Microsoft Word tushda kechgan umrlar ziyouz co doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
24
сакрайди... 
Гриша шовқин-сурон босилишини кутиб турди. Ашула тугаши билан овози борича 
ҳайқирди: 
— Эй! Тинчлик борми-йўқми? Ярим кеча бўляпти. Эрталаб одамлар ишга боради. 
Тўйхонага жимлик чўкди. Ўн-ўн бештаси баравар бошини кўтариб, дераза томонга қаради. 
Рақс тушаётганлар пилдирпис бўлиб, жой-жойига тарқала бошлади. «Қўрқмас экансан-а!» деб 
ўйлади Гриша мамнун бўлиб. Қани, айт гапинг бўлса, дегандек очиқ дераза олдида пойлаб 
турди. Шунда, худди дераза тагида ўтирган бир йигит шошилмай ўрнидан турди-да, давра 
ўртасига чиқди. Бошяланг, гавдали. Худди кинодаги ҳиндулар саркардасига ўхшайди. Тепага – 
Гришанинг деразасига бир зум қараб турди-да, ҳокимона овозда бир нима деб қичқирди. 
Артистлар аллақандай шўх куй чала бошлади. Бояги «ҳинду» ёввойилардек сакраб ўйинга туша 
кетди. Қийқириқ, қарсак авжига чикди. Бир зумда давра тўлиб кетди. Музика боягидан баттар 
гумбурлашга тушди. 
— Шунақами! — деди Гриша таҳдид билан. — Кўрамиз ҳали! Ҳушингни жойига келтириб 
қўймасам, юрган эканман! Муздеккина душ олсанг ўзингга келасан ҳамманг! 
Қадаҳни тўлатиб ичди. Ғарчиллатиб бодринг чайнаркан, хаёлига аламли ўй келди. Мен 
заводда саккиз соат ҳўкиздек ишлаб, бодринг ғажиб ўтирай-да, сен — текинхўрлар, шашлик еб, 
коньякни урларинг! 
Югуриб ваннахонага кирди. Пақирга лиммо-лим сув тўлатди. Дераза олдига бориб, пастга 
энгашди-да, сепиб юборди. Яхши-и! Девор яқинида ўтирган беш-ўнтаси қий-чув солганча 
сапчиб ўрнидан туриб кетди. Хах-ха-а!!! Қанақа бўларкан! Овозинг ўчмас экан-а! 
Зум ўтмай эшик жиринглади. Э-ҳа, тепишга тушди-ку! Бутилка қайерда эди, бўшаган 
бутилка? Қани, бир гаплашиб қўяйлик-чи! «Менинг уйим — менинг қалъам!», «Остонамдан 
қадам босиб кўр-чи? Ҳа, сенмисан, ҳиндулар сардори?» 
— Қани, туёғингни шиқиллат-чи! — деди Гриша тишини ғижирлатиб. — Ҳозир милиция 
чақираман! 
Парво қилмайди, сурбет! Шунақами? Мана бўлмаса! Каратэчи, шекилли, сволочь, оёқни 
синдирдинг, аблаҳ! Қўйвор! 
Бир маҳал ҳушига келиб қараса, ёш аёл «ҳинду»нинг билагидан тортқилаб, алланималар деб 
чирқиллаяпти. Йўлак тўла одам. 
— Хўп, узр сўрайман, — деди Гриша нафаси бўғзига тиқилиб. Хайрият, битта 
одамбашараси ҳам бор экан. «Ҳинду»га дашном берди. 
— Миллатчилик қилма! — деди. Нихоят, ҳаммаси даф бўлди. 
— Адабингни бериб қўймасам, — деди Гриша аламдан титраб. Анчадан кейин эшик яна 
жиринглади. Яқин боришга юраги дов бермай индамай ўтираверди. Эшик эса тўхтовсиз 
жиринг-лар эди. 
— Нима керак сенга? — деди ўтирган жойидан. Ўша томондан журъатсиз овоз кедди: 
— Ташвиш қилманг, қўшни... Мен Аҳмадалиевман. Учинчи квартирада турадиган. 
— Ҳеч кимни танимайман! — деди Гриша. — Гапингиз бўлса, эртага келинг. 
— Қўрқманг! — деди эшик ортидаги одам. — Сизга ёмонлигим йўқ. Узр, бир минутли 
маслаҳат бор эди. 
Гриша иккиланиброқ ўрнидан турди. Ёмон тепибди, аблаҳ! Чўлоқланиб эшик томон 
юраркан, хаёлига интиқомли ўй келди. Бўйним ҳам кўкариб кетгандир? Яхши! Эрталаб, 
албатта, милицияга бораман. 
Эшик олдига келганида иккиланиб қолди. Оқсоқланганча ошхонага кирди-да, газ плита 
тагида ётган болтани қўлига олди. «Ғинг деса чопиб ташлайман!» 
Эҳтиёткорлик билан калитни буради. Остонада бошига дўппи, эгнига кўк тўн кийган қария 
турар эди. Қўлида қаппайган целлофан халта. Қизиқ, Гришанинг қўлидаги болтага қайрилиб 

---

Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов