Ғолиблар қонуни умрингнинг сўнгида қандай яшашни истасанг, шу бугуноқ шундай яшашни бошла

АМАЛИЙ МАШҚЛАР:
Бугун мен стрессни бўйсундириш устида ишлайман. Бу йўлда қуйидаги ҳаракатларни амалга ошираман:
1. Телефон жиринглаши билан буни мен елкаларим ва жағимга эътибор бериш ҳақидаги сигнал сифатида қабул қиламан. Агар мен асабийлашганимни сезсам, енгиллашгунимча бир неча марта нафас олиб чиқараман.
2. Бугун дастурхон олдида бутун диққат-эътиборимни фақат овқатланишга қаратаман. Чироқни ўчириб, шам ёқаман, стол устига гуллар қўяман, секин мусиқани қўяман ва ҳеч қаерга шошилмайман. Мен чиндан ҳам таомдан лаззатланаман.
3. Бугун ҳамсуҳбатларимнинг гапларига диққатимни жамлайман. Мен улар нимани ва қандай гапираётганига эътибор бераман. Мен улар бу нарсани нега гапираётганини юзларидан билиб олишга ҳаракат қиламан. Мен суҳбатдошларимни тўлиқ тушунишга интиламан.
4. Йигирма тўрт қоида ичидан менга энг фойдалиларини танлаб оламан ва кўринарли жойга илиб қўяман. Агар стресснинг салбий таъсирини сезиб қолсам, дарҳол ушбу рўйхатга эътибор бераман.
5. Бугун мен бирор тинч жойга ўтириб, ўн беш дақиқа ҳеч нарса билан шуғулланмайман.

FОЛИБЛАР ҚОНУНИ. 8-ҚОНУН. ҚИЙИНЧИЛИКЛАРНИ

ЕНГИШНИ ЎРГАНИНГ

У инстон Черчилл тўқсон уч ёшга кирганда университетлардан бири уни маъруза ўқиш учун таклиф қилади. Энг машҳур ҳамюрти ва замондоши нутқини эшитиш учун узоқ-узоқлардан одамлар келишади. Черчилл аудиторияга қадам босганда бир неча минг одам йиғилган эди. Университет декани йиғилганларга Черчиллни энг машҳур инглиз сифатида таништириб, узоқ умр кўриш сирлари ҳақида ўртоқлашишни сўрайди. Аудитория олқишлари остида Черчилл минбарга чиқиб: “Ҳеч қачон, ҳеч қачон, ҳеч қачон таслим бўлманглар!” дейди.
* * *
ЧЕРЧИЛЛНИНГ ҲАЁТИ
Черчиллнинг нутқи нега айнан шу сўзлар билангина тугаганини англаш учун инсонларга пича вақт талаб этилди. Кўпчиликка бу ёқмади — ахир росмана нутқ эшитаман, деб юзлаб километр йўл босиб келган инсонлар ҳам бор эди-да! Лекин биз Черчиллнинг таржимаи ҳолига эътибор берсак, нега унинг чиқиши бу қадар калта бўлганини англагандек бўламиз.
У учун асосийси инсонларга “ким курашдан тўхтаган бўлса у аллақачон мағлуб” деган тушунчани сингдиришдан иборат бўлган. Барчамиз ҳам хатога йўл қўйишимиз мумкин, бунинг ҳеч қўрқинчли жойи йўқ. Хаммамизда муаммо пайдо бўлиши мумкин, бироқ уларни ҳал қилиш мумкин. Лекин биз қийинчиликлар олдида тисарилиб қолсак, тамом — ҳаммаси тугайди. Кимки ўз орзусига хиёнат қилса, у ҳеч қачон орзу қилолмай қолади. Инсон орзу қилмас экан, у ҳаёт эмас!
Ўз вақтида Черчилл анча вақт сиёсий буҳронлар исканжасига тушиб қолган эди. Кўп йиллар давомида унинг бардоши синалди. Ниҳоят, у бош вазир лавозимига эришгач, иккинчи жаҳон уруши бошланди. Ўшанда “Бундай қийин даврда ҳаракатларнинг тўғри йўналишини танлаганингизга аминмисиз?” деб сўрашганда у “Мен буни биламан, чунки бутун умрим давомида шунга тайёрланиб келдим” деб жавоб берган.
Шундан сўнг нацистлар авиацияси Лондонга бирин-кетин ҳужум қила бошлади. Кўплаб тинч аҳоли қурбон бўлди. Англиянинг куни битгандек кўринаётганди. Бомбардимончи самолётлар ҳар куни учиб келар, одамлар қирилаётганди. Маънисиз қурбонларга чек қўйиш учун Черчиллнинг маслаҳатчилари ва дўстлари немислар олдида таслим бўлишни тавсия эта бошлашди.
Тунларнинг бирида, немис бомбардимончи самолёти Лондонга навбатдаги бомбаларини ёғдирганда Черчилл ҳаётидаги энг муҳим қарорни қабул қилишга мажбур бўлди. Атрофига унинг энг яқин дўстлари йиғилиб, ҳамон уни таслим бўлишга ундашаётган эди. Улар Черчиллни ўзи халқини бекордан-бекорга қурбон қилаётганликда айблашарди. Ҳатто энг яқин дўстлари ҳам ватандошлари ўлимида уни айблашаётган эдилар!
Бироқ, Черчилл билардики, таслим бўлиш бундан-да кўпроқ қурбонларни келтириб чиқарарди. У мушт бўлиб тугилган қўлларини осмонда парвоз қилаётган бомбардимончи самолётларга ўқталди-да, бақирди: “Мен ҳеч қачон таслим бўлмайман! Ҳеч қачон! Ҳеч қачон! Ҳеч қачон!!!”