Хасрат кечаси

Кафтида лаълин май, ёнида санам, 
Чаманда ўлтирса бахт бўлиб ҳамдам, 
Май ичиб, фалакдан ҳеч емаса еам, 
Ишрат майи кайфин сургай илул одам.
Меҳмоннавозлик қизғин борар эди. Сожида су- 
зиб келган норинни роса мақташди. Қутбидцин бу 
таомни биринчи марта ейиши экан, бағоят маъқул 
тушганидан, Сожидага ҳазил аралаш: «Агар рози 
бўлсангиз, биздаям сизга норинхона очиб бераман», 
деб қўйди. 
Акмал пешма-пеш пишириб, энди Алим ака орқа- 
ли узатиб турган думба-жигар ва «етимча қовурғали» 
кабобларнинг ҳам анча вақт кети узилмай турди. Ке- 
йин Акмал онаеининг ҳужрасига ўтиб кетди. Тахми- 
на унинг ортидан ички бир хўрсиниш билан қараб 
қолди. 
Мумтознинг ҳам энди кайфи анча баланд эди. 
Эркаклар турли хил мавзудаги қизғин гап-сўз ҳамда 
баҳслардан, шеърхонликлардан чарчашиб, энди ашу- 
ла тинглашни истаб қолишди. Бироқ Алим ака маг- 
нитофон келтириб қўйиб берган ўзбекча ашулалар 
меҳмонлар кўнглига ўнчалик ўтирмагани сезилгач, 
Мумтоз қўлига тор олиб, уч-тўртта тожикча ва битта 
қозоқча ашула айтиб берди. Мумтознинг ҳофизлик 
ҳунаридан бехабар меҳмонлар бундан лол қолишиб, 
унга ҳамду санолар билдиришди. 
— Худодод одам экансиз, бунчалар 
ѐқимл
и овоз- 
ни умримда биринчи бор эшитишим! — деди Қутбид- 
дин ҳаяжон билан. Кейин у 
хиѐл 
паришон ҳолда 
ўтирган Тахминага юзланди: — Бу инчунин сизнинг 
ҳам бахтингиз, Тахмина хоним! 
Тахмина унга ясама табассум билан «маъқул» маъ- 
носида б ош қимирлатиб қўйди. Шундан кейин кутил- 
222

---

маганда Мумтоз кўпдан бери тор давраларда куйлаб 
келувчи «Тахмина» номли ашуласини бошлаб юбор- 
ди: 
Тахмина, Тахмина, жону дилимсан, 
Муҳаббат боеида танҳо гулимсан.