Fyodor Dostoyevskiy. Kulgili odamning tushi (hikoya)

umrimda   birinchi   ko‘rishim.   Biz   fazo   bo‘ylab   yerdan,   eh-

he,   juda   olislarga   uchdik.   Men   o‘zimni   olib   uchayotgan

mahluqdan   hech   nimani   so‘ramadim,   faqat   yuragim

g‘ururga   to‘lib   nimadir   bo‘lishini   kutdim.   Men

«qo‘rqmayman» deb o‘zimni ishontirdim va bu ishonchdan

ham zavq, ham osoyish topdim. Qancha vaqt uchganimizni

na eslayman, na tasavvur eta olaman. Tushda o‘zi shunaqa

bo‘ladi-ku, makonlar va zamonlar osha, borliq va tafakkur

qonunlari   osha   sakrab  uchasiz,   faqat   ko‘nglingiz   tortgan

nuqtalargagina   to‘xtalasiz.   Men   birdan   qorong‘ilik   ichra

yolg‘iz yulduzchani ko‘rib qoldim. «Bu Siriusmi?» — dedim

to‘satdan   o‘zimni   tutolmay,   chunki   men   hech   nimani

so‘ramaslikka qaror qilgan edim-da. «Yo‘q, bu — sen uyga