San hech odam bo‘lmaysan, akangga qara yoki ukangdan o‘rgansang o‘lasanmi?-
derdi. 

---

U otasini yomon ko‘rardi. Shuning uchun onasining pinjiga tiqilardi. Maktabda ham 
darslari yaxshi emas edi. Semiz va lo‘ppi, yuzlari xuddi qizlarnikidek tiniq va silliq 
bo‘lgani uchun bolalar uni burchakka tortib o‘pishar, “Hamida, Hamida…” deb 
mazax qilishar edi. Buning ustiga ismiga qo‘shilgan “xon” qo‘shimchasi ham 
bolalarga qo‘l kelar va ular “Xon, bitta o‘pich bermaysanmi?” deb uning ustidan 
kulishar edi. Maktabda u o‘zi bilmagan holda qizlarga yaqin yuradigan bo‘lib qoldi. 
Uyda esa onasining yonidan siljimasdi. Bir kuni otasi va onasining janjalini eshitib 
qoldi: 
-San bu xunasani buncha o‘zingga yaqinlashtirma! Borgan sari qiz bola bo‘lib 
ketmoqda,-dedi otasi. 
-Unaqa demang, nima, bolamni ko‘kragidan itaramanmi?-eʼtiroz bildirdi onasi. 
-San kallasini yegan ayolga nima deyapman? Bu bolaning kelajagini o‘ylaysanmi, 
yo‘qmi? Men uni kurashga o‘rgatib odam qilmoqchiman. Ana maktabda ham 
o‘qishlari rasvo emish. Hamma uni “xunasa” deb chaqiradigan bo‘pti… 
-Siz shunday degandan keyin, ular nima qilishsin? 
-Chanangni yopasanmi yo‘qmi? Hozir bir tepaman, ham mandan yeysan, ham 
devordan… Agar bundan keyin uning yoningga tiqilganini ko‘rsam, o‘pkangni uzib 
olaman! 
-Nima, meni bolamdan ayirmoqchimisiz?-onasi garchi otasining avzoyini bilib 
turgan bo‘lsa ham tilini tiyolmadi. 
Otasi onasini do‘pposlay ketdi. Hamidxon chinqirgancha kelib, onasiga yopishgan 
edi, otasi unga mushtini o‘xtadi. Otasining mushtidan saqlash uchun onasi uni zarb 
bilan bir tomonga itarib yubordi. 
Hamidxonning onasidan ham ko‘ngli qoldi. Shundan keyin maktabdan kelishi bilan 
hovlining to‘ridagi daraxtlar tagiga borib o‘tiradigan bo‘ldi. Tashqariga chiqsa 
bolalar, uyga kirsa otasi, aka-ukasi, onasi… Xullas, u ichidan gurillab chiqayotgan 
nafrat girdobida qoldi. Kundan kunga ana shu nafrat girdobi uni yutib ketaverdi. 
Maktabni bir amallab bitirdi, hech qayerga o‘qishga kira olmadi. Bir kuni otasi uni 
yoniga chaqirdi: 
-Sani uylantirib qo‘ymoqchimiz, yaxshi joydan qiz topdik, otasi ijroqo‘mning raisi, 
baxting bor ekan, o‘zlari sani o‘qitib, o‘zlari ishga joylab qo‘ymoqchi. Rasulbek 
akaning qizi, tanisang kerak, sendan bir yil oldin maktabni bitirgan… 
Hamidxon hech narsa deya olmadi. Ammo Nozimani biladi. Maktabda ovozasi 
chiqqan qiz. O‘g‘il bolalar uni doim o‘rtaga olib, ezishgani ezishgan edi. Bir marta 
uni maktabning omborxonasida bir bola bilan ushlab ham olishgandi… 
Hamidxon otasidan juda qo‘rqardi, qarshilik qila olmadi. Onasining yoniga borgandi 
u ham “Shu qizga uylanasan, bunaqa oiladan qiz olish har kimga nasib bo‘lmaydi” 
dedi. 
To‘ydan keyin u uyiga qaytmadi. Chunki ichkuyov bo‘ldi. Bir tomondan oilasidan 
qutulganiga xursand edi. Ikkinchi tomondan qaynotasi uni darhol Toshkentga, 

---

Yuridik fakultetga sirtdan o‘qishga joylab qo‘ydi va shahar prokuraturasida 
tergovchiga yordamchi qilib ishga joyladi. Uning vujudi nafratga to‘lgani, ko‘ngli 
qora bulutlar bilan qoplangani ish berdi. 
Buning ustiga qo‘liga tushgan odamlar akasi yoki ukasi, sinfdoshlari kabi qarshilik 
qilmasdi. Istasa so‘kadi, istasa uradi, istasa tahqirlaydi. Bu ishidan huzur qilardi. 
Tag‘in tergovchi ham, prokuror ham uning aytganini bajarishardi. U biror narsani 
qanday yozish kerak, deb so‘rasa bas, ularning o‘zlari darhol yozib berishardi. Uni 
har kuni birgalikda restoranlarga, ziyofatlarga olib borishardi. Universitetga kerakli 
yozuv-chizuvlarni ham ular bajarib, hatto birgasiga Toshkentga borib kelishardi. 
Shu bahonada prokuror uning qaynotasi bilan aka-ukadek bo‘lib qolgandi. Tuman 
prokurori uchun viloyat hokimining birinchi o‘rinbosari bilan yaqin bo‘lish katta gap 
edida. Qolaversa, huquq tartibot sohasini u nazorat qilardi. Bu ishga o‘tgandan beri 
ham baribir odamlar uni oldingi vazifasi bilan atab “ijroqo‘m raisi” deyishardi. 
Uning bor-yo‘g‘i bitta farzandi bo‘lgani uchun ham Hamidxonni ichkuyov qilib 
olgandi. Har turli gap chiqmasin, deb qizini nazoratda saqlab turish ham ko‘nglida 
bor edi. Chunki qizining oyoq olishi yaxshi emasligi quloqdan quloqqa o‘tib, unga 
qadar yetib kelgandi. 
Nima bo‘lganda ham bu xonadon Hamidxonga begonalik qilmadi. 
Hamidxon diplomini olishi bilan qaynotasi uni MXXga ishga o‘tqazdi. Bir kuni 
qaynotasi: 
-Kecha Islom akam bilan gaplashdim, menga viloyat hokimligini taklif qildilar, 
ammo men u kishiga sizni tavsiya qildim, sodiq o‘g‘lingiz kabi xizmat qiladi,-deb 
aytdim. ”Mard odam ekansiz, hamma ham kuyovini o‘ylayvermaydi. Bir kun 
yuborsangiz gaplashib ko‘raman. Ammo oldin biroz o‘zini ko‘rsatsin” dedilar. Men 
rahbaringizga ham aytdim. U yordam beradi,-dedi. 
Rasulbek Islom Karimovning qaynotasi bilan yaqin edi. Birga choy ichib, birga dam 
olishga bormasalar bo‘lmaydigan darajada do‘st edilar. U Tatyanani ham bolaligidan 
beri biladi. Tatyana Rasulbekni “Dyadya” deganda uning qulog‘iga “Dada” deb 
eshitilgandek bo‘lardi. 
Karimov bilan ham uzoq yillardan beri tanishligi bor. Karimov Davlat planlashtirish 
idorasida ishlaganida uning Toshkentning “Svetlana” degan joyida, partiya 
maktabining shunday qarshisidagi uyiga tez-tez borib turardi. Viloyatga nima kerak 
bo‘lsa, hamma ishini u orqali bitirardi, baʼzan Moskvadan o‘ndiriladigan narsalar 
uchun ham Karimovni oraga qo‘yishardi. 
O‘zbekistonni Gdlyanchilar bosganda ular Rasulbekni tergovga chaqirishdi. Shunda 
Karimov oraga tushib, Rasulbekni Markazqo‘mga yangi ishga kelgan ikkinchi kotib 
Anishchev bilan tanishtirdi. Rasulbek Anishchevga ham yoqib qoldi. Yumshoq, 
doim tabassum qilib turadigan, juda kam gap, hamma ishni imi-jimida bitiradigan 
bu odam Gdlyanning ham ishonchli vakili bo‘ldi. O‘shanda Hamidxonni ularga 
yordamchi qilib berdi. Garchi Hamidxon Gdlyanning sumkasini tashib yurgan 

---

bo‘lsada, Rasulbekning ko‘rsatmasi bilan juda ko‘p odamni qamoqqa tiqishda, 
qilmagan ishlarini ham bo‘yniga qo‘yishda “jonboz”lik ko‘rsatdi. Ko‘pincha u 
Gdlyan yoki Ivanovga o‘zbek mahbusga qanday muomala qilish va tergov 
qilinayotgan odamni qanday tuzoqqa tushirish, uning nozik nuqtalari haqida 
maslahat ham berardi. Tergovga tortilganlarning onalari, xotinlari, bolalarini 
qiynoqqa solish, ularga maʼnaviy taʼsir qilishda Hamidxon Gdlyanni hayratda 
qoldirgandi. Albatta har bir harakatini qaynotasi bilan bamaslahat qilardi. 
Karimov Rasulbekka ishonar va u olib kelgan narsalardan shubha qilmas edi. U 
Markazqo‘mga birinchi kotib bo‘lgan kezlarda Moskvaga to‘la-to‘la 
“diplomat”larni tashish ham Rasulbekka yuklatilgandi. 
Mana endi Rasulbekning omadi chopgan, hatto mushuk ham uning oldini kesib o‘ta 
olmaydi. Uning bir ishorasi bilan Hamidxonning akasi savdo idorasiga boshliq 
bo‘ldi. Ukasi esa Davlat avtoinspeksiyasi rahbarligini oldi. Hamidxon ich-ichidan 
bunga qarshi edi. Ammo qaynotasiga bir gap aytishga til juftlay olmasdi. 
Xullas, Hamidxonni MXXning viloyat boshqarmasida aksilterror bo‘limining 
boshlig‘i etib, shov-shuvli ishlarga qo‘yadigan bo‘ldilar. Tezda huquq-tartibot 
xodimlari orasida nomi chiqib qoldi. MXX doirasida ham hamma u bilan hisob-kitob 
qilardi. Uning qaynotasi kim ekanligini bilmagan yo‘q edi. Ishga tayinlanadigan 
barcha kadrlar va ishdan olinadiganlarni ham tekshirish unga yuklatilgandi. U faqat 
boshqarma boshlig‘iga hurmat ko‘rsatar va qolganlarni odam ham hisoblamas edi. 
Ammo hamma uning oldida pildirab, qulluq qilib turardi. 
Ichki ishlar boshqarmasining 7-bo‘limiga katta lavozimda ishlaydigan odamlarni 
kuzatishni topshirgandi. Yuzlab yosh yigitlardan tashkil topgan bu bo‘limdagilar 
kechayu kunduz rahbarlarning qilmishlari haqida hujjatlar to‘plashar, kim bilan, 
qayerda uchrashganlari to‘g‘risida fotosuratlar keltirishar va boshqarma boshlig‘i 
hammasini Hamidxonga topshirardi. 
Bu bo‘lim rasman ichki ishlar boshqarmasiga tobe bo‘lsada, aslida MXXning “ko‘z-
qulog‘i”ga aylangandi. Hamidxon bu bo‘limga hokimiyatdan qo‘shimcha mablag‘, 
yangi mashinalar olib berar, shtatlarini kengaytirib, muxolifatni, dindorlarni, 
ishbilarmonlarni ham kuzatishni yuklagandi. Rasulbekning aralashuvi bilan tez 
orada bu tajriba boshqa viloyatlarga ham yoyildi. 
Hamidxon 7-bo‘limdan kelgan hujjat va rasmlarni qaynotasiga berar va 
rahbarlarning topganini shilib olishardi. Bu o‘ziga xos bir tizimga aylandi. Katta-
kichik rahbarlar xalqdan yulib, o‘zlari bilmagan holatda anchaginasini Rasulbekka 
olib kelib topshirar edilar. Rasulbek esa o‘zi va Hamidxonning haqini saqlab, 
qolganini Toshkentga yuborardi. 
Hamidxon akasi va ukasi haqida 7-bo‘lim to‘plagan hujjatlarni seyfga solib qo‘yar 
va bir kun kerak bo‘lib qoladi deb o‘ylardi. 
MXXda uning bir nechta xonasi bor edi. Bittasini xuddi amirlarniki kabi o‘xshatgan 
va u yerda ayshu ishrat qilardi. Odamlarni so‘roq qilish va qiynoqqa solish uchun 

---

ham alohida xonalari bor. U nafaqat viloyat va balki mamlakat doirasida ham juda 
muhim odamga aylangandi. Mana endi bevosita prezident bilan bog‘liq ishni ham 
unga ishonib topshirishdi. 
…Otasini ko‘ndirdim, bolasini ham ko‘ndiraman, deb o‘ylagan Hamidxon Otabekni 
so‘roq qilayotgan hamkasbining xonasiga kirib bordi. 
-Qalay bo‘yniga oldimi?-dedi u hamkasbiga. 
-O‘jarlik qilayapti,-dedi hamkasbi. 
U hamkasbini jerkib berdi-da Otabekni o‘zining xonasiga olib keldi: 
-Men sen bilan Otabek-Kumushbibi rolini o‘ynab o‘tirmayman. Nima desam 
“Xo‘p!” deysan! “Xo‘p!” demasang baribir “Xo‘p!” dediraman. Undan ko‘ra qancha 
tezroq ko‘nsang, ishni shuncha tez bitiramiz… 
U shunday deb seyfdan qiynoqda qo‘llaniladigan “temir-tersak”larni olib, stolning 
ustiga qo‘ydi. MXXda qiynoqda ishlatiladigan narsalarni “metallom” yaʼni “temir-
tersak” deyishardi. Ularning hammasi xuddi jarrohlar amaliyotda qo‘llanadigan 
asboblarni eslatardi. Qaychidan juvoldizga qadar insonning vujudiga botishi yoki 
biror joyini kesishi, qo‘porishi mumkin bo‘lgan narsalar… Ularni qiynoqda 
ishlatgandan keyin tozalashmaydimi xuddi zang bosgandek bir vaziyatda. Balki 
vahimali ko‘rinsin deb ataylab shunday qilib qo‘yishganmi?! Xullas, ularga qaragan 
odam xuddi qotib qolgan qon dog‘larini ko‘rgandek bo‘lardi. 
-Bilasanmi, karate sinfiga borganman. Bitta urishimdan yer tishlab qolishardi. San 
ancha pishiq bolaga o‘xshaysan. Seni urib, qo‘limning qichig‘ini qoldiradiganga 
o‘xshayman. Mana bunday qilib… 
U Otabekning jag‘iga shunday urdiki u o‘tirgan stoli bilan birga devorga borib urildi. 
Devorning gumburlab ketishidan qo‘shni xonadagilar vahimaga tushib yugurib 
kelishdi: 
-Tinchlikmi, Hamidxon aka! 
-Bu tirrancha menga qo‘l ko‘tarayapti. Meni ho‘ppa semiz, bir ursam yumalataman 
deb o‘ylayati shekilli?! Yoki maktabda semiz bolalarni urib yurganga o‘xshaydi. 
Onasini Uchqo‘rg‘ondan ko‘rsatib qo‘yaman, bu haromini!- deya odati bo‘yicha 
to‘qima gap qildi Hamidxon. 
Otabekning esa labi yorilgan va qon oqayotgan edi. 
-Hey hezalak, seni pishiq desam, xom ekansan-ku?! Ayol kishi ham qonini 
oqizmaslik yo‘lini qiladi, san nega qoningni tomchilatayapsan, ma, artib ol,-deya 
Hamidxon uning ustiga qog‘oz sochiqni otib yubordi. 
-Quloq sol!-dedi keyin.-O‘sha qizni yaxshi ko‘rganing rost. Unga xat yozganing 
ham rost. Mana uning uyidan topilgan xat. Imzo seniki. Mana ekspertiza xulosasi. 
O‘ziyam ja, shoir bo‘lib ketibsan, “Kumushbibi” deb sheʼr yozganingga o‘laymi? 
Qizni muxolifatning idorasida zo‘rlashgani ham rost. Mana “Zo‘rladik” deb yozib 
berilgan tilxatlar… O‘zlari ham shu yerda. Kelib basharangga aytib berishadi, kerak 
bo‘lsa! Qiz o‘zini o‘ldirgani ham rost. 

---

Demak, 81-ni qo‘yaman senga. Qasddan odam o‘ldirish. Otuvga qadar ketasan! 
Agar menga quloq solsang qutulib qolasan. 
-Men uni ko‘rganim yo‘q, axir…-dedi Otabek arang. 
-Quloq sol, itvachcha! Sen uni qidirib uyiga bording, topolmading, keyin uning akasi 
ishlaydigan joyga bording. Uning borib akasiga yordamlashib turishini bilarding. 
Borsang akasi yo‘q. Ammo besh oltita muxolifatchi ichib olib, nasha chekib, uni 
zo‘rlayapti. Orasida islomchilar ham bor edi. Ismlarini bilmaysan. Ammo rasmlarini 
biz ko‘rsatgandan keyin taniding. 
-Bo‘lmagan gapku bu!
-Eshshak, quloq sol deyapman, senga, bu sening bittayu bitta yo‘ling. Boshqa 
yo‘ling yo‘q. Baribir shuni takrorlataman senga. Boya otang ham qarshilik qildi. 
Ammo ko‘zining oldida onangni zo‘rlaganimizdan keyin rozi bo‘ldi… 
Otabekning ko‘zi bir hovuch cho‘g‘ga aylandi va o‘rnidan turib Hamidxon tomonga 
tashlandi. Hamidxon o‘zini chetga tortib, uni turtib yuborgandi yelkasi borib seyfga 
urildi. Keyin orqasiga ikki musht yeb cho‘kib qoldi. 
-Endi sening oldingda zo‘rlaymiz uni! 
U shunday deb tashqariga chiqib, qaytib kirdi va zum o‘tmay Otabekning onasini 
olib kelishdi. U hali ham ichki kiyimda, hali ham dildirab turardi. Otabek yuzini 
yopib oldi. Hamidxon uning qo‘lini orqasiga tortib kishan urdi. Sochidan ushlab 
boshini tepaga ko‘tardi va ׃ 
-Ko‘zingni och,-deya o‘shqirdi. 
-Onamga javob berlaring!-dedi Otabek. 
-Bo‘yningga olasanmi? 
-Olaman.. 
Onasi chiqib ketishi bilan Otabek bir silkinib Hamidxonga kalla qo‘ydi. 
Hamidxonning jahli chiqdi va: 
-Endi avval o‘zingni zo‘rlataman, keyin ko‘z oldingda onangni, ana undan keyin 
otangni,- deya Otabekning shimini yecha boshladi. U qarshilik qilgandi tizzasi bilan 
oyoqlarining orasiga tepgandi hiqqilab qoldi. Otabekni yuzi bilan yerga yotqizib, 
eshikni ikki marta urgandi tashqaridan ikki yigit kirishdi. Ular Hamidxonning imosi 
bilan Otabekni o‘girishdida boshi va oyog‘idan ko‘tarib yerga urishdi. U bir qop 
qumdek yerga gursillab urildi. Keyin yana orqasi bilan o‘girib ikki oyog‘iga ip 
bog‘lab iki tomonga tortishdi. 
-Bu mazza qiladiganga o‘xshaydi. Bor otasi va onasini olib kel, ular buni 
zo‘rlaganlaringizni tomosha qilib turishsin,-dedi Hamidxon yigitlardan biriga. 
Bir zumda Qoraboy akani boshlab kelishdi. U o‘g‘lining ahvolini ko‘rib qoni 
qorayib, yomon ahvolga tushdi: 
-Hali boshlaganimiz yo‘q. Ayting rozi bo‘lsin, bo‘lmasa ko‘z oldingizda orqasini 
yirtamiz,-dedi Hamidxon. 

---

Shu payt onasini ham boshlab kelishdi. Ayolning og‘ziga nimadir yopishtirib 
qo‘yishgan va u burnidan arang nafas olayotgan edi: 
-Otabek nima desa xo‘p degin, bular baribir seni majbur qiladilar,-dedi otasi,- vaqti 
kelganda haqiqatni aytasan, hali! 
Otabek boshini yerga ura boshladi. Hamidxon uni sochidan tortib: 
-Nima qildik, boshlaylikmi?-dedi. 
-Boshlasang boshla!-dedi Otabek. 
Yigitlardan biri shimini yechib Otabekning ustiga tiz tushgandi Qoraboy aka 
munkillab qoldi. 
-Mana otangni ham o‘ldirmoqchisan, endi otuvga ketishing aniq. Agar xo‘p desang 
uni darhol do‘xtirga olib borishadi. Bo‘lmasa mana shu yerda xor-zor bo‘lib o‘ladi 
va senga otasining qotili degan aybni qo‘yaman. 
-Xo‘p! Xo‘p!!- dedi Otabek. 
-Qoraboy akani olib borib do‘xtirga ko‘rsatlaring,!-dedi Hamidxon yigitlarga.-
Xolaning esa kiyimlarini kiygizib ushlab turlaring. Agar bu yana fikridan aynab 
qolsa, olib kelasizlar, bo‘lmasa uyiga olib borib qo‘ylaring, do‘xtir chaqirib bir-iki 
dori-pori ham yozdirib berlaring! 
Keyin Hamidxon Otabekning qo‘lini yechib: 
-Kiyin, stulga o‘tir. Nojo‘ya harakat qilmaki, qovurg‘angdan darcha ochib 
qo‘yaman,-dedi. 
Otabek boshini egib o‘tirar, Hamidxon esa qog‘ozga yozib qo‘yilgan gaplarni o‘qib 
berardi: 
“Men maktabni bitirgandan keyin machitga qatnay boshladim. U yerda vahobiylar 
bilan tanishdim. O‘rta Osiyoda islomiy xalifat qurish haqida darslar oldim. Qurol 
otishni o‘rgatishdi. Doim dollar berib turishdi va men bu pulni otamga berib, savdo 
ishlarini rivojlantirishga sarfladik. Menga ko‘zga tashlanmaslik uchun soqol 
qo‘ymaslikni, machitlarga qatnab yurmaslikni, dunyoviy muxolifat bilan hamkorlik 
qilishni, ularning liderlarini vahobiylikka tomon burishni, ularni ham demokratik 
rejimni yiqitib, islomiy davlat qurishga chaqirish yuklatilgandi. 
Shuningdek men tayyorlangan varaqalarni tarqatish bilan ham shug‘ullanar edim. 
Uyimdan topilgan varaqalarda ham xalifalik qurishga daʼvat qilingan. Men 
yotadigan xonadan chiqqan qora dorini esa menga Afg‘onistondan olib kelib 
berishgandi. Men uni O‘shga yetkazishim kerak edi. Dadam orqali Moskvada 
tayyorlanayotgan suiqasd haqida ishonchli odamlar bilan muzokaralar yuritar edim. 
Maqsad prezidentni o‘ldirish edi. Dadam bu masalada Kamolov degan odam bosh-
qosh ekanligini aytgan edilar. Ana shu maqsadlarda muxolifat yig‘ilib turadigan 
joyga borganimda u yerdagilar mastligini va bir qizni zo‘rlashayotganini ko‘rib 
qoldim. Qarasam u men yaxshi ko‘rgan qiz ekan. U yerdagi bolalardan ikkitasini 
urib, shalpaytirib tashladim va qizni ham bir ikki tarsaki urib, orqasiga tepib, 
chiqarib yubordim. Shundan keyin u o‘z joniga qasd qilibdi…” 

---

-Yo‘q,-dedi Otabek, o‘ldirsangiz ham men bu yolg‘onga qo‘l qo‘ymayman… men 
qora dori nimaligini hatto bilmayman. 
-Demak, onang va otangni bu yerga qaytaramiz. Seni o‘ldirish niyatimiz yo‘q. 
Ammo ular o‘lib qolsalar bu ham senga aybnoma bo‘ladi bildingmi? Mard bo‘lsang 
ota-onangni qutqar! O‘limga tayyorman deb aytayapsanu mana buni eshitishga 
toqating yetmayapti… 
Hamidxon shunday deb eshik tomonga yurgan edi, Otabek birdan unga hamla qildi. 
Shunday keyin Hamidxon o‘zini tuta olmadi. Otabekni yerga yiqitib tepkilay 
boshladi. Keyin stol ustidagi asboblardan birini olib, Otabekning o‘rta barmog‘idagi 
tirnog‘ini qo‘pora boshladi. Otabek qarshilik qilaman degan edi, Hamidxon uni yana 
tepkiladi va qo‘l oyog‘ini bog‘lab qo‘ydi. 
Og‘riqqa chiday olmagan Otabek yana yozilganlarni eshitishga majbur bo‘ldi. 
“Biz Saudiya Arabistoni bilan ham aloqa o‘rnatganmiz. U yerdagi O‘zbeklar 
jamoasi, shuningdek, Amir Olimxonning avlodlari ham bizga yordam qilib turadilar. 
Qancha yordamligi xonamdan topilgan daftarda batafsil yozilgan. Biz bir qancha 
tashkilotlar tuzganmiz, ko‘rinishidan hammasi boshqa-boshqa bo‘lsada aslida bitta. 
Ularni Abdusoli qori bilan Sobitxon qori boshqaradilar. Abdulla O‘tayev degan 
odam ham bor. U Misr bilan hamkorlik qiladi. Saylov oldidan xalqni oyoqqa 
ko‘tarmoqchi edik…” 
-Ma, buni yana bir o‘qib imzola, keyin videoga gapirib berasan va senga javob!-
Hamidxon shunday deb eshikni bir marta urgandi tashqaridan bir yigit kirib keldi: 
-Ota-onasiga haligidan choyga qo‘shib ichiringlar va keyin siydiklarini analizga 
berlaring. Hujjatini bugunoq, kechasi bilan bo‘lsa ham tayyorlab qo‘ylaring,-dedi.-
Mana bu yana xarxasha qiladigan bo‘lsa, otasining yuragi sanchib o‘lib qolsin, onasi 
esa o‘zini osib qo‘ysin! Ular kerak edilar, lekin bu ishni buzsa, ulardan ham voz 
kechamiz!… 
…Hamidxon uchqichdan tushib, ikkita kasseta va qaynotasi bergan omonat “yashil” 
pullar bilan to‘la diplomatini ko‘targancha Bosh prokurorning xonasiga kirib 
kelganda: 
-Islom akam masalaga juda qiziqib, bizni kutib turibdilar, hoziroq borishimiz kerak!-
dedi Mustafoyev. 
Ular prezident saroyiga qarab yo‘l oldilar.