Жабборов, Рустам 100 жумбоқли ҳикоя / Рустам Жабборов. Тошкент: Янги

ЎҒРИНИНГ ИЛТИМОСИ
Воқеа ўтган асрнинг бошларида юз берганди. Хитой-
нинг чет вилоятларидан бири. Шаҳар чеккасида яшай-
диган бу йигитнинг исми Чжоу, қўлидан келадиган яго-
на иш эса – ўғрилик эди. Бироқ у ўзи яшайдиган даҳада 
умуман ўғрилик қилмасди. Шу боис қўни-қўшнилари 
уни ҳалол-покиза инсон сифатида билишарди. 
Чжоу ўзи жамғарган пулларини шаҳардан ташқари-
да, махфий бир ерда беркитиб қўйганди. Вақти келиб, 
Чжоу бир қиз билан танишиб оила қуради. Орадан бир 
йил ҳам ўтмай унинг хонадонида чақалоқ йиғиси янг-
райди. Ёш эр-хотиннинг қувончи чек-чегара билмасди. 
Чжоу тирикчилик важидан кечалари «ов»га чиқар, 
тонг отганида уйига қайтарди. Хотини эса унинг нима иш 
билан шуғулланишини билмас, сўрагани билан тайинли 
жавоб ололмасди. Чжоу кун бўйи уйда бўлар, уй ишла-
рига хотинига қарашар, боласини эркалатиб ўйнатар, 
қоронғи тушиши билан яна ўз ишига равона бўларди. 
Кунларнинг бирида у шаҳарнинг нариги бошида 
ўғирлик қилаётган пайтда, қўлга олинади. Дарҳол уни 
маҳкамага олиб боришади. Далиллар ҳам, гувоҳлар ҳам 
етарли эди. Суд узоққа чўзилмайди. Йигитнинг аввал-
ги айблари ҳам ўртага чиқиб қолгач, уни узоқ муддатга 
ҳукм қилишади. 
Шу тариқа йигитни шаҳар қамоқхонасига жўнатиша-
ди. Бу ерда шароит унча ёмон эмасди. Соқчилар ҳам 
маҳ бусларга меъёрида муомала қилишар, ҳатто улар 
билан суҳбатлашиб, ҳазиллашиб туришарди. Бироқ, қа-
моқхонанинг ўзига хос тартиблари ҳам бор эди. Маҳбус-
ларга то озодликка чиққунларига қадар яқинлари билан 
учрашиш ман этилганди. 
Чжоу икки йилга яқин вақтини ҳисбда ўтказади. Бу 
орада у қамоқхона соқчиларидан бири билан жуда 
иноқлашиб қолганди. 

---

45
«
100 жумбоқли ҳикоя
»
Кунларнинг бирида Чжоу соқчига дейди:
– Илтимос, менга икки кунгина рухсат беринг, менинг 
зарур бир ишим чиқиб қолди. Икки кунда албатта қай-
тиб келаман. Қочиб ҳам кетмайман. Бунинг эвазига сиз-
га юз тилла танга бераман. 
Аввалига соқчи бунча пулнинг дарагини эшитиб, 
ҳуши бошидан учади. Кейин негадир фикридан қайтади. 
– Йўқ, оғайни, бунинг иложи йўқ. Ишдан ажралиб қо-
лишни истамайман.
– Сиз умр бўйи ишласангиз ҳам бунча пул топа ол-
майсиз-ку!
– Барибир, иложи йўқ.
Шу тариқа яна орадан анча пайт ўтади. Кунларнинг 
бида соқчи пулга жуда муҳтож бўлиб қолади ва Чжоу-
нинг камерасига киради:
– Биламан, сен мард, бир сўзли йигитсан, менга эса 
пул керак бўлиб қолди. Сенга икки кун эмас, истасанг 
бир ҳафта муҳлат бераман. Эвазига ўша пулни менга 
олиб келиб берасан.
– Керакмас, – дейди Чжоу синиқ илжайиб. – Мен-
га ўша, айтган пайтимда рухсат беришингиз керак эди. 
Энди кеч. Биратўла муддатимни ўтаб чиқавераман. Пул 
ўзимга ҳам керак бўлади. 
Соқчи ҳафсаласи пир бўлиб, ортига қайтади. 
Айтинг-чи, Чжоу нега бу гал соқчи берган имконият-
дан фойдаланмади? 
Йигирма бешинчи ҳикоя