Ызбек тили ва адабиёти кафедрасида эришилаётган илм-фан натижаларини 2005 йилнинг 1-чорагида оммавий ахборот воситаларида ёритилиши

5- ko‘rinish
Qodiriy hibsxonada.


Mahbus: – Shunday qilib, Abdulla aka jinoyatingiz nimaligini bildingizmi?
Abdulla Qodiriy: – (kulib) jinoyatim nimaligini hozircha bilmayman, mana endi nachalstvolar aytishsa bilsak kerak.
Mahbus: – Domla, aytingchi, siz-u bizning xalqimiz taqdiriga kuyunib yozgan asarlarimiz nega hukumat boshidagilarga yoqmaydir… Axir sizning asarlaringizda ham asosiy g‘oya xalq, millat taqdiri emasmi?! Bunday qabihliklardan asl maqsad nedir?
Abdulla Qodiriy: – Yuz minglab nodir kishilarimizning gunohsiz boshlari urib pachoqlandi, otib tashlandi. Bu albatta nodon rahbarlarning vahshiyligi va xalqimizning aqlan hali yetishmaganligidandir.
Kamera eshigining ochilgani va soqchining ovozi eshitiladi.
– Qodirov, qo‘llaringni orqaga qilgan holda tashqariga!
Mahbus (hayrat bilan): – Boring, balki mana endi uyga ketarsiz!
Abdulla Qodiriy: – (bosh chayqab, kulib) Yo‘q, ular meni uyga qo‘yib yubormaydilar. Alvodo, mendan rozi bo‘linglar (kameradan chiqib ketadi).


6- ko‘rinish
Ona va qiz suhbati.
– Umr nima, ey ona?
– Umr uchib ketgan qush.
– Armon nima, ey ona?
– Armon esdan chiqqan tush...

– Omad nima, ey ona?

– Ikkala sog‘ qo‘lingdir.
– Orzu nima, ey ona?
– Orzu yurgan yo‘lingdir...

– Yolg‘on nima, ey ona?

– Yolg‘on uzun ertakdir.
– Haq nimadir, ey ona?
– Haqiqat qon yurakdir...

– Qayg‘u nima, ey ona?

– Qayg‘u ham shirin armon.
– Baxt nimadir, ey ona?
– Baxt bir burda qora non...

– Qora non nima, ey onam?

– Qora non – iymon, bolam.
– Iymon nima, ey ona?
– Stalin dahodan so‘ra.


Qiz: – Onajon.
Ona: – Eshitaman, qizim.
Qiz:
– Tushimga kiradi Qodiriy bobom:
Bolam, oqibating yo‘q ekan bolam…
Bo‘lsa agar mening go‘rimni top der,
Kelib ochiq qolgan ko‘zimni yop der.
Hammamizga qabr bir joydan tegdi,
Bari bobolaring yonimda deydi.
Qabrlar qabrga birlashib ketgan,
Qo‘llar bo‘yinlarga chirmashib ketgan,
Bamisli, shohdan duv to‘kilgan bodom -
Yotar bepayon maydon to‘la odam…
Rutubatli shimol o‘rmonlarida
Qayinlar xo‘ngrab quyoshni uyg‘otar.
Qarang, Cho‘lponingiz so‘nggi makonida
Beqasam choponin yopinib yotar.


Ona:
– Yotar alpqomatli bahodirlar qator,
Akmallar,
Qodirlar,
Shokirlar yotar,
Yotar Fayzulolar,
Yotar Ahnadlar,
Xudo rahmat qilgur, xudo rahmatlar...

Ularning sanog‘i yulduzdan ham ko‘p,

Yurtim dilbandingdir har giyoh, har cho‘p,
Fidolaring bo‘lgan farzandlaringdir,
Nomdor-u nomsizin hoki-poyin o‘p!..


Ona cho‘kkalab o‘tiradi, qiz kelib uning tizzalariga boshini qo‘yadi. Sahnaga asar boshidagi ona (XOSIYAT) va Qodiriylar oppoq libosda ruh qiyofasida qo‘l ushlashib kirib kelishadi.
Abdulla Qodiriy:
Mendan nima qolar:
Ikki misra she’r,
Ikki sandiq kitob,
Bir uyum tuproq.
Dushmanlar ortimdan
Nima desa der,
Men seni o‘ylayman
O‘zimdan ko’proq-
(Qizning boshini silaydi)
Qizim, yaqinroq kel,
Qara, ne savdo,
Bu ajib ishlarni
Dil lavhiga yoz:
Kimga qasr yetmas,
Kimga mol-dunyo,
Menga esa havo,
Yetmaydi xolos.
Tiriklar mudroqda,
O‘liklar uyg‘oq
Qizim, erkatoyoyim,
Jajji qizaloq!
Ruh qiyofasida farishta (XOSIYAT) ona (SANAMJON) ga qarata:
Keldi qaytib yot yurtlardan karvonlaring,
Qo‘ng‘irog‘i ko‘ksingdagi armonlaring .
O‘zingniki o‘zing yopgan shirmonlaring -
Senga tegmas qirmoch endi, O‘zbekmomo.