Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

Элди Юта қўйни қандай ниғсак энан, деб маслаҳат 
дила бошлашди. Ғулом бобом, Эшон ҳазратлари кўп та- 
баррук зот, у кишини дутдарсак, динимизни, имонимизни 
дуткарган бўламиз. Золимдан ҳочиб ҳимоя сўраб тўппа- 
тўғри бизнилг дўргоичага келдилар. Биз у ҳазратни ҳи- 
моя қилолмай қўлга тушириб ҳўйдик. Энди ҳутқариш ҳам 
бизнинг зиммамизда. Худо хоҳлаб мана қутқаряпмиз ҳам. 
Худога минг қатла шукр, ҳали юртимиз имонсиз бўлга- 
пича йўд, хайр-эҳсон 
кўтарилгани йўд. Майли, кафан- 
сиз кўмилайлик, аммо ҳазратимизни ўзимиз қўтқарамиз. 
Худо хоҳласа чин дунёга борганда юзимиз ёруғ бўлади, 
деган гапларни айтди.
Ўзимнинг бобом йиқданимизча йиғайлик, етмаса май- 
ли тўрт яшар буқам бор, семириб 
туяча бўп кетган, 
ўшани сотсам, 6 та ҳўй беради, дедн.
Аҳмаддул бобом:
— Менда дўй йўд ҳисоби, 2 та эчки бераман, —дев- 
ди, Эсонқул бобом ҳой пакана, 
эчкидай маърамай тек 
ўтир, деб униям уришиб берди.
Цумғон яна дайнаган эди, энди тўкмасдан жуда эҳти- 
ёт бўлиб катаа од чойнагимизга дамладим-да, бобомнинг 
олдига келтириб кўйиб қулоғига:
— Менинг ёнғодларимни сота қолайлик, ўшангаям ҳўй 
олса бўлади, — деб пшвирладим.
— Ж им ўтир, — деб қўйди бобожоним.
— Жон бобожон, ўша ёнғоқларни сота қолайлик.
— Ж им деяпман.
— Ч ўян соққаларимпиям сотса бўлади, ҳамма бола- 
лар менга сот, менга сот деб юришибди.
— Бор, кўчага чиқнб бирлас ўйнаб келгин, гапга қў- 
шилавермагин, — деб бобом овозини баланд қилиб мени 
уришиб берди. Алам қилди, жудаям алам қилди. Эшон 
бобом келганларида менам қўй олиб берганман, дердим, 
баракалла мулла ўғлим, дердилар. Энди бобомга ҳечам