Иқболмирзонинг"бону"романиҳАҚида иқболМирзонинг"Бону"дебномланганроманинингкомпьютер

мамотмасаласи.Лекин инсон
дунёдаинсондайяшаши,имконқадарбировгаозорбермайўтиши
керак.Чоғингкелганишгабелбоғла,беҳудакучанишбелничиқаради,
агаркучингетмайдигантоифагадучкелсанг,униайланибўтишниҳам
ўрган.Охурибаландпасткашларниэсахудогасол!Энгодилҳакам
Унингўзи!–дебхулосаберганди.
Айнан шусаволни устозБаҳруллоАҳмадгаберганимдаубир
ривоят билан
жавоб айтган эди: “
Қадим замонда бир
донишманднингшогирдидарёдансуволибқайтаётса,отчоптириб
келаётган аскар унинг кўзасини бир қамчи уриб синдириб,ўзи
соҳилда қўниб,отини суғора бошлабди.Шогирд бола аскарнинг
важоҳатидан қўрқиб,ҳечнимадея олмай,келиб устозигабўлган
воқеаниайтибберибди.Шундаустози:
–Сенборибунгабиртош отибкел,–дебшогирдиниқайтариб
юборибди.Боладарёбўйигаборишгаборибди-
ю,янааскарданчўчиб,
тош отолмайқайтибкелибди.Кўпникўргандонишманд:“
Бор,ҳеч
бўлмаганда аччиқ сўз айтиб,аламингни тўкиб кел”,деб яна
жўнатибди.Шогирдбусафарҳам юрагидовбермай,нафасиичига
тушиб қайтибди.Устоз шогирдини учинчи бор “
Ҳеч бўлмаса у
дилозорга ёмон кўз билан қара,сал иззат-
нафсингором олсин”,
дебди.Шогирдқўрқа-
писаборибқараса,ҳалигисуворийертишлаб
ётганэмиш.Аскарҳордиқчиқарганиёнбошлаганпайтиилончақиб
ўлдирганэкан.Болакўрганлариниустозигаайтганида:“
Биркўзасув
учунбиттаинсоннингўлимигасабабчибўлдинг.Ҳечбўлмагандауни
сўкибхуморингбосилганидаунганисбатанАллоҳнингғазабибироз
пасайган бўларди.Худо аскарнинг гарданидаги ҳаққингни унинг
жонигақўшиболди”,деганэкан”.
***
Кўчагачиқдим.
Уй рўпарасидаги ўриндиққаўтириб,аввалигахўрлигим келиб,
кўнглимбўшагунчайиғлаболдим.
Кейинғазабимқайнади:Дилбаркелса,сочиниюламан!Бошини

---

213
деворга уриб ёраман!Уддалай олмасам,ҳеч бўлмаганда баш-
шарасинибежайман!Ҳарсафаркўзгугақараганидамениэслайдиган
қилибқўяман!
Шударғазабаҳд биланузоқкутдим.Улардандаракбўлмади.
Ифлослар!Жирканч махлуқлар!Ўҳ!Нималар демади-
я!Умримда
эшитмаган уятсиз гаплар!Афсус,қўлимга пичоқ илашмади-
да,
қамалсам қамалай,ўлсам ўлай,қорниниёрибташлардим!Аттанг,
юзигатупурмабман-
да!
Дилбаргақўнғироққилишучунчўнтакларимниқарасам,телефон
йўқ.Нимабўлсабўлдидебянанахсбосгануйгакўтарилдим.Шунча
эшик қўнғироғини босдим,тақиллатдим,тепдим,эшик очилмади.
Безовта бўлган ён қўшни чиқиб,“
Ҳозир полиция чақираман,тез
кўзданйўқол,дайди!
”дебкўчагачаҳайдабчиқдиватемирэшикни
силтабтортибёпди.Анаэндитамом!Ҳечйўқсазинадаўтирибжон
сақлашимкониданҳаммаҳрумбўлдинг!
Буердаги ҳаммауйларэшиги рақамларбилан тилсимланган.
МенқишлоқишуниямДилбарданқизиқибсўрамаганман.
Кўнглим айниб, вужудимни титроқ босди. Оббо! Йиқилиб
қолмасам гўргайди.
.
.Совуқ қотабошладим.Сочим ҳали қуришга
улгурмаган экан.Энди сезилди.Уёқ-
буёққаюриб,жиннигаўхшаб
ўзимга-
ўзимгапириб,ўзимтинглардим:
¬ – ¬¬Ўл!Бу кунингдан баттар бўл!Сенга буям кам!Нима,
билмасмидингқачондир шундай бўлишини?!Билардинг!Билганда
ҳам жудаяхшибилардинг!Бирэмас,бирнечамарташу“хизмат”ни
таклифқилди.“Ютуқ”лариҳақидасенбиланўртоқлашиб,ўзйўриғига
солишгауринди.
.
.Индамадинг.Узил-
кесилгапайтаолмадинг.Сукут
–аломатиризодебхулосачиқариб,ҳаммасиниўзиҳалқилди-