Жабборов, Рустам 100 жумбоқли ҳикоя / Рустам Жабборов. Тошкент: Янги

СЎНГГИ ЧОРА
Италиянинг тоғли ҳудудлардан бири. 
Кеч тушиб қолган. Яқиндагина турмуш қуришган 
Алберто ва Каролина Апенин тоғлари бўйлаб саёҳат-
га чиқишганди. Алберто аллақандай қўшиқни хиргойи 
қилганча икки кишилик «Ламборжини» машинасини 
бошқариб келмоқда.
– Тоғ йўллари жуда хатарли, секинроқ ҳайда, азизим, 
қўрқаман, – деди Каролина севгилисининг елкасига бош 
қўяркан.
Шу пайт кутилмаганда ҳамма ёқни момақалдироқ 
овози тутди. Шиддат билан ёмғир қуя бошлади. Яқин 
атрофда бирорта чироқ кўринмайди. Энг яқин аҳоли 
пунктигача юзлаб чақирим йўл босиш керак. Алберто 
тезликни камайтирди. Шу пайт Каролинанинг кўзи йўл 
четидаги эски кулбага тушди.
– Тезроқ шаҳарга етиб олишимиз керак. Бу ҳудудлар-
да ёмғирдан кейин кучли сел келишини айтишганди, – 
деди Алберто хиёл хавотир билан.
– Алберто, кел, ёмғир тингунича анави уйчага кириб 
турайлик, майлими?
Алберто унинг талабини бажо келтирди. Машина-
ни йўл четида тўхтатди. Уй ичида хирагина чироқ кўзга 
ташланарди. Эшикни ўрта ёшлардаги эркак очди. 
– Профессор, наҳотки бу сиз бўлсангиз?! – ҳайратда 
қолди Алберто.
– Узр, сизни танимайроқ турибман. 
– Лекин мен сизни яхши танийман, – деди Алберто 
ва Каролинага ўгирилди. – Бу киши профессор Фернан-
до. Бир пайтлар онамни операция қилиб ҳаётини асраб 
қолган.
– Бўлиши мумкин, – деди профессор ғамгин бош 
чайқаб. – Биласизларми, ғалати вазиятда қолдик. Бу 
кулбада узоқ йиллик дўстим Жованни ёлғиз яшайди. 

---

Рустам Жабборов
112
Машинамда уни кўргани келгандим. Яхшиям келганим. 
У оғир бетоб экан, – у шундай дея диванда азобдан инг-
раб ётган уй эгасини кўрсатди. – Аксига олиб машинам 
бузилиб қолди. Ёнимда ҳеч қандай дори ёки керакли 
асбоблар йўқ. Уни тезроқ шифохонага етказиш керак. 
Бунинг устига ўзимнинг ҳам шаҳарда кечиктириб бўл-
майдиган ишларим бор. 
Алберто ўйланиб қолди. Машинасида фақат бир ки-
шини олиб кетиши мумкин. Шаҳаргача камида икки соат 
йўл босиши керак. Касални олиб кетай деса, Каролина-
ни ташлаб кетиши керак. Ҳар қалай бундай таҳликали 
вазиятда у ўз хотинини бегона эркакнинг олдида ташлаб 
кетолмайди. Профессорни ҳам ташлаб кетиш инсофдан 
эмас. У Албeртонинг онасини қутқариб қолган, ҳам шо-
шиб турибди. Касални ташлаб кетиш эса ҳақиқий но-
мардлик.
– Машинада фақат бир кишини олиб кета оламан, – 
деди Алберто худди ўзига ўзи гапиргандек. Ҳамма унинг 
оғзига термилганча жавобини кутарди. 
Бир ўйлаб кўринг-чи, унинг ўрнида бўлганингизда сиз 
нима қилардингиз?
Олтмишинчи ҳикоя