Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

Б у воқеага тахминан 60 йилларча бўлди-ёв. Ў ш а йи- 
ли қиш эрта тушиб, қишлоқ уйпмизга кўчишга улгурмай 
бог ҳовлимизда қолиб кетдик. Аввалига 
қнш заптига 
олиб, қор бўронлар билан келиб ҳаммаёқни музлатиб 
кетди-ю, кейин дармони қуриб қолди шекилли, бўшашиб 
йилтираб офтоб ҳам чиқа бошлади. Кеч пайти эди, бар- 
кашдек қуёш саргайиб ботаётган дақиқалар. Бобом ик- 
кимпз илиққина офтобчувоқда саватдаги чала майиздан 
тергилаб еб ўтирган эдик. Бир аёл қўлида 
чақалоғи, 
эгни-боши ҳўл, ҳу-ҳулаб, дилдираб кириб келди. Чақа- 
лопши табибга кўрсатганп борган экан, Даҳанасойдан 
ўтаётгапида муз ёрилиб, сувга паллом бўлиб тушибди. 
Кеч бўлиб қолгани учун олисдаги кўирикка бормай қўя- 
қолган экан. Айтувдим шекилли, боғимиздан бир чақи- 
римча нарида сой оқади. Сув гоҳ кўпайиб, гоҳ озайиб 
турганидан уни Тентаксой ҳам дейишар эди. Ҳозир кел- 
ган опа ана ш у сойга йиқилиб тушибди. Энам раҳматли 
ўчоққа гулдирамазон қилиб ўт ёқиб юборди. Опани ечин- 
тириб чақалоги билан сандалга ўраб қайноқ-қайноқ асал 
чой ичира бошладик.
Эртасига бобом барвақт уйғотди, бирга намоз ўқийсан,
7
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

билмасанг ҳам майли, ёнимда думалао турсанг бас, део 
ҳамиша шундай қиларди. Бомдоддан сўнг сой бўйига 
жўнадик.
— Кўприк қурамиз, — деди бобом.
— Ўзимиз ҳураверамизми? — деб сўрайман.
— Ҳ а , ўзимиз дурамиз.
— Мен ҳам қураманми?
— Сен ҳам қурасан, бўталогим, сен бўлмасанг иш- 
лай олмайман.
— Кейин мен ҳам жаннати бўламанми?
— Худо хоҳласа, жаннатп бўласан.
— Ўш а ерда ҳам бирга бўламизми? — деб сўрайман