“Ijtimoiy fanlar”kafedrasi

kommunikativlik 
vazifasini ham bajaradi, ya’ni har 
bir din o‘z qavmlarining birligi, turli dindagi kishilarning o‘zaro aloqalari, o‘zaro huquq va 
burchlarining borligi, urf-odat va ibodatlarni jamoa bo‘lib bajarilishi lozimligi nazarda tutiladi. 
Beshinchidan, din qonunlashtiruvchilik – 
legitimlovchilik 
funksiyasini ham bajaradi. 
Dinning bu funksiyasi nazariy asosini amerikalik sotsiolog T.Parsons ishlab chiqqan. Uning 
fikricha, “har qanday ijtimoiy tizim muayyan cheklovlarsiz mavjud bo‘la olmaydi. Buning uchun 
u qonun darajasiga ko‘tarilgan axloq normalarini ishlab chiqishi kerak. Din bunday normalarni 
qonunlashtiribgina qolmay, ularga bo‘lgan munosabatni belgilaydi”. 
Oltinchidan, din vazifalarining 
falsafiy, nazariy
jihatlari mavjud. U insonga yashashdan 
maqsad, hayot mazmunini, dorulfano va dorulbaqo dunyo masalalariga o‘z munosabatlarini 
bildirib turishdan iboratdir. 
Din insoniyatning ruhiy dunyosi bilan chambarchas bog‘liq bo‘lib, uning ijtimoiy hayotida 
doimo u bilan birga bo‘ladi. Dinni o‘rganish bu insoniyatni o‘rganishdir. Din insoniyat bilan 
birga dunyoga kelgan. 
Dinlar paydo bo‘lishiga ko‘ra quyidagi guruhlarga bo‘linadi: 
- Urug‘-qabila dinlari – totemistik, animistik tasavvurlarga asoslangan, o‘z urug‘idan 
chiqqan sehrgar shomon qabila boshliqlariga sig‘inuvchi dinlar. Ular hozir Avstraliya, Janubiy 
Amerika va Afrikadagi ba’zi qabilalarda saqlanib qolgan: 
- Milliy dinlar – ma’lum millatga xos bo‘lib, boshqa elat vakillari o‘ziga qabul 
qilmaydigan dinlar. Ularga yahudiylik, hinduiylik, konfutsiylik, sintoizm kabilar kiradi; 
- Jahon dinlari – dunyoda eng ko‘p tarqalgan, kishilarning millati va irqidan qat’i nazar 
unga e’tiqod qilishlari mumkin bo‘lgan dinlar. Unga buddaviylik, xristianlik va islom dini kiradi.
Dinlar ta’limotiga ko‘ra, monoteistik – yakkaxudolik (yahudiylik, islom) va politeistik – 
ko‘pxudolik (hinduiylik, konfutsiylik) dinlariga bo‘linadi.