Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

— Ейдп.
— Ростданми?
—■ Рост.
— Оғзиям борми?
— Бор.
— Тишп ҳаш ш ?
— Тиши ҳам бор, бўталогим. Мана ш у майда-майда 
томпрчалар, кўрмаяпсанми, ниҳолларнинг ҳам оғзи, ҳам 
тиши ҳисобланади. Ана ш у томирчалар орҳали ниҳол- 
лар ҳам сув ичади, ҳам овқат ейди. Кейин оенга ўхш аб 
униб ўсадп. Ф аҳат улар камроҳ ганиради.
— Бобожон, богимизда ўрик кўп-ку, энди қолгани- 
пи экмай ҳўяқолайлик, 
қишлодқа 
қайтгим 
келяпти, 
энампи соғиндим.
— Пўқ, бўталоғим, ҳаммаспни экиб кетганим яхши. 
Катта бўлса, мева қилади, мевасини одамлар еб сен би- 
лан мени дуо қилшпади.
— Дуо қилишса нима бўлади?
— Савоб бўлади-да, буича эзмалик қилдинг.
— Савоб бўлмаса-чи, унда пима бўлади?
— Й ўқ, энди айтмайман.
— Аптасиз, жон бобожон, айта қолинг. Айгмасангиз 
.кўкнори халтангизпи беркитиб қўямап.
— Беркитмайсан.
— Аллақачон беркитиб бўлганман, ҳечам тополмай-
диган жойга беркитганман.
— Ҳ а , майли, айтсам айта қолай, савоб олгаи киши 
нариги дупёга борганда жаинатда яшайди.
— Бобожон, жаннат яхшими?
— Яхш н, ўглим.
— Биз уёққа қачои борамиз?
— 1\ўй, бўтам, бунақа гапларни айтма.
Ш у йўсин ннҳолларпи экиб тугатдик. Раҳматли бо- 
бом ўша йпли ҳам, кейинги пайтларда ҳам хуржуннинг 
икки 
1
сўзнга икки кўзани солиб тепаликка сув ташига- 
ни-ташиган эди. Мени қанчалик суюб эркаласа, ниҳолла- 
рипн ҳам то' ҳосилга киргупча ана шундай эркалагани 
ҳалн-ҳалн эсимда.
Демак, деб ўйлайман, йигитчалар даврасида ўтирга- 
нимда бобожонпм аллақачон оламдан ўтиб кетган бўл-