Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

— Ўзингиз одобли боласиз,— доб менам лабнмпи бу- 
риб қўйдим.
— Бувингпи фақат сен согинибсан-да?
— Ҳа, согинганман.
— Сора биби сенга она бўлса, бизга ўртоқ, қиз ўр- 
тогимиз бўлади-я, биз ҳам унп согингаимиз. Сеи кечасп 
гаплашаверасан.
— Кечаси ўгай отам обкетиб қолади, билдипгизми?
Энам келиб, юр, қулуним, бобонг поя қирқяпти, қа-
рашиб юборгин, деди. Мен кўнмай, бувим кетпб қолади, 
дегандим, бувимнннг ўзи, йўқ асалим, 
кетмайман, деб 
ишонтирдн. Поянп ншлаб турганнмдаям бобом, ҳой кў- 
зингга қара, қўлингни қпрқпб оламан, десаям кўча эшик 
томондан назаришга узмай турдим. Т ў й бўлган купиям 
қўрк.ма, онанг кстмайди, деб алдашиб, 
кейин паранжи 
ёпиитприб обқочиб кетишган. Мен 
ўшанда ерга ётиб 
роса йиглаганман... Қўшниларимиздан кейин эиди Заҳ-
08
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

ро холам келди. Ундан кейин Аҳмадқул бобонинг чўлоқ 
келини чикди. Гаплари чўзилиб ке|тувди, пойгакка ту- 
шиб-олиб, чўлоқлаб юриб ўша опани роса масхара цил- 
дим. Тўгри-да, нега эпди бувимни менга 
беришмайди?
Ҳаммалари кетгач, энам вадт алламаҳал бўлиб қол- 
дп, ёта қолайлик, гапнинг чаласини эртага гаплашармиз, 
деб бувим икковимизга уйнинг тўрисига тўйимга атал- 
ган серпахта кўрпалардан тўшаб, юмшоқдина жой қилиб 
берди. Кўрпага киришим билан бувимни маҳкам ачом- 
лаб олдим. О ҳ, ҳандай яхши-я, қандай мазза-я, қани эн- 
ди, мпнг йил шуидай килиб ётсам, ҳечам тонг отмаса, 
бомдод иамозигаям турмасак, кейин икковимиз дўшилпб 
битта бўлиб ҳолсак, ҳеч кпм ажратмаса...
— Катта йигит бўп қопсан, асалим,— деди бувим ор-