Фарзандим асал қандим Суянчиғим бўл, ҳимоячим бўл. Дилбандим ёруғ дунёда

Юпатувчи ёрим йўқ
Дўстим вафодорим йўқ
Ерга ётиб йиғлайман
Туришга мадорим йўқ.


Кўзимга қарадинг-му
Кўнглимни сўрадинг-му
Бир бор ширин сўзлаб
Меҳрингни бердинг-му.

Ўғлим, 2 та қизим ҳам ҳеч қачон менинг кўнглимни олмаган ва кўнглимга қарашмаган. Бир пой носки ҳам, бир рўмолча ҳам беришмаган. Менга ҳар доим Оллох беради, ўзим ўл етим бўлганман. Ҳар доим ўзим ҳаракат қилар эдим. Ўзимни нарсамни ўзим оламан ёки пулини бераман.

Чолим билан ҳам 50 йил умр қилдим, ҳеч бирон маротаба бу сенга деб ҳеч нарса олиб келмас эди. Ҳар доим пулим йўқ дер эди. Пули бўлар эди, ароқ учун, ўртоқлар учун. Болаларига ҳам кийим олиб бермас эди. Ўзинг ишлаяпсан, ўзинг олиб бер дер эди.
Қийинчиликларнинг хаммасини Эгам Оллох билади, жуда кунлар секин ўтар эди. Мен ғирт етим бўлганман. Ҳеч кимга дардимни айтмас эдим, мехрибоним йўқ эди. Яна шу болаларимдан катта умид қилар эдим. Катта бўлса мазза менга, деб ўйлар эдим. Афсуски, булар мени билишмади. Озгина ҳам ачинишмади. Бағри тош, қалби оғир, ориятли болалар бўлишди. Чолга ҳам, менга ҳам кўзини юмиб қарайди. Дардимни ҳеч бири эшитмайди ёки дунё шундаймикан?
Ўзинг мехр бериб, борингни бериб, авайлаб, катта қоровул бўлиб, фарзандларимга интизор зор бўлиб катта бўлишини кутсангда, улар бегона бўлиб кетишса?
Оллохим билсин, мени энди таянчим, суянчим мехр оқибат берувчи фарзандларим йўқ. Оллох мени қийнамай, хор қилмай, хеч кимга интизор қилмай олиб кетса бўлди.
Онанинг дуоси ҳеч кимга керак эмас, намозу масжид керак. Мен бу дафтарни норизо бўлиб, кўзларимда ёш билан ёзаяпман. Бекорга бу тор дунёга келиб кетаяпман. Ёлғизликдан жуда-жуда қийналдим. Ёлғизлик Эгамга экан. Хонамда жим ўтиришлар жонимга тегди. Чолим ёнига бориб бўлмайди. У ҳозир ароқ ичмайди. 35 йил ичди, энди мени ёмон кўради. Хар хил гаплар билан вайсайди. У одамда инсоф, иймон, ачиниш деган нарсалар йўқ. У фақат ўз нафси учун яшади ва яшайди. Озгина ича очиқ чехра билан ўтиради. Оилам устуни чириб, тўкилиб тушган. Оиламни, болаларимни тарбиясини бузиб бўлди, уларни бу хўкиз болаларим, ўзини фикри йўқ мен тарбиясиз аёлга айландим, ёмон тарафим, ёмон сўзлар билан сўкадиган бўлиб қолдим, асаб кетди, бўлди. Мен аёлман.
Қорним тўқ, аммо қалбим мехрга зор, Оллохим 50 йил сабр берди. Иншааллох. Сабр хамрохим бўлсин. Оллох панохим бўлсин. Оллох сабр қилувчилар билан биргаман деган. Илохим бу тор дунёга келдим, бола-чақа катта бўлсин, чолга инсоф, иймон бергин деб доимо сўрадим. Афсус қадримни ҳеч ким билмади. Фақат иш, уйни билдим, вақт тез ўтди, у дунёда Оллох Ўзи хаммамизни қўлласин, ўз панохига олсин (Омин).