Microsoft Word qaynona ahmad lutfi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
70
нисбатан қизларига кўрсатаётган инсоний муомалалари учун кўнглида меҳр-муҳаббат уйғонди. 
Бир кун уйда хотини билан суҳбатлашаётиб, гап Аминанинг бир неча кун келиб уйда 
туришига тақалди. Онаси истарди буни. Бир-икки кун кўз олдида бўлишини истарди: 
— 
Мустафога айтсангиз, бир-икки кун келтириб қўйса, — деди. Оғага бу фикр маъқул 
келмади. 
— 
Нима қилардинг, онаси, бу ерда туришидан бир фойда йўқ. Уйида бўлгани яхши-ку. Узоқ 
эмас, хоҳлаганда бориб кўрасан. Ҳафтада бир келиб турибди. Худога шукр, шикоят-ҳасратга 
ўрин йўқ. Эрининг уйига кўнгли илисин. 
— 
Отаси, у ер уйи-ю, бу ер уйи эмасми? Нега ундай дейсиз? 
— 
Шунинг учунки, Аминанинг уйи бу ер эмас. Бу ер ота-онасининг уйи. Энди ўша ерда 
яшайди, кун кечиради, бу ерга фақат меҳмон бўлиб келади. Биз учун одатий меҳмонлардан 
эмас, ўз қизимиз сифатида келади. Лекин уни тунаб қолишига кўндириш учун ҳаракат қилма. 
— 
Сизнинг қизингизга меҳр-муҳаббатингиз бормиди? 
— 
Мен қизимни яхши кўраман. Лекин уни қандай яхши кўришимни билмайсан. Меҳр-
муҳаббат сенингча, бир хил бўлса, менимча яна бошқача. Уч ёшли қизалоқни суйгандай жоним, 
жигарим қилиб эркалашимниистайман. Оға хотинининг кўзига бир қараб, давом этди: — Мен 
қизимни жуда яхши кўраман, аммо қалбан яхши кўраман. Масалан, унинг бу ерда туришидан 
кўра, эрининг уйида туришини истайман. Мен учун муҳими бу ерга келиб олиши эмас, балки 
эри, қайнонаси билан яхши яшашидир. Худога шукр, тинч. 
Маҳмуд оға гапининг сўнгида хотинига Аминани тунаб қолишга мажбур қилмаслигини 
уқтирди. Фақат бу суҳбатдан Аминанинг хабари йўқ. 
* * * 
Тўйдан сўнг ойлар ўтди. Шу кунларда Аминанинг кўзи ёриши кутилмоқда. Бир пайшанба 
оқшоми хуфтонни ўқиб ётдилар. Ярим кеча. Амина енгилроқ санчишдан уйғонди. 
«
Бисмиллоҳ»ни айтди. Санчиш давом этмади. Ўтиб кетди. Амина яна ухлаш учун кўзларини 
юмди. Энди уйқуга кетай деганида иккинчи санчиқ туриб, кўзларини очишга мажбур бўлди. 
Шундан сўнг Амина ухлолмади. Мустафони уйғотиб онасини чақиришини айтди. 
Мустафо бомдодни ўқиб уйга қайтганда, онаси уни очиқ чеҳра ва мамнунлик билан кутиб 
олди: 
— 
Муборак бўлсин, болам, ўғилли бўлдик. Беадад шукр, Аллоҳ шу кунларга етказди, — 
деди. 
Бир кун ўтгач, Мустафо онасидан сўради: 
— 
Она, неварангизга қандай исм қўясиз? 
— 
Муносиб кўрганингни қўй, ўғлим. Онаси билан келишиб яхши бир исм топиб қўйинглар. 
— 
Бу уйда бизнинг айтганимиз бўладими? 
— 
Бўлмайдими, ўтлим? Жуда бўлади. Худога шукр уйландинг, фарзандли бўлдинг. Уйнинг 
бошлиғи сенсан. 
— 
Хўп; мен исмқўйиш ҳаққимизни сизга бағишлайман, она. 
— 
У ҳолда, шу тўрт исмдан бирини танланг: Аҳмад, Иброҳим, Абдуллоҳ, Нуриддин. 
Булардан қайси бирини қўйсангиз ҳам менинг айтганим бўлган бўлади. 
— 
Энди Аминани бир кўриб чиқ. Гўдакка Абдуллоҳ деб исм кўйилди.