Ii bob. Golland va inglizlarning yaponiyaga kelishi

III BOB. TOKUGAVA DAVRIDAGI YOʻLLAR VA TRANSPORTLAR
3.1 Yoʻl tarmogʻi
Yaxshi yoʻl sharoitlari shaharlar, viloyatlar va qishloqlar oʻrtasidagi tezkor harakatlanish aloqalariga yordam bergan. Yaponiyaning asosiy yoʻllari ikki tomonlama bemalol oʻtishi uchun yetarlicha keng boʻlgan. Umuman olganda, ular yaxshi saqlangan va ular muhim obroʻli kishilar kelishidan oldin ayniqsa ehtiyotkorlik bilan ta'mirlangan. Tokugava davrida yoʻllar va transport qatnovi hukumat tomonidan qat’iy nazorat ostida boʻlgan. Edo poytaxti Edo shahrida 5 ta asosiy yoʻl boʻlgan, ularning har birida 10 km masofada mehmonxonalar joylashgan post stantsiyalari oʻrnatilgandi. Samuraylar ular ichida tunab qolishardi, otlar va xizmatchilar ular uchun ajratilgan boʻlib, ular bakufu tomonidan yollangan. Edo, Kioto va Osakani bir-biriga bogʻlab turgan Tokaido katta yoʻlida har bir bekatda 100 tadan oshiq odamlar boʻlgan. xizmatchilar va har birida 100 tadan ot boʻlgan.
Nakayama yoʻlida - har birida 50 tadan, qolgan uchtasida har birida 25 tadan boʻlgan, qolgan kam ahamiyatli yoʻllarda, harakat kamroq boʻlgan yoʻllarda, mahalliy feodallar tomonidan mehmonxonalar qurilgan. Samuraylar tunab qolish va transport xizmatlarini olishda ustuvorlikka ega boʻlganlar, ular uchun yoʻl haqi ham arzon boʻlgan. Oddiy odamlar (Syomin) ham tunashlari mumkin boʻlgan, ammo bu samuraylarga halaqit bermasligi sharti bilan boʻlgan. Syomin uchun toʻlov chegirmalarsiz amalga oshirilar edi.
Yoʻl boʻyidagi post stantsiyalari qisman yer soligʻidan ozod qilindi. Bundan tashqari, ularga ma'lum subsidiyalar berilgan. Savdo uchun pochta stantsiyalaridan ham foydalanilganligi haqida dalillar mavjud. Asta-sekin eng gavjum pochta stantsiyalari oʻrnida kichik shaharlar shakllana boshlagan.
Transportga talab katta boʻlgan, shuning uchun pochta stantsiyalarida odamlar va otlar kam boʻlganida, qoʻshni qishloqlardan kelgan dehqonlar va otlar safarbar qilingan. Ushbu qishloqlar stantsiyalar oʻrtasida oldindan taqsimlangan va rasmiylarning buyrugʻi bilan kerakli miqdordagi odam va otlar bilan ta'minlagan. Kompensatsiya sifatida ushbu qishloqlar ba'zi soliqlardan ozod qilingan. Biroq, shunga qaramay, XIX asrning 50-yillariga kelib, tovon puli barcha xarajatlarni qoplamaganligi sababli, yoʻl boʻyidagi daraxtlar otlar uchun boj olinishi bilan tugagan.